Μας παρατηρούσε φίλος της στήλης – το είδος υπάρχει…- ότι αφιερώνουμε επί συνεχόμενες ημέρες την όποια ανάλυσή μας στην περίπτωση Κυριάκου Μητσοτάκη, κινδυνεύοντας να θεωρήσουμε ότι έτσι μονοπωλεί την δημόσια συζήτηση.
Πράγμα που δεν συμβαίνει, καθώς και Ασφαλιστικό έχουμε, και περιοδεία Ευκλείδη Τσακαλώτου ανά τας Ευρώπας (ακόμη και με Σώϋμπλε υπήρξε συνάντηση, “σε καλό κλίμα” αλλά χωρίς δηλώσεις, πλην με… τυχαία συνάντηση με Πουλ Τόμσεν), και η αξιολόγηση/review του Προγράμματος Προσαρμογής καθόλου “δεδομένη” δεν είναι: συνεπώς με αυτά, τα συγκεκριμένα και τα πρακτικά, θάπρεπε όλοι να ασχολούνται.
Όμως, να – η αίσθηση ότι “τα πράγματα είχαν καθίσει”, ότι συνεπώς όποιο μέτωπο κινηθεί δημιουργεί αφεαυτού πολιτική επειδή δημιουργεί ενδιαφέρον, εκτόξευσε τον Κυριάκο στην πρώτη γραμμή. (Γι αυτό, άλλωστε, και ελεξέγη….).
Μένουμε , λοιπόν, γι άλλη μια μέρα στο μέτωπο αυτό. Και μάλιστα σε κάτι πιο εξειδικευμένο: την διαφαινόμενη σχέση Κυριάκου με “τους έξω”.
Δεν εννοούμε το (όχι ασήμαντο) ότι και ο ίδιος – με την διαδρομή Harvard, Stanford, Harvard Business School , με την εμπειρία σε Chase και McKinsey – και “η Οικογένεια” είναι κατεξοχήν εξωστρεφής: αυτό παίζει ρόλο, αλλά όταν κανείς βρεθεί στο προσκήνιο “το κοντέρ μηδενίζεται”.
Λοιπόν: η υποδοχή της πρώτης (κυριολεκτικά) ημέρας στην ανάδειξη Κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ. ήταν – το είδαμε όλοι – απο θετική και πάνω: όλα τα μεγάλα Μέσα, συν Hugo Dixon ή Peter Spiegel που ειδικεύονται στα Ελληνικά. Τι την εξωστρέφεια και την γλωσσομάθεια και τις σπουδές, τι την κυβερνητική/μνημονιακή πορεία, τι την “φιλελεύθερη” υπογραφή του ανέβασαν. (Σε σημείο να… δημιουργούν μέχρι και ελαφρύ πρόβλημα στην εδώ πρόσληψη της εικόνας του: οι Έλληνες περηφανευόμαστε με την αναγνώριση “των έξω”, όχι όμως και με το καπέλλωμα).
Οι Βρυξέλλες, είναι αλήθεια, στάθηκαν πιο προσεκτικά/σε στάση αναμονής.
Οι Ευρωπαϊκές καγκελαρίες, ομοίως.
Πάντως, λίγο αργότερα, άρχισαν οι επιφυλάξεις – πώς; Με την επισήμανση ότι όσο κι αν η πρόσληψη της φιγούρας Μητσοτάκης ήταν θετική, άμα τώρα καταλήξει η συνολική κατάσταση στην Ελλάδα του 2016 να αποσταθεροποιήσει την Κυβέρνηση/την ισορροπία που με μύριους όσους κόπους επετεύχθη, τότε θα πάμε προς αχαρτογράφητα (πάλι…) νερά.
Καθώς, δε με αφορμή την υπόθεση των Σκουριών, φάνηκε ότι και η Κυβέρνηση είναι έτοιμη για αντιπαράθεση αλλά και το πρώτο “παρών” της νέας Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πήγε προς αντιπαραθετική λογική, γίνεται φανερό ότι “οι έξω” μπορεί να αισθάνθηκαν την εγγύτητα με την παρουσία Κυριάκου, πλην όμως δεν είναι και μονόδρομη υπόθεση η δική τους στήριξη στην (πολιτική) πράξη.
