Ο Κύκλος Βενιζέλου ξεδιπλώνει μια στρατηγική του “Μετά”

Παρατήρηση πρώτη: ολοκληρώνοντας έναν πρώτο κύκλο – η λέξη “κύκλος” λες και στοιχειώνει αυτήν την προσπάθεια Βενιζέλου! – διοργανώσεων ανά την Ελλάδα, κάπου 20 τον αριθμό σε διάρκεια 18 μηνών, ο e-kyklos του Βαγγέλη επιστράτευσε σημαντικούς ανθρώπους σε μια διήμερη συζήτηση για την “Ελλάδα μετά”^. 39 μετρήσαμε, σε 5 διαδοχικά στρογγυλά τραπέζια, συν ο Στέλιος Ράμφος με τον οποίο ο Β.Β. επέλεξε – παράξενα, ακολουθώντας τα βήματα του Σταύρου Θεοδωράκη αλλά και Κυριάκου Μητσοτάκη –  να κλείσει, συνομιλώντας για το “αν μπορούν οι Έλληνες να ξαναονειρευτούν”. Όλοι τους, διαφοροποιημένα αλλά κλίνοντας ευκρινώς το γόνυ στο φαινόμενο “Βενιζέλος”, μετά από μια αγκαλιαστική των πάντων αλλά με μετρημένο τόνο εισαγωγική εισήγηση του ίδιου, παρουσίασαν μιαν πολυπρισματική ανάγνωση του σήμερα – και του χθες: πολύ χθες… – προκειμένου να ιχνηλατήσουν το “Μετά”. Ο Β.Β. υπήρξε προσεκτικός ως μαέστρος μιας ορχήστρας που έπιανε από Μιράντα Ξαφά ή Τζώρτζη Παγουλάτο μέχρι Νίκο Αλιβιζάτο, ή Σταύρο Τσακυράκη μέχρι Γιάννη Πανούση από Τάσο Γιαννίτση μέχρι Λευτέρη Κουσούλη – κι ας μην παραλειφθεί η παρουσία και παρέμβαση Θόδωρου Φέσσα ή Ανδρέα Ανδρεάδη.

Είπαμε ότι ο Β.Β. δείχθηκε προσεκτικός. Επανερχόμενος στο όνειρο τού να δει σχηματιζόμενη μιαν “άλλη Κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων Ευρωπαϊκού προσανατολισμού” ενέταξε σ’ αυτήν (“θα κληθεί να μετάσχει“) τον ΣΥΡΙΖΑ, πλην ως “ηττημένο χωρίς να μπορεί να παρεμποδίσει ή να καθοδηγήσει τις εξελίξεις“. Πού το προσεκτικό στοιχείο, σ’ αυτό; Εδώ είναι η δεύτερη παρατήρηση: στην αποδοχή ότι μεσολαβούν κάλπες – και… το αποτέλεσμά τους, συν οι συσχετισμοί που μόνον η κάλπη και όχι η ανάγκη του άνωθεν επισημαινομενου “ορθού” την διαμορφώνουν. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και στην προκαταβολική επισήμανση/παραδοχή ότι (με αυτονόητο εκλογικό συναπάντημα το αργότερο Σεπτέμβριο 2019, με ήδη διπλή αναμέτρηση Ευρωεκλογών/τοπικών τον Μάιο 2019  δική μας η εμβόλιμη σημείωση) “χρειάζονται ούτως ή άλλως ευρύτερες θεσμικές συναινέσεις για την προεδρική εκλογή Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 2020“. Κι αν αυτό θέλει 180 ψήφους για να μην ξαναέχουμε το φαινόμενο Δήμα-Παυλόπουλου (πάλιν δική μας η σημείωση), τότε η “σταθεροποίηση του εκλογικού συστήματος” κατά Βενιζέλο (μετάφραση: το ξήλωμα της απλής αναλογικής…) απαιτεί 200 ψήφους. Στην επόμενη Βουλή, όλα αυτά.

Έτσι, ενώ επιστρατεύοντας πολύν καλόν κόσμο προκειμένου να δώσει ένα φόντο πολιτικού προγράμματος, ο Βαγγέλης Βενιζέλος – διευκρινίζοντας ότι ο Κύκλος Ιδεών “του” δεν είναι “ούτε ερευνητικό Ινστιτούτο, ούτε πολιτικό κόμμα […] είναι μια δεξαμενή σκέψης, ένας χώρος ιδεών, μια ομάδα προσώπων που τους ενώνει η ανάγκη να θέτουν τα προβλήματα στις πραγματικές τους διαστάσεις κλπ” – δεν κρύβει από τον εαυτό του (και από τους άλλους) ότι, αν δεν προχωρήσει σύντομα σε κάτι το πολιτικά διακριτό, θα αυτοπαγιδευθεί όπως επί ΓΑΠ. Τότε που ανακοίνωσε ότι θα ιδρύσει κάτι αντίστοιχο με τον σημερινό Κύκλο Ιδεών, τον προειδοποίησε ο Παπανδρέου (ο Γιώργος) και… έκανε πίσω!

 Τυχόν επανάληψη εκείνου, θα ήταν για τον Βαγγέλη αυτοχειρισμός. Τυχόν συμπαράταξη – πολύ δε περισσότερο προσχώρηση – στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αν μη τι άλλο, θα απαιτούσε συναίνεση εκείνου: δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα. Τυχόν αυτοπεριορισμός στο ότι “είχε δίκιο” στις προηγούμενες φάσεις που άσκησε εξουσία (ανακούφιση το πώς απέφυγε, σχεδόν πλήρως, μιαν ακόμη διεξοδική ενασχόληση με το PSI “του” και το τρισεκατομμύριο+ ελάφρυνσης που έφερε στην Ελλάδα…) θα τον εγκαθιστούσε οριστικά στο παρελθόν.

Το “Μετά”, λοιπόν, ήταν μια αναγκαστική αλλά συνάμα και σοφή επιλογή. Και πάντως, όποιος παίρνει πρωτοβουλία πολιτική και φθάνει στην κάλπη, τιμή του!