Οσο περνούν οι μέρες, όσο αδειάζει η κλεψύδρα και πλησιάζει η 23 Ιουνίου το Βρετανικό δημοψήφισμα για το Brexit με τις δημοσκοπήσεις (για τον Guardian τους Times και την Telegraph…) να δείχνουν επικράτηση του “ΟΧΙ” (και με την πολύ λιγότερο “έγκυρη”, όμως ασύγκριτα μεγαλύτερης κυκλοφορίας Sun να δηλώνει ευθέως υποστήριξη η ίδια στο “ΟΧΙ”), η νευρικότητα εντείνεται στην – ας πούμε – κατεστημένη πλευρά. Τόσο της Μεγ. Βρετανίας της ίδιας, όπου το CBI – ο ΣΕΒ της – και ο τραπεζικός χώρος, που παίζει εντελώς ιδιαίτερο ρόλο τις τελευταίες δεκαετίες, προειδοποιούν για χιονοστιβάδα αρνητικών επιπτώσεων. Οσο και στην “Ευρώπη”, στην απ’ εδώ μεριά της Μάγχης, όπου οι συνέπειες του Brexit αρχίζουν να μετριούνται με όλο πιο εξονυχιστικό τρόπο. Δυο χρόνια – λέει – θα χρειαστούν μέχρι να “λυθούν” οι σχέσεις των Βρετανών με την ΕΕ που θάχει απομείνει, ενώ μέχρι και μια 5ετία μπορεί να διαρκέσει το ξέμπλεγμα του κουβαριού των βρετανικών σχέσεων με κάθε μια χώρα-μέλος χωριστά, αλλά και με τις ντουζίνες χώρες με τις οποίες είναι συμβεβλημένη για διάφορα ζητήματα η ΕΕ.
Θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι παρόμοιες αποφάνσεις και τέτοιου είδους υπολογισμοί αποτελούν και μέρος ενός ψυχολογικού πολέμου… αποτροπής του ίδιου του Brexit. Όμως είναι φανερό ότι διάφορα Plan B που ετοιμάζονται με άκρα μυστικότητα, π.χ. απο την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ή πάλι οι μελέτες εφαρμογής που φυλάσσονται στο προσωπικό coffre-fort του Μάρτιν Σέλμαϋρ του θρυλικού διευθυντή του Γραφείου του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, Πρόεδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (εκεί όπου πριν 1 χρόνο είχαν φιλοξενηθεί και τα σχέδια για το δικό μας το Grexit, όμως ετούτο το contingency plan είναι – όπως και να το κάνουμε! – πιο παχουλό…). Κυρίως όμως, οι πολιτικές ακραίες προβλέψεις δίνουν και παίρνουν: ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ – που δεν τις συνηθίζει τις ακραίες εκφράσεις – έκρινε χρήσιμο όχι μόνο να επισείσει το φάσμα των “ακραίων αντι-Ευρωπαϊκών δυνάμεων που θα ανοίγουν σαμπάνιες”, για να περιγράψει το φαινόμενο ντόμινο που θα ξεκινούσε ένα Brexit, αλλά αποφάνθηκε ότι “το Brexit μπορεί να είναι η αρχή της καταστροφής όχι μονον της ΕΕ, αλλά και του δυτικού πολιτισμού στο σύνολό του”.
Δεν μπορεί να έχει και σε πολύ μεγάλη υπόληψη τον Δυτικό πολιτικό πολιτισμό, κανείς, στο σύνολό του, αν έτσι φθάνει στο τέλος του, όχι; Όμως να σοβαρευτούμε: όσο το Brexit προκύπτει αληθινή πιθανότητα, τόσο γίνεται φανερό ότι οι Βρετανοί κάτι το βαρύ – για μιαν ακόμη φορά – πάνε να ξεκλειδώσουν.
