Του Αντώνιου Δ. Συρίγου από την Κυριακάτικη Kontranews
[«βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι..» Παύλος, Α΄Κορ. 13,12]
Έκπληκτοι, αν και δεν θα έπρεπε όντας συνηθισμένοι, βλέπομε και ακούμε στις ειδήσεις, δηλ. τον μόνο παραγωγικό τομέα της σύγχρονης Ελλάδας, να εκτίθενται οι πάντες και τα πάντα. Να μεταβάλλονται όλα όσα γνωρίζαμε ή υποπτευόμεθα σε ειδήσεις και να συναγωνίζεται αυτή η τελευταία περί βιασμών, τον κορωνοϊό και τα άλλα χάλια μας, λειτουργώντας ηθελημένα ή αθέλητα ως αντίδοτό τους.
Όλες αυτές τις άθλιες καταστάσεις, να μεταβάλλονται σε εξ’ αποκαλύψεως αλήθειες που ο καθείς σπεύδει να διεκδικήσει την πατρότητά τους, καταρώμενος τους αιτίους.
Φταίει η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ; Φταίει ο νόμος ή η δικαιοσύνη; Φταίει μήπως το κακό μας ριζικό; ΤΙΣ ΠΤΑIΕΙ; Ποιος σε αυτή την χώρα μετρά τα γεγονότα ανάλογα με την θεαματικότητά τους και όχι ανάλογα με τη βαρύτητά τους; Το γεγονός δημιουργεί την είδηση ή η είδηση είναι γεγονός; Ο βιασμός άραγε δεν υπάρχει αν δεν γίνει είδηση; Κι αν το κακό ενδημεί σε όλους τους κοινωνικούς τομείς φταίνε μόνον οι κώδικες και οι δικονομίες;
Και για να το εκφράσω πιο παραστατικά, θα ανεχόμαστε παρόμοια κακουργήματα αν υπήρχαν αυστηρότερες ποινές και θα είμαστε όλοι ήσυχοι με την συνείδησή μας; Ωραίος τρόπος σκέψης!
Δεν φταίει η νοοτροπία μας, δεν φταίνε οι θεσμοί μας, η έλλειψη πρόνοιας, η ανυπαρξία αλληλεγγύης.
Μόνο φταίει η ελαστικότητα των ποινών ή η ταξική διαφορά (λες και σε άλλα καθεστώτα δεν συνέβαιναν βιασμοί για παράδειγμα).
Μέσα δε σε αυτόν τον ορυμαγδό των ειδήσεων να μην λησμονούμε κάτι πολύ βασικό, ότι η μόρφωση ήθους και ο φόβος, όχι τόσο της ποινής αλλά της αποτελεσματικότητας των διωκτικών αρχών και της δικαιοσύνης, είναι αυτά πού αποτρέπουν το έγκλημα.
Και για να μην παρεξηγηθώ. Οι εγκληματίες πρέπει να διώκονται και να τιμωρούνται. Σ’ αυτό δεν χωρά αμφιβολία. Η αίσθηση όμως της οπωσδήποτε ανακαλύψεως τους προέχει αφού αυτή τους αποτρέπει περισσότερο από το ύψος οιασδήποτε ποινής, πού προσδοκούν ότι θα αποφύγουν.
Οι ποινές σαφώς και θα πρέπει να είναι ανάλογες με τη βαρύτητα του εγκλήματος και όχι ανάλογα με την περίσταση ή τον θόρυβο που δημιουργείται. Αυτό το κρίνουν οι νομοπαρασκευαστικές επιτροπές που απαρτίζονται από καθηγητές Παν/μίων και άλλους επαΐοντες και όχι τα κόμματα ανάλογα με τις αντιλήψεις τους και τις επιδιώξεις τους…
Και η δικαιοσύνη με ταχείς ρυθμούς πρέπει να αποδίδεται από τον φυσικό δικαστή στον φυσικό του χώρο και με τις δικονομικές εγγυήσεις πού προβλέπονται από τα συντάγματα των δημοκρατικών πολιτειών και τις διεθνείς συμβάσεις.
Μένει βέβαια εμείς ως κοινωνία να αφήσομε όλους αυτούς που είναι αρμόδιοι να κάνουν τη δουλειά τους και από κει και πέρα να κρίνομε την αποτελεσματικότητά τους με αμεροληψία και όχι από άλλα κίνητρα εξικνούμενοι. Μένει ακόμη να πάψομε να χρησιμοποιούμε τις δικονομικές εγγυήσεις των δικαιωμάτων ως προσχήματα για αναβολές, ή για να ξεγελάσομε το σύστημα.
Α και κάτι άλλο, η δύναμη τής φωνής του καταγγέλλοντος δεν πρέπει να είναι ανάλογη της θέσης του ή της αναγνωρισιμότητάς του στην κοινωνία αλλά ανάλογη με την βαρύτητα των καταγγελλομένων. Το ίδιο μέτρο πρέπει να ισχύει και όσον αφορά τη μεταχείριση των κατηγορουμένων και το τεκμήριο αθωότητος.
Αυτή την αναγκαία συνθήκη ποιος θα την εξασφαλίσει, αν δεν την εξασφαλίσομε εμείς οι ίδιοι φερόμενοι ως πολίτες και όχι ως καταναλωτές; Αν δεν πάψωμε να σκανδαλιζόμαστε από όλα αυτά αντιμετωπίζοντας τα ως εξαιρέσεις στον κανόνα τής δήθεν καλοήθειας μας. Αν η σύλληψη και η καταδίκη ενός ειδεχθούς εγκληματίου δεν εντυπωσιάζει αλλά θεωρείται ως συνήθης κατάληξη ενός παραβατικού γεγονότος. Αν δεν αλλάξομε νοοτροπία, αν δεν παιδευτούμε περισσότερο και αν ο ανθρωπισμός μας δεν πάψει αντιλαμβάνεται το έγκλημα ως είδηση και την ποινή ως ανθρωποφαγία αλλά ως φυσική συνέπεια για έναν εγκληματία, μελετώντας ξανά την έννοια της δημοσιότητος στις δίκες και την προδικασία.
Αν δεν γίνουν όλα αυτά, τότε ας θυσιάσομε και πάλιν στο Βωμό του διπρόσωπου θεού ΙΑΝΟΥ κι ας πούμε για μια ακόμη φορά καληνύχτα στις συνειδήσεις μας.
Εξ άλλου «στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας κανείς δεν χάνει» όπως θα έλεγε και ο Σαββόπουλος. Και είναι ντροπή για μια κοινωνία να μην προφυλάσσει τους νέους της ακόμη και από αυτήν την ίδια και το δηλητήριο που κάποιοι επώνυμοι ή ανώνυμοι, ταυτίζοντας την ερωτική σχέση με την εξουσιαστική, ενσταλάζουν μέσα τους προσφέροντας τους μόνον μερίδιο ευθυνών δια τής ψήφου των, στη διακυβέρνηση της Χώρας.
*Δικηγόρος
