Ο δρόμος διαφυγής ήταν …κλειστός

Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής προς την παραλία σε μια μεγάλη περιοχή στο Μάτι. Οι ακτές δεν είναι από παντού προσβάσιμες. Ξενοδοχεία, σπίτια, τις κλείνουν με μάνδρες. Είναι η «ανάπτυξη» που είχαν ως πρότυπο το 1960. Να μην υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές. Και έτσι, από τη μία στιγμή στην άλλη, εκατοντάδες συμπολίτες μας βρέθηκαν να δίνουν αγώνα για τις ζωές τους, των παιδιών τους, των αγαπημένων τους προσώπων. Πηδούσαν πάνω από φράχτες, έτρεχαν μέσα από ακάλυπτους χώρους για να φτάσουν στη θάλασσα. Αλλά η πρόσβαση στη θάλασσα ήταν «φραγμένη». Ενδεικτικό των συνθηκών σε ορισμένες περιοχές είναι και αυτό που περιγράφει ένας από τους πληγέντες: «Οι πρώτοι 25 άνθρωποι που είμαστε μαζεμένοι και συντεταγμένοι, σώθηκαν όλοι…Οι επόμενοι που ήρθαν και από τον καπνό δεν είδαν την πόρτα, αυτοί είναι που βρέθηκαν αγκαλιασμένοι, κάηκαν όλοι…Όλος αυτός ο κόσμος που κάηκε ήταν γιατί δεν υπάρχει ένα σχέδιο σε περίπτωση ανάλογη, από πού θα φύγουν». Γιατί αυτό; Γιατί «Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλη πρόσβαση στην παραλία εκτός από ένα συγκεκριμένο σπίτι. Όσοι είδαν την σκάλα προς την παραλία μέσα από το σπίτι σώθηκαν. Οι άλλοι όχι…