Ως αναγεννησιακό άνθρωπο, ως homo universalis παρουσίασε στο – λιγοστό, αλλά οι εποχές και το πέρασμα του χρόνου τάχουν αυτά – παρευρισκόμενο κοινό που συντρόφευσε στην τελευταία του κατοικία τον Διαμαντή Πεπελάση ο Αλέκος Παπαδόπουλος στον επικήδειο (σύντομο: θετικό) με τον οποίο τον αποχαιρέτισε.
Η έκφραση, περισσότερο αποτέλεσμα μακρόχρονης παρατήρησης και φιλίας παρά παραδοσιακή έκφραση επικηδείου, αληθινά περιέγραψε έναν άνθρωπο που υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από πανεπιστημιακός, ερευνητής, διοικητής Τράπεζας, στενός συνεργάτης κορυφαίων της Ελληνικής δημόσιας ζωής (γνωστή σε όλους η σχέση του με την οικογένεια του Ανδρέα Παπανδρέου – κουμπάροι ήδη στον γάμο του με την Μάργκαρετ, ο Διαμαντής με την πρώτη γυναίκα του Έλλη Δέδε – λιγότερο εκείνη με τον Μίκη Θεοδωράκη αλλά και με τον Χρήστο Λαμπράκη). υπήρξε σταθερά παρατηρητής και αναλυτής των δημοσίων πραγμάτων της Ελλάδας, ιμάντας μεταβίβασης των εξελίξεων και των τάσεων της διεθνούς συζήτησης στα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα και – προπαντός – συζητητής.
Όταν πρωτοβρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 στην Ελλάδα μετά τα χρόνια του Λονδίνου (LSE) και της Αμερικής (U.Cal at Davis με τον αγρονομικό/αγροοικονομικό προσανατολισμό) μαζί με τον Αντρέα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να προωθηθεί – κυρίως μέσα από την λειτουργία του ΚΕΠΕ – η άποψη ότι στην χάραξη της οικονομικής πολιτικής “έπρεπε” να παίζει ρόλο ο κόσμος των μελετών, του ανοίγματος δε ξένες εμπειρίες , της εξελιγμένης διεθνούς οικονομικής σκέψης. (Πράγματα που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα, τότε κρίνονταν ριζοσπαστικά. Από μερικούς, έως και επικίνδυνα). Αργότερα – πάντα πριν την Χούντα – μετέφερε την ίδια λογική στην Διοίκηση της Αγροτικής, ωθώντας τα μεσαία και υψηλά στελέχη να παρακολουθήσουν εντατικά σεμινάρια επιμόρφωσης και στήνοντας υπηρεσίες μελετών “ισάξιες εκείνων του Ξενοφώντα (Ζολώτα) απέναντι (στο διπλανό της Διοίκησης της Αγροτικής κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος) αλλά πιο σύγχρονες”.
Όσοι, μετά την Χούντα, δούλεψαν μαζί του πάλι στην Αγροτική έχουν να αφηγούνται – πολλοί απ’ αυτούς έκαναν εν συνεχεία σημαντική διαδρομή, είτε στα υψηλά κλιμάκια της Δημόσιας Διοίκησης, είτε στις Βρυξέλλες, όχι δε μόνον σε ζητήματα Αγροτικής Οικονομίας, αλλά ευρύτερα ανάπτυξης – πως ο ίδιος ήθελε να μετέχει στις συζητήσεις, να κεντρίζει, να βλέπει νέους ορίζοντες να ανοίγονται. Στην πορεία προς την ενσωμάτωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ήδη όμως και στις διαπραγματεύσεις για την ένταξη (οι οποίες, να είμαστε ειλικρινείς, ποτέ δεν τελείωσαν: τα ΜΟΠ; τα Πακέτα Ντελόρ, η διαμόρφωση του φορολογικού πλαισίου δεν ήταν παρά συνέχιση των ενταξιακών!) το δυναμικό εκείνο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο.
Όσο τα χρόνια περνούσαν, και χωρίς πλέον ενεργό ρόλο στα δημόσια πράγματα , τόσο ο Πεπελάσης ήθελε να ανοίγει τους ορίζοντες – τους δικούς του, αλλά και όσων συνομιλούσαν μαζί του – παρατηρώντας την εξέλιξη των οικονομικών θεωριών (απόλαυση να τον παρακολουθείς σε άτυπες συζητήσεις με Πώλ Μπιουκάναν ή Πωλ Κρουγκμαν, τελευταία) φιλοξενώντας ξένους και φέροντάς τους σε επαφή με ένα διαφοροποιημένο Ελληνικό κοινό, μιλώντας – μέχρι φιλικού τσακωμού – για τα προβλήματα της ημέρας, για την στήλη που είχες γράψει… Ένας άνθρωπος – εμπειρία.
