Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Οταν το Ποτάμι κατέβηκε στις εκλογές, ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε επιλέξει να συγκροτήσει πολυσυλλεκτικά ψηφοδέλτια, προκειμένου να απευθυνθεί σε ένα ευρύ φάσμα των ψηφοφόρων.
Βεβαίως, το κατά πόσον ένα μικρό κόμμα έχει την πολυτέλεια να είναι «πολυσυλλεκτικό» ή αν πρέπει να έχει σαφές στίγμα είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση, αλλά σε κάθε περίπτωση, το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη διεκδίκησε με τον ίδιο τρόπο την ψήφο αριστερών, κεντροαριστερών, κεντροδεξιών, φιλελεύθερων, ακόμη και νεοφιλελεύθερων ψηφοφόρων.
Στις λίστες του βρήκαν θέση πρόσωπα της νεοφιλελεύθερης «Δράσης», η Αντιγόνη Λυμπεράκη, στελέχη που προέρχονται από την Ανανεωτική Αριστερά (Σπύρος Δανέλλης, Σπύρος Λυκούδης, Μίλτος Κύρκος), διανοούμενοι με σαφές προοδευτικό προφίλ (Γιώργος Γραμματικάκης) αλλά και πρώην υποψήφιοι της Κεντροδεξιάς (Γιώργος Αμυράς).
Εχει πολλές φορές λεχθεί ότι στην πολιτική ζωή ο κόσμος είναι μικρός και όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Με αυτή την έννοια, το γεγονός ότι συγκεκριμένα πρόσωπα πρώτευσαν σε σταυρούς και αναδείχθηκαν στις θέσεις που έχουν (είτε στις Ευρωεκλογές, είτε στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015) δείχνει ότι προφανώς όσοι-ες τους ψήφισαν αναγνώρισαν σε αυτούς την ιστορία τους και θέλησαν να στηρίξουν τις ιδέες τους. Σε απλά ελληνικά: όσοι σταύρωσαν Δανέλλη στο Ηράκλειο, προφανώς και ήξεραν τις απόψεις του. Προφανώς και τον είχαν ξανασταυρώσει όταν εκλεγόταν στην ίδια περιφέρεια με τον Συνασπισμό του 3%. Και προφανώς, εκτιμούν τις απόψεις που ο ίδιος έχει. Το ίδιο ισχύει και για τον Λυκούδη: όσοι τον σταύρωσαν, προφανώς τον επιβράβευσαν για την υπερτριακονταπενταετή πορεία του στην Ανανεωτική Αριστερά, αλλά και για τις απόψεις και την μετριοπάθειά του.
Ειδικά στην περίπτωση Δανέλλη, ο βουλευτής Ηρακλείου ήδη από το ’92 –μες στον πυρετό των «συλλαλητηρίων» που δηλητηρίασαν μία ολόκληρη εποχή- είπε για πρώτη φορά δημόσια αυτά που τώρα υπερασπίζεται. Με άλλα λόγια, κρατώντας όρθια την κυβέρνηση και, κυρίως, στηρίζοντας την επίλυση του Μακεδονικού, ο Δανέλλης βοηθά το 2019 να γίνουν πράξη αυτά που έλεγε 27 χρόνια νωρίτερα, το 1992. Κατά συνέπεια, η συζήτηση περί «μετεγγραφών», «αποστασιών» κτλ προφανώς και δεν τον αφορά, ενώ το «bullying» που υφίσταται έχει έως και αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά.
Πολλώ δε μάλλον όταν το Μακεδονικό και η Συμφωνία των Πρεσπών είναι θέμα που «συνομιλεί» απευθείας με την Ιστορία και υπερβαίνει κομματικές περιχαρακώσεις και «γραμμές». Πολλώ δε μάλλον όταν βουλευτές όπως ο Δανέλλης ψηφίστηκαν με τις ίδιες απόψεις –όχι με άλλες. Πολλώ δε μάλλον όταν φτάνουμε στο σημείο να εκφυλίζεται τόσο η δημόσια συζήτηση, ώστε η στοιχειώδης –και συνταγματικά προβλεπόμενη- υποχρέωση του βουλευτή να ψηφίζει κατά συνείδηση βαφτίζεται «αποστασία», «μετεγγραφή» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Αυτή η μετονομασία είναι που αποτελεί εκφυλισμό της Δημοκρατίας και όχι το να «σπάνε» οι κομματικές γραμμές για να υπηρετηθούν απόψεις που παραμένουν ίδιες και αναλλοίωτες επί 30 χρόνια…
