Ο χρόνος που περνάει

Ακόμη ένας χρόνος περνάει, αλλά το πόσος χρόνος πέρασε, είναι μια υποκειμενική εμπειρία που αποτελεί αίνιγμα για την επιστήμη. Για πρώτη φορά, Πορτογάλοι επιστήμονες έκαναν ένα βήμα διαλεύκανσης του μυστηρίου, ανακαλύπτοντας πώς ο εγκέφαλος παράγει την εκτίμηση του χρόνου και έδειξαν ότι είναι δυνατό, με τον έλεγχο των κατάλληλων νευρώνων, να χειραγωγηθεί το βίωμα του χρόνου. Αντίθετα με την όραση ή την ακοή, το πέρασμα του χρόνου δεν διαπιστώνεται από κάποιο όργανο, ούτε είχε έως τώρα βρεθεί κάποιο σχετικό κέντρο στον εγκέφαλο. Για κάθε ξεχωριστό άνθρωπο, ο χρόνος κυλάει με ξεχωριστό τρόπο σε κάθε ξεχωριστή στιγμή, ανάλογα με τα συναισθήματά του, την προσοχή και τα κίνητρά του. Διαπιστώνεται λοιπόν πως η βίωση του χρόνου σχετίζεται με ορισμένους νευρώνες που απελευθερώνουν το νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη και οι οποίοι βρίσκονται στην συμπαγή μοίρα της μέλαινας ουσίας, που στους ανθρώπους η καταστροφή αυτής της εγκεφαλικής περιοχής προκαλεί τη νόσο Πάρκινσον, η οποία, μεταξύ άλλων, αλλοιώνει την υποκειμενική αίσθηση του χρόνου.