ΚAποτε θεωρούσαμε τὴ νεότητα μειονέκτημα γιὰ τὴν ἀνάμειξη στὴν πολιτική. Εἶναι γνωστὸ τὸ περιστατικό. Κάποιος γηραιὸς εἶπε σὲ ἕνα νεαρὸ: «Εἶσαι πολύ νέος γιὰ νὰ ἀναμειχθεῖς στὴν πολιτικὴ». Καὶ ὁ νέος ἀποκρίθηκε: «Γνωρίζω τὸ ἐλάττωμὰ μου αὐτὸ, ἀλλὰ κάθε χρόνο συνεχῶς τὸ διορθώνω»! Ἔχει λεχθεῖ –θαρρῶ ἀπὸ τὸ Ζἀν Μπερνάρ, ὅτι ἡ νεότητα εἶναι κάτι ὡραῖο. ὄχι μόνο γιατὶ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ κάνουμε ἀνοησίες ἀλλὰ γιατὶ μᾶς δίνει τὴ δυνατότητα νὰ τὶς διορθώσουμε. Τὰ παραπάνω ἰσχύουν γιὰ ὅλους τοὺς νέους ἀλλὰ στὴ συγκεκριμένη περίπτωση ἀφοροῦν πρωτίστως στὸν πρωθυπουργό. Ὁ κ. Τσίπρας, χωρὶς νὰ εἶναι νέος πιὰ, ἐνασμενίζεται νὰ ἐμφανίζεται σὰν νέος γιὰ νὰ θέλγει, νὰ γοητεύει καὶ νὰ καταμαγεύει τοὺς ψηφοφόρους του. Ἡ προβαλλόμενη νεότητὰ του εἶναι τὸ καλύτερο δόλωμα ψήφων. Ἀλλὰ ἄν δὲν φροντίσει νὰ διορθώσει τὰ πάμπολλα errata (=σφάλματα) ποὺ διέπραξε, θὰ τὸ πάθει σὰν κάποιους νέους ποὺ θεωροῦν τὸν ἑαυτὸ τους σοφό, ὅπως οἱ μεθυσμένοι θεωροῦν τὸν ἑαυτὸ τους νηφάλιο. Κάπου-κάπου καταφεύγει σὲ μιὰ διεκπεραιωτικὴ συγγνώμη ἀλλὰ πολὺ ἀδέξια καὶ ὄχι εἰλικρινὰ διατυπωμένη.
Ἄν θέλει νὰ μὴ γίνει σὰν κάποιον πρώην ὑπουργὸ του «λάθος ἀστέρι», ἄν θέλει νὰ γράψει μιὰ ἀληθινὴ ἱστορία ἤ, ἐπὶ τὸ ἀγγλικώτερον, true story, μιᾶς καὶ ἔμαθε νὰ ὁμιλεῖ τὸ λαρυγγόφωνον ἰδίωμα τῶν ἡμιαγρίων κατοίκων τῆς Θούλης, ὅπως ἔλεγε ἕνας Ἑπτανήσιος –μακαρίτης τώρα– φίλος μου καθηγητὴς, πρέπει νὰ κατανοήσει ὅτι τὸ πᾶν στὴ διαχείριση τῶν σοβαρῶν θεμάτων εἶναι ἡ σωστὴ διαχείριση τοῦ χρόνου. Ὁ κ. Τσίπρας ἀφήνει τὸ χρόνο νὰ κυλᾶ σὰν νερὸ μέσα ἀπὸ τὰ δάκτυλά του. Ἀργεῖ πολὺ στὴν ἐμπραγμάτωση (τὸ ὑλοποίηση εἶναι λάθος) τῶν ὑποσχέσεων καὶ τῶν δεσμεύσεων του. Ἀφήνει τὶς εὐκαιρίες νὰ περνᾶνε. Ὅπως εἶχα γράψει γιὰ παλαιότερο πολιτικὸ, οἱ εὐκαιρίες ἐμφανίζονται καθημερινῶς. Ἀλλὰ φορᾶνε περούκα. Ἄν δὲν τὶς πιάσεις ἀπὸ τὸ λαιμὸ καὶ τὶς πιάσεις ἀπὸ τὰ μαλλιὰ, θὰ σοῦ μείνουν οἱ… τρίχες! Καὶ μετὰ γιὰ ὅσα λὲς, ὁ λαὸς θὰ ἀπαντᾶ: «Τρίχες». Δυστυχῶς, τὸ modus operadi, δηλαδὴ ὁ τρόπος λειτουργίας τῆς κυβερνήσεως εἶναι ἀλειτουργικὸς, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε παραλυτικός. Χάθηκε ἡ φρεσκάδα τῶν πρώτων ἡμερῶν. Ὁ κ. Τσίπρας ὑποσχέθηκε πολλὰ ἀλλὰ ἔπραξε ἀσἠμαντα ἤ μηδαμινά. Σήμερα βασικοὶ ἀντίπαλοὶ του δὲν εἶναι τὰ κόμματα τῆς ἀντιπολίτευσεως, εἶναι τὰ δικὰ του λόγια, οἱ δικὲς του ὑποσχέσεις. Ἄλλα ἔταξε καὶ ἄλλα ἔπραξε.
Τώρα πλέον ὁ χρόνος δὲν εἶναι σύμμαχός του. γίνεται καθημερινὰ ἐχθρὸς του. Ἡ ἔλλειψη κλασσικῆς παιδείας ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα (στὸ ἐξωτερικὸ ἡ κλασσικὴ παιδεία δὲν ἔχει ἐκλείψει παντελῶς) δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ κατανοήσει ὅτι ὁ πρῶτος κανόνας τῆς πολιτικῆς ἐμπεριέχεται στὸ περίφημο γνωμικὸ «χρόνου φείδου» ποὺ ἀποδίδεται σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς Ἑπτὰ Σοφούς. Ἄν ἕνας νέος, πολιτικὸς ἤ μὴ, δὲν συμμορφωθεῖ πρὸς τὴν προτροπὴ αὐτὴ, δηλαδὴ τὸ «χρόνου φείδου» τότε ὁ χρόνος γίνεται γι’ αὐτὸν φίδι φαρμακερό. Ὁ χρόνος, εἶχε πεῖ, πρὸ ἐτῶν νεώτερος διανοητὴς, εἶναι πηγὴ πλούτου, ὅσο καὶ τὸ χρῆμα, οἱ πρῶτες ὕλες καὶ ὁ ἄνθρωπος. Οἱ ἀρχαῖοι ἐπιπροσθέτως ἔλεγαν: «Ὁ μὴ τοῦ χρόνου χρώμενος ἀνάξιὸς ἐστι». Ἡ κάθε χρονικὴ στιγμὴ προσφέρει μιὰ εὐκαιρία. ἄν δὲν τὴν ἀξιοποιήσεις, μετατρέπεται σὲ δυστυχία. Ἐνδεικτικὴ εἶναι ἡ περίπτωση τῶν προσφύγων. Ὅταν ἡ κυβέρνηση μποροῦσε, δὲν τὸ θέλησε. Τώρα ποὺ θέλει, δὲν τὸ μπορεῖ. Πιὸ βλακώδης χειρονομία ἀπὸ τὸ ἄνοιγμα τοῦ «στρατοπέδου» τῆς Ἀμυγδαλέζας δὲν μποροῦσε νὰ βρεθεῖ. Ἔτσι οἱ πρόσφυγες σταδιακὰ θὰ μεταβληθοῦν κράτος ἐν κράτει καὶ θὰ γεμίσουν λεφτὰ οἱ δουλέμποροι, Ἕλληνες καὶ Ἀλβανοὶ, ποὺ θὰ τοὺς προωθοῦν μέσῳ Ἀλβανίας ἤ Ἀδριατικῆς πρὸς κάποια ἄλλη γῆ ἤ πρὸς τὸ βυθὸ, ὅπως κάνει ἡ Μαφία, γιὰ νὰ μὴ φθάνουν πρόσφυγες στὴ Σικελία.
Τελικὰ, ἄν ὁ κ. Τσίπρας δὲν δραστηριοποιηθεῖ οὐσιαστικὰ, θὰ μείνει στὴν πολιτικὴ μας ἱστορὶα ὡς ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔφερε ξανὰ στὸ πολιτικὸ προσκήνιο τὴν οἰκογένεια Μητσοτάκη. Ὁ Κυριάκος, ὁ κύριος τώρα ἀντίπαλὸς του, εἶναι μιὰ τυπικὴ περίπτωση ἑνὸς γόνου ποὺ γεννήθηκε μὲ τὸ χρυσὸ κουτάλι στὸ στόμα. Εἶναι ἕνας αὐτοδημιούργητος… κληρονόμος! Δὲν μπορῶ νὰ πῶ ὅτι ὁ κ. Τσίπρας δὲν κινεῖται πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις, τόσο στὴν Ἀνατολὴ, ὅσο καὶ στὴ Δύση. Ὅμως, ἐπειδὴ κάποιος τρέχει, δὲν σημαίνει ὅτι θὰ φτἀσει.
www.sarantoskargakos. gr
