Αν και πολλοί δείχνουν να έχουν ηθελημένα «μπερδευτεί», στην προσπάθειά τους να απονευρώσουν και να «αποδραματοποιήσου» την εμπλοκή της Λίνας Μενδώνη στην ζοφερή υπόθεση Λιγνάδη, τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά: με εξαίρεση κάποιους λογαριασμούς που ανήκουν στο λεγόμενο «βόθρο του Διαδικτύου», ουδείς ζητεί την παραίτηση της υπουργού Πολιτισμού επειδή όφειλε να ξέρει τί κάνει ο καθένας στην προσωπική του ζωή. Αντιθέτως, το θέμα δεν είναι αν η ίδια δεν ήξερε ό,τι φέρεται να έκανε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού. Το θέμα δεν είναι καν ότι η υπουργός Πολιτισμού διεκπεραίωσε με έναν απροσχημάτιστα ευνοιοκρατικό τρόπο τον διορισμό Λιγνάδη στο Εθνικό, καταργώντας την διαδικασία της προκήρυξης που είχε νομοθετήσει η προηγούμενη κυβέρνηση.
Το πρόβλημα για την Λίνα Μενδώνη ξεκινά στις 2 Φεβρουαρίου, όταν η δημοσιογράφος Έλενα Ακρίτα γράφει το πρώτο κομμάτι που μιλάει για υποβληθείσα παραίτηση Λιγνάδη με αφορμή συγκεκριμένες καταγγελίες. Τότε η υπουργός Πολιτισμού, χωρίς να ψάξει ενδελεχώς, όπως αποδείχθηκε, έκανε λόγο για «φήμες», παρέσχε στήριξη στον διευθυντή του Εθνικού, ενώ προς στιγμήν αφέθηκε να εννοηθεί ότι η εμπλοκή του ονόματος Λιγνάδη δεν αφορούσε σε φήμες που έχουν να κάνουν με το ελληνικό metoo, αλλά με την πρόσληψη του αδελφού του στο Εθνικό Θέατρο.
Η υπουργός, ωστόσο, παρέσχε κάλυψη στον Λιγνάδη είτε επειδή δεν ρώτησε γύρω της τί λέγεται και τί ψιθυρίζεται, είτε διότι αδιαφόρησε, είτε γιατί έτσι τής είπαν να κάνει. Και αυτό συνεχίστηκε ακόμη κι όταν τα δημοσιεύματα και οι καταγγελίες διαδέχονταν το ένα το άλλο, ως το σημείο που ο Λιγνάδης αναγκάστηκε να υποβάλει την παραίτησή του. Ακόμη και τότε, η υπουργός Πολιτισμού τον κάλυπτε διαψεύδοντας ότι εκείνη είχε ζητήσει την παραίτηση, αλλά και συνδέοντας την απόφαση του κ. Λιγνάδη με «προσωπικούς λόγους». Χρειάστηκε να περάσουν 13 ημέρες και να κατατεθεί η πρώτη μήνυση για μη παραγεγραμμένο αδίκημα ώστε η Λίνα Μενδώνη να δώσει μία συνέντευξη Τύπου και να μιλήσει για «επικίνδυνο άνθρωπο» -ως μη όφειλε, ασφαλώς.
Και, αν κανείς έχει ακόμη απορία τί θα μπορούσε και τί θα έπρεπε να κάνει η υπουργός Πολιτισμού, τον «δρόμο» είχε δείξει λίλγο νωρίτερα ο υφυπουργός Πολιτισμού, Λευτέρης Αυγενάκης –όσο κι αν τα κίνητρά του ελέγχονται. Όταν η ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου βρήκε τη δύναμη να καταγγείλει όσα συγκλονιστικά κατήγγειλε, ο Αυγενάκης την κάλεσε, έκαναν μαζί δηλώσεις και συνέντευξη Τύπου, ξεκαθάρισε ότι το νυστέρι «θα φτάσει στο κόκαλο», έβγαλε στον τάκο την Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας, ακόμη και οικονομικό έλεγχο διέταξε. Έδειξε, μ’ άλλα λόγια, πως παίρνει τις καταγγελίες στα σοβαρά ή ότι, τελοσπάντων, δεν μπορεί να τις αγνοήσει. Σε αντίθεση με την υπουργό Πολιτισμού που, αν υπήρχε ένα εγχειρίδιο οδηγιών «πώς να ΜΗΝ διαχειριστείτε μία κρίση», τις ακολούθησε όλες πιστά…
