ΜετΑ το χθεσινό σχόλιό μου σχετικά με τη συνεχή αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων από τις κυβερνήσεις όλων των εποχών και ιδιαίτερα από εκείνες των Μνημονίων μετά το 2010 θα διερωτηθήκατε ασφαλώς γιατί όλοι σχεδόν οι διαχειριστές των εθνικών πόρων προσφεύγουν στην εύκολη, αλλά καθόλου ορθή τακτική, για την προσωρινή ανακούφιση από ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών.
Σε απάντηση, προσφεύγουμε στην ίδια σελίδα της Έκθεσης της Τράπεζας της Ελλάδος στην οποία αναφερθήκαμε στο χθεσινό σχόλιό μας, όπου δημοσιεύονται συγκεκριμένες προτάσεις:
Πρώτον, πρέπει να δοθεί πολύ μεγάλη έμφαση στον έλεγχο των δημόσιων δαπανών (δικό μας σχόλιο: Η εφαρμογή της πρότασης αυτής συνεπάγεται εφιαλτικό κομματικό κόστος και καθίζηση των ποσοστών στις δημοσκοπήσεις!)
Δεύτερον, πρέπει να εξασφαλιστεί ουσιαστικός έλεγχος των δαπανών όλων των εκτός κρατικού προϋπολογισμού φορέων του δημόσιου τομέα, για να μειωθούν τα ελλείμματά τους και η επιβάρυνση του προϋπολογισμού με επιχορηγήσεις που αντιστοιχούν σε ένα ιδιαίτερα μεγάλο τμήμα των συνολικών δαπανών (δικό μας σχόλιο: επειδή ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, με τις άγνωστες δημόσιες υπηρεσίες και τις μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς γίνεται φέουδο των εκάστοτε κυβερνήσεων, θεωρείται ταμπού και έτσι κάθε χρόνο ο κρατικός προϋπολογισμός επιβαρύνεται με δις. ευρώ από αναλήψεις χρεών ή καταπτώσεις εγγυήσεων δανείων τους!)
Τρίτον, απαιτείται μεγαλύτερη πρόοδος στην αντιμετώπιση των διαρθρωτικών προβλημάτων του δημόσιου τομέα, για να δημιουργηθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις προς επίτευξη υψηλότερων μακροοικονομικών επιδόσεων, ιδιαίτερα όσον αφορά την ανάπτυξη και την απασχόληση (δικό μας σχόλιο: πρόκειται για σοβαρά θέματα, τα οποία στη χώρα μας έχουν χαρακτηρισθεί με ποικιλόχρωμες «γραμμές» ή έχουν πολλάκις εξορκισθεί από το γνωστό μακροοικονομικό λαϊκισμό όλων των κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων κυρίως μετά το 1977).
Δύσκολα πράγματα, δηλαδή. Για το λόγο αυτό όλες οι κυβερνήσεις περιορίζονταν στα εύκολα, δηλαδή στη λήψη φοροεισπρακτικών μέτρων με τα οποία ανακουφιζόταν μόνο πρόσκαιρα ο κρατικός προϋπολογισμός με τα βραχυπρόθεσμα έσοδα που εξασφαλίζονταν. Κι έτσι, συνεχίζεται ολοένα και αγριότερα η λεηλασία των ελληνικών νοικοκυριών, της ελληνικής επιχείρησης και της εθνικής αποταμίευσης, που είναι οι καταθέσεις. Διότι, για την αντιμετώπιση της ολοένα αυξανόμενης οικονομικής κρίσης, η συνετή διαχείριση θα επέβαλλε την αναζήτηση «ισοδύναμων» μέτρων για την ενίσχυση των βασικών παραγόντων που προσδιορίζουν κάθε χρόνο τη μεταβολή του ΑΕΠ, την ανάπτυξη δηλαδή. Όλοι αυτοί οι παράγοντες, όπως η ιδιωτική και η δημόσια κατανάλωση, οι επενδύσεις (κατασκευές, εξοπλισμός) και οι εξαγωγές συνετρίβησαν όλοι σχεδόν μετά το 2009. Από την πρώτη στιγμή έγιναν εφιαλτικά τα αποτελέσματα της λεηλασίας των ελληνικών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων στην οικονομία, αφού ήδη από το 2009 η ύφεση είναι σχεδόν μόνιμη.
