Πριν 30 χρόνια, ένας άλλος Μητσοτάκης αναδεικνυόταν πρωθυπουργός.
Ήταν η 8η Απριλίου 1990, όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, ανερχόταν στην εξουσία. Η νίκη του αυτή ήταν πολύ πιο δύσκολη και περιπετειώδης, σε σχέση με αυτή του απογόνου του. Αν ο νυν πρωθυπουργός δε χρειάστηκε παρά τρία μόλις χρόνια από την ανάδειξη του ως προέδρου της ΝΔ και 15 από την πρώτη του εκλογή ως βουλευτή, για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αυτή η διαδρομή κράτησε 45 χρόνια, από το 1946, όταν πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής, στις πρώτες εκλογές, μετά τη μακρά περιπέτεια της δικτατορίας και του πολέμου.
Ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην Αποστασία, δημιούργησε μια «αρνητική ενέργεια» γύρω από το όνομα του. Ήταν γι` αυτό που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αρνήθηκε να τον συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια της ΝΔ, το 1974 και το 1977. Μόνο τον Απρίλιο του 1978 κι αφού ο εκ Χανίων πολιτικός είχε εκλεγεί με το «Κόμμα Νεοφιλελευθέρων» που δημιούργησε ο ίδιος, ο τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, τον ενέταξε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος του, αλλά και στην κυβέρνηση του.
Αλλά και η πορεία προς την πρωθυπουργία ήταν πολύ πιο δύσκολη. Χρειάστηκαν τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, λόγω και του αναλογικού εκλογικού συστήματος που είχε καθιερώσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να φτάσει σε μια οριακή, κι αυτή δανεική πλειοψηφία, χάρι στη στήριξη από τη ΔΗΑΝΑ, του Κωστή Στεφανόπουλου. Παρ` ότι μάλιστα είχε φτάσει στο 47%.
Στην περίπτωση του ίσχυσε το «ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος». Δηλαδή, στην «εκ γενετής» υποθηκευμένη πορεία, προστέθηκαν οι άστοχες επιλογές και κινήσεις του ίδιου του πρωθυπουργού. Η υιοθέτηση ακραίων, νεοφιλελεύθερης κοπής, πολιτικών, αλλά και η εμμονή στην ποινική (κατά)δίωξη του πολιτικού του αντιπάλου, Ανδρέα Παπανδρέου, στο Ειδικό Δικαστήριο, προκάλεσαν άνευ προηγουμένου πόλωση, αλλά και συνεχείς εσωκομματικές «ανταρσίες». Οι «καραμανλικοί» άλλωστε πάντα τον αντιμετώπιζαν ως «ξένο σώμα», ως «σώγγαμπρο».
Έτσι, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έγινε ο μόνος πρωθυπουργός, στην προ κρίσης περίοδο, που δεν κατάφερε να έχει δεύτερη κοινοβουλευτική θητεία, ανατρεπόμενος από τους ίδιους τους βουλευτές του. Ακριβέστερα, τη λεγόμενη «ομάδα Σαμαρά».
