Του Μιχάλη Κριθαρίδη από την Κυριακάτικη Kontranews
O νέος πτωχευτικός κώδικας που συζητιέται και ψηφίζεται αυτές τις μέρες ως πάγια και διαχρονική απαίτηση της τρόικας -μιας και «βγήκαμε» από τα μνημόνια!- συνιστά ένα στρατηγικό ζήτημα, καθώς πρόκειται για μια ολόκληρη αναδόμηση της κοινωνικής αρχιτεκτονικής με ταξικότατα φυσικά χαρακτηριστικά.
Πρόκειται για εμπέδωση της πλήρους στράτευσης της Κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη τόσο στην τρόικα και τα παραγγέλματα της, όσο βέβαια και στην ντόπια και ξένη παρασιτική ολιγαρχία που καλοβλέπει τις διατάξεις του σχετικού νομοθετήματος. Μια νέα βάρβαρη επίθεση στους μικρομεσαίους και τους φτωχότερους, τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους.
Μια πραγματική λαίλαπα που δικαίως «κερδίζει» τον τίτλο του 1ου πολυνομοσχεδίου του 5ου μνημονίου της ΝΔ. Και όπως κάθε μνημονιακό νομοσχέδιο, δεν θα μπορούσε κι αυτό να μην είναι τίποτα άλλο πέρα από απάνθρωπο και αντισυνταγματικό. Την σωρεία των αντισυνταγματικών του ρυθμίσεων ανέδειξε ήδη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΜέΡΑ25 στη Βουλή με τις σχετικές ενστάσεις.
Εγώ θα σταθώ στην μία πτυχή μόνο εξ αυτών, που αφορά σε περίπου 600 χιλιάδες νοικοκυριά και το δικαίωμά τους στην προστασία του βιός και της κατοικίας τους. Το Σύνταγμα μας στο άρθρο 21 παρ. 4 ορίζει πως η απόκτηση κατοικίας όσων τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του κράτους.
Και δημιουργείται πραγματικά η εύλογη απορία πώς ακριβώς μεριμνά το κράτος μας στη σύγχρονη χρεοδουλοπάροικη μορφή του ειδικά, για την απόκτηση κατοικίας και την στεγαστική επάρκεια των πολιτών που την στερούνται. Μέσω της χορήγησης υπερεξουσιών σε τράπεζες και αρπαχτικά ταμεία; Μέσω πλειστηριασμών; Ή μέσω της άρσης και της τελευταίας επίφασης προστασίας της πρώτης λαϊκής κατοικίας;
Οι αντιλέγοντες στην ένσταση αντισυνταγματικότητας μας από τη ΝΔ ισχυρίστηκαν ότι το Σύνταγμα δεν κατοχυρώνει «εμπράγματα δικαιώματα» αλλά απλώς την εξασφάλιση της στέγασης, όχι και την διατήρηση της κατοικίας. Το ίδιο εμμέσως πλην σαφώς ειπώθηκε και από την πλευρά του ΚΙΝΑΛ, που στάθηκε στην μη συνταγματική προάσπιση της περιουσίας.
Είναι όμως τα πράγματα όντως έτσι; Κι αν ναι, τι την ήθελε την αναφορά στο άρθρο 21 ο συνταγματικός νομοθέτης το 1975 που ήταν η ίδια η ΝΔ κιόλας στη διακυβέρνηση ή γιατί δεν αναθεωρήθηκε σε μια σειρά από αναθεωρήσεις που έχουν γίνει; Η αλήθεια είναι πως πράγματι το Σύνταγμα στην περίπτωση των κοινωνικών δικαιωμάτων δεν γεννά «αγώγιμες αξιώσεις» των πολιτών.
Αυτό αν και συνιστά μια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση με την γνωστή εμμονή σε αρνητικά δικαιώματα και μη αναγνώριση των λεγόμενων «θετικών» (όσων δηλαδή δεν συνιστούν απλώς απαγορεύσεις αλλά γεννούν υποχρέωση παροχής από την μεριά της πολιτείας), δεν περιορίζει όμως εν προκειμένω την ουσία του επιχειρήματος.
Ακόμα δηλαδή κι αν δεχτούμε αυτή την εκδοχή για το «κοινωνικό κεκτημένο» που παραβλέπει βέβαια και την αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, αυτό δεν σημαίνει ότι η πολιτεία δεν έχει την υποχρέωση ως προγραμματική αρχή της να μεριμνήσει για το δικαίωμα της κατοικίας των πολιτών -έστω κι αν οι πολίτες δεν μπορούν να το αξιώσουν αυτό δικαστικά-.
Πόσο σύμφωνο είναι λοιπόν με την συνταγματική επιταγή το έγκλημα που δρομολογείται με την λεηλασία των σπιτιών του κόσμου; Πόσο σύμφωνη ήταν ακόμα και πρότερα η κατάργηση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας το 2012 λόγω μνημονίων και η παντελής έλλειψη στεγαστική πολιτικής;
Προφανώς καθόλου, ζώντας ειδικά σε μια εποχή με το μεγαλύτερο ποσοστό κτισμένης επιφάνειας και ταυτόχρονα τόσο μεγάλο αριθμό αστέγων, πράγμα που εκ των πραγμάτων έχει οδηγήσει πολλές φορές όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα στην Ευρώπη σε «καταλήψεις στέγης».
Πρέπει λοιπόν παρά την διαφαινόμενη ψήφιση αυτού του νέου εκτρώματος, να υπερασπιστούμε στην πράξη και το κίνημα το δικαίωμα των πολιτών για αξιοπρεπή στέγαση όλων όσων το έχουν ανάγκη και να διεκδικήσουμε παράλληλα μια νέα στεγαστική πολιτική, καθώς η κατοικία δεν συνιστά πολυτέλεια, είναι ένα ζωτικό δικαίωμα των ανθρώπων.
*Εκπρόσωπος Τύπου ΜέΡΑ25
