ΑυτΗ η Ανοστη «ευρηματικότητα» όλων των υπουργών όλων των εποχών να ανακαλύπτουν, σε ομιλίες ή δηλώσεις, την πυρίτιδα, καταντά πια αστειότητα.
Ενώ είναι αρμόδιοι υπουργοί διαπιστώνουν ότι πρέπει να γίνει τούτο, να σταματήσει εκείνο. Αυτή την επιδημική αστειότητα εζήλωσε και ο κ. Τρύφων Αλεξιάδης, ο οποίος, ενώ είναι αρμόδιος υπουργός, στην ομιλία του στο φορολογικό φόρουμ του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου επεσήμανε, μεταξύ άλλων, ότι «πρέπει να σταματήσει η λογική της υπερφορολόγησης», προσθέτοντας ότι «η κατανομή των φόρων δεν είναι δίκαιη ούτε για τους πολίτες ούτε για τις επιχειρήσεις» και ότι «χρειαζόμαστε μεγάλες αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, ένα νέο φορολογικό πολιτισμό».
Και, λοιπόν; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, κύριε υπουργέ! Διότι όλα αυτά είναι γνωστά επί δεκαετίες, ότι δηλαδή στη χώρα μας τσακίζει κόκαλα η υπερφορολόγηση, ότι η κατανομή των φόρων δεν είναι δίκαιη, ότι το φορολογικό σύστημα είναι άδικο, αντικοινωνικό, αντιαναπτυξιακό και υποθάλπει ή συνεχώς αυξάνει τις προσδοκίες για φοροδιαφυγή και παραοικονομία με τις αμέτρητες (δύο περίπου κάθε χρόνο κατά μέσον όρο!) αποφάσεις για «περαίωση εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων ή με τη μανία να «καταδιώκονται» μόνο σχεδόν οι συνεπείς φορολογούμενοι. Ήδη, όπως αναφέραμε στο χθεσινό σχόλιό μας, την ίδια διαπίστωση έχουν κάνει εδώ και πολλά χρόνια και συνεχώς ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας (ΟΟΣΑ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Τράπεζα της Ελλάδος, ότι δηλαδή η υπερφορολόγηση και η φοροδιαφυγή πάνε σύννεφο στη χώρα μας και ότι ήδη πριν από… είκοσι χρόνια διαπιστωνόταν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για αύξηση υπαρχόντων και επιβολή νέων φόρων.
Και σα να μην έφθανε η τετριμμένη διαπιστωτική «αποκάλυψη» για τα «πρέπει» και «χρειάζεται», ο κ. Αλεξιάδης συνέχισε την ίδια τακτική και όλων των προηγούμενων υπουργών όλων των κυβερνήσεων και όλων των εποχών, εξαγγέλλοντας κι εκείνος «διάλογο». «Το 2016 θα είναι έτος μεγάλων αλλαγών στα ζητήματα φορολογικής πολιτικής, αλλαγές που θα προκύψουν μέσα από διάλογο, με όποιον θέλει να κάνει διάλογο». Πρόκειται για τακτική την οποία έχουν εφαρμόσει όλοι οι υπουργοί όλων των κυβερνήσεων και όλων των εποχών για το «στρίβειν», όπως επανειλημμένως έχουμε τονίσει, από καυτά προβλήματα. Διότι, αλήθεια, τι χρειάζεται ένας διάλογος για τις αλλαγές στο φορολογικό σύστημα ή στην παιδεία ή την κοινωνική ασφάλιση, για παράδειγμα, όταν τα προβλήματα είναι γνωστά και στοιχειωμένα, οι προτάσεις είναι πάντοτε εκκωφαντικά ηχηρές και σωστές και η ελληνική οικονομία και κοινωνία δεινοπαθεί επί δεκαετίες από στρεβλώσεις, αρρυθμίες και ανισορροπίες που παραμένουν επί δεκαετίες στο απυρόβλητο λόγω του γνωστού «στρίβειν», που έχει καταντήσει κι αυτή αστειότητα;
