Οι κατεστημένες νοοτροπίες δεκαετιών δύσκολα αλλάζουν: και στην Ελλάδα, δυστυχώς, έχουμε όλοι συνηθίσει στην «έξαλλη» αντιπολίτευση. Κανένα κόμμα δεν κατάφερε να ξεφύγει από αυτή, με εξαίρεση ίσως την ΝΔ επί Βαγγέλη Μεϊμαράκη, στις ιδιαίτερες, ομως, συνθήκες της συγκυρίας. Ακόμη και η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έδωσε… ρεσιτάλ τα προηγούμενα 3,5 χρόνια, με τον αρχηγό της και νυν πρωθυπουργό να «ξεχνά» τον φιλελεύθερο εαυτό του και το σοβαρό προφίλ που έχτιζε για τον εαυτό του από το 2004 και να μετέρχεται όλων των μεθόδων που θα περίμενε κανείς να υιοθετήσει ένας ακροδεξιός λαϊκιστής.
Με αυτό το δεδομένο, αλλά και με την ανάμνηση της αντιπολίτευσης που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2012-2015, όσα βλέμματα είναι στραμμένα στον Κυρίακο Μητσοτάκη και τα πρώτα βήματα της κυβέρνησής του, άλλα τόσα είναι στραμμένα στον Αλέξη Τσίπρα, αναφορικά με την αντιπολιτευτική τακτική που θα ακολουθήσει. Εξάλλου, ο πρώην πρωθυπουργός είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος στο κόμμα του, είναι μόλις 45 ετών και είναι δεδομένο πως το μέλλον του ανήκει. Συν τοις άλλοις, αν κρίνει κανείς από τα υπονοούμενα, τις «σκιές» και όσα αποφεύγει να πει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αυτό το μέλλον μπορεί να… μην αργήσει τόσο όσο τώρα φαίνεται.
Επιστροφή στην αντιπολίτευση, λοιπόν. Επιστροφή στα ίδια έδρανα, αλλά σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στην «πλάτη» του 4,5 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις νέες απαιτήσεις της αντιπολιτευτικής του τακτικής. Αλλού πέτυχε, αλλού απέτυχε, αλλού συμβιβάστηκε, αλλού τα κατάφερε. Σε κάθε περίπτωση, έδωσε δείγματα γραφής πώς μπορεί η Αριστερά να κυβερνήσει. Και τώρα, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να δώσει δείγματα γραφής πώς μπορεί η κυβερνώσα και κυβερνήσασα Αριστερά να αντιπολιτευθεί. Δυναμικά, αλλά και προγραμματικά. Κοινοβουλευτικά αλλά και κινηματικά. Αλλά σε κάθε περίπτωση υπεύθυνα.
Και, αν κρίνει κανείς από όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην πρωτολογία του στη Βουλή, κατά την συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, ο ίδιος θα αποφύγει, έχοντας 4,5 χρόνια διακυβέρνησης στην πλάτη, να κάνει όσα δεν απέφυγαν άλλοι, με… 45 χρόνια διακυβέρνησης. «Δεν πρόκειται εγώ να ζητήσω εκλογές μόλις πέντε μήνες μετά την εκλογή σας κύριε Μητσοτάκη, όπως κάνετε εσείς από τις αρχές του 2016», είπε προχθές ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατά την συζήτηση στη Βουλή, υπενθυμίζοντας πόσο γρήγορα ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέρασε από το «δε βιάζομαι να γίνω πρωθυπουργός» στο «εκλογές εδώ και τώρα, κύριε Τσίπρα».
Οχι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε τον ριζοσπαστισμό του, ότι ο Αλέξης Τσίπρας ξέχασε ότι είναι αριστερός. Τουναντίον. Η Αριστερά εποίησε νέο ήθος στην κυβέρνηση, όταν ζήτησε τη γνώμη του λαού σε κάθε δύσκολη στροφή που δεν μπορούσε να κάνει πράξη όσα υποσχέθηκε. Νέο ήθος που φάνηκε και όταν ο Αλέξης Τσίπρας προσέφυγε σε εκλογές αρνούμενος να σφυρίξει αδιάφορα στο αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών.
Αυτό το νέο ήθος, λοιπόν, μεταφέρεται τώρα και στα έδρανα της αντιπολίτευσης και, ως εκ τούτου, όσο «δυναμική» κι αν είναι απόψε η δευτερολογία του Αλέξη Τσίπρα, το μόνο βέβαιο είναι ότι η Αριστερά αφήνει το δικό της αποτύπωμα και όταν κυβερνά, αλλά και όταν αντιπολιτεύεται. Κι αυτό, όσο κι αν απαιτεί πολύ χρόνο για να εμπεδωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο, είναι το μείζον «όπλο» της έναντι των αντιπάλων, αλλά και η ποιοτική ειδοποιός της διαφορά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
