Πάνε χαράμι η αύξηση της παραγωγικότητας, οι εφιαλτικές περικοπές των μισθών και των συντάξεων, η σημαντική μείωση του κατώτατου μισθού και η μείωση των εργοδοτικών εισφορών το 2011.
Η Ελλάδα το 2016, σύμφωνα με στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ κατέλαβε την 86η θέση στον πίνακα των 138 χωρών με βάση την ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή, παρά τα σκληρά προγράμματα «προσαρμογής» και τα τρία εφιαλτικά Μνημόνια, η χώρα μας όχι μόνο δεν βελτίωσε τη θέση της στη διεθνή ανταγωνιστικότητα, αλλά την καταβαράθρωσε κιόλας κατά πέντε θέσεις. Έτσι, για μιαν ακόμη φορά η Ελλάδα μεταβάλλει σε «μύθους» διάφορες οικονομικές παραδοχές ότι για τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα φταίει το υψηλό κόστος ανά μονάδα προϊόντος. Διότι, παρά τη μείωση του κόστους εργασίας κατά την περίοδο μετά το 2010, το 2016 η χώρα μας είναι «αγκαλιά» με τη Ναμίμπια, όπως και πριν από είκοσι χρόνια ήταν «παρέα» με τη… Μποτσουάνα στο σχετικό διεθνή πίνακα!
Είναι αλήθεια ότι με τη μείωση του κόστους εργασίας, βελτιώθηκε η διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα της χώρας μας το 2013, καταλαμβάνοντας την 81η θέση στο δείκτη ανταγωνιστικότητας που είχε καταρτίσει πάλι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, δηλαδή τότε ανέβηκε κατά… δέκα θέσεις! Αλλά, επειδή στη χώρα μας γελοιοποιούνται ή ποδοπατούνται συνεχώς οι οικονομικοί νόμοι, η ανταγωνιστικότητα για λίγο καιρό βελτιώνεται και ξανά προς το βάραθρο τραβά. Κι αυτή είναι ανέκαθεν η αχίλλειος πτέρνα της ελληνικής οικονομίας, αφού η χαμηλή ανταγωνιστικότητα εμποδίζει τη σταθερή και ικανοποιητική αύξηση του πραγματικού εισοδήματος, την εισροή άμεσων κεφαλαίων για επενδύεις και, φυσικά, τη διείσδυση των ελληνικών προϊόντων (όσα τουλάχιστον παράγονται ακόμη!) στις διεθνείς αγορές.
Υπενθυμίζεται ότι και πριν από 26 χρόνια, το 1990 το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία για τη διεθνή ανταγωνιστικότητα από τα οποία προέκυπτε ότι η Ελλάδα βρισκόταν στην τελευταία θέση του πίνακα των χωρών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) και ότι μας ξεπερνούσε πολλές σκάλες η Τουρκία!
Επίσης, το 1992, με βάση το 100 του 1980, ο δείκτης ανταγωνιστικότητας της χώρας μας είχε φτάσει στα επίπεδα του 630 στον πίνακα 130 ανταγωνιστριών χωρών. Διευκρινίζεται ότι όσο υψηλότερος είναι αυτός δείκτης τόσο χαμηλότερη είναι ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η χώρα μας, παρά την ένταξη στην ΕΟΚ, την ένταξη στη ζώνη του ευρώ και παρά την εισροή στα δημόσια ταμεία (με τη μορφή φόρων, κοινοτικών πόρων και δανείων) ποσού άνω των 3,5 τρις. ευρώ από το 1981 έως σήμερα, κατέχει ανελλιπώς το ρεκόρ αρνητικής επίδοσης και στον δείκτη αυτό.
Έτσι, το μελαγχολικό συμπέρασμα που προκύπτει και από τη διαπίστωση αυτή είναι δεν μας σώζει πια τίποτε, αν δεν αλλάξουν μυαλό οι εκάστοτε κυβερνώντες και αν αποφασίσουν να εφαρμόζουν τα δύσκολα και όχι τα εύκολα (για κομματικό χαβαλέ!) κατά τη διαχείριση των εθνικών πόρων.
