Ναρκοθετημένο τοπίο

Όσο ξεκαθαρίζεται το τοπίο, σχετικά με την επανέναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών, για το Κυπριακό, τόσο πιο πολύ διαπιστώνεται ότι αυτό είναι εκ των προτέρων ναρκοθετημένο.

Δεν είναι τυχαίο, ότι στη Μεγαλόνησο, φαίνεται να επανέρχεται το κλίμα αντιπαράθεσης και οι κατηγορίες, ιδιαίτερα από τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, κατά του Προέδρου Αναστασιάδη, για «κλειστή διπλωματία» και, επί της ουσίας, κατάργηση του Εθνικού Συμβουλίου, που αποτελεί, μετά το 1974, το θεσμικό πεδίο διαβούλευσης, μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Όπως δεν είναι τυχαίο, ότι αναγκάστηκε ο Πρόεδρος της Βουλής, Δημήτρης Συλούρης, να απευθύνει έκκληση, για επάνοδο στο κλίμα εθνικής ομοψυχίας. Η πραγματικότητα, ωστόσο, όπως προκύπτει και από την ενημέρωση του αναπληρωτή κυβερνητικού εκπροσώπου, στη Μεγαλόνησο, Βίκτωρα Παπαδόπουλου, η ελληνοκυπριακή πλευρά προέβη σε ουσιώδεις υποχωρήσεις, σε θέματα αρχών, όπως η ίδια τα είχε προσδιορίσει, όπως το ταυτόχρονο άνοιγμα όλων των κεφαλαίων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της ασφάλειας και εγγυήσεων, η επαναφορά των ασφυκτικών χρονοδιαγραμμάτων (που είχαν «συνοδεύσει» το αλήστου μνήμης «σχέδιο Ανάν»), αλλά και η, ταυτόχρονη, πολυμερής διάσκεψη, που, με τον τρόπο που προωθείται, φαίνεται πως θα οδηγήσει στην απευκταία «πενταμερή», που ξόρκιζε μέχρι τώρα και η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς θα εγκλώβιζε και την Αθήνα, σ’ ένα πλαίσιο, που θα θύμιζε το καταθλιπτικό σκηνικό του Μπούργκενστοκ, του Φεβρουαρίου 2004. Αυτό, άλλωστε, είναι από τα ισχυρά σημεία κριτικής, προς τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Μόνο ως απλή σύμπτωση, άλλωστε, δε θα πρέπει να θεωρηθεί, η παρουσία, την περασμένη εβδομάδα, στην Αθήνα, του Προέδρου του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλου…

Όλα αυτά ακυρώνουν και το κέρδος της ελληνοκυπριακής πλευράς, για πλήρη αποτύπωση των εκατέρωθεν ποσοστών, στο εδαφικό, σε χάρτες. Αντιλαμβανόμαστε πως η εξέλιξη αυτή ήταν το αποτέλεσμα ασφυκτικών πιέσεων, από τη διεθνή κοινότητα. Η συνέντευξη του «ειδικού απεσταλμένου» του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, σε ΕΡΤ και ΡΙΚ, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία επ` αυτού, προδιαγράφοντας φευ και το πλαίσιο λύσης, σε κατεύθυνση που ακυρώνει όλες τις «κόκκινες γραμμές» της ελληνοκυπριακής πλευράς. Προς τέρψη, βέβαια, των εγχώριων θιασωτών της σχολής του «οίκαδε», που, με μια μεταφυσική αισιοδοξία, διακηρύσσουν τη βεβαιότητα τους, πως μπορεί, η βούληση των πολιτών, για μια ενιαία, ανεξάρτητη και κυρίαρχη Κυπριακή Δημοκρατία, θα ξεπεράσει, με ένα μαγικό τρόπο, την επικυριαρχία της Άγκυρας, στη λεγόμενη «τουρκοκυπριακή διοίκηση».