Η φρικτή νύχτα της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι έκλεισε τα Γαλλικά σύνορα – αυτονόητη αντίδραση. Με Γερμανικό σχεδιασμό στην επόμενη στροφή. Ήδη, η Πολωνία – δια του αυριανού υπουργού Ευρωπαϊκών υποθέσεων Κόνραντ Ζυμένσκι – εξήγησε ότι η φρίκη στο Παρίσι “καθιστά μη-εφαρμόσιμη” την συμφωνημένη κατανομή προσφύγων στις χώρες της ΕΕ. Στην Βαυαρία, ο πρωθυπουργός του κρατιδίου Χόρστ Ζέεχόφερ επανήλθε στην πάγια θέση της εγκαθίδρυσης συνοριακών ελέγχων – όμως προχώρησε και σε αίτημα για επαναπατρισμό/απώθηση των αιτούντων άσυλο. “Φυσικά” η Μαριν Λεπέν, στην βαρύτατα τραυματισμένη Γαλλία, ξιφούλκησε για μιαν ακόμη φορά κατά της Συνθήκης Σένγκεν με σύνθημα “η Γαλλία να ανακτήσει τον έλεγχο των συνόρων της”: με δεδομένο ότι την ίδια στιγμή η Κυβέρνηση Ολλαντ… έκλεισε τα σύνορα ως μέρος του μετατραυματικού σοκ, και ότι ο Νικολά Σαρκοζί επαναφέρει την “συζήτηση για όρους ασφαλείας”/langage securitaire, η σκακιέρα γέρνει μονόμπαντα πλέον.
Ακόμη και χωρίς την συνειδητοποίηση ότι δυο από τους τζιχαντιστές που βρέθηκαν το μακελειό του Παρισιού είχαν περάσει από Λέρο, είχαν ταυτοποιηθεί και προωθηθεί απ’ εκεί, το ζήτημα της “Ελλάδας – πύλης εισόδου” θα επανέρχεται τώρα τακτικά μέσα σ’ αυτην την συγκυρία. Μπορεί να είναι άδικο, μπορεί να αποτελεί μιαν ακόμη Ευρωπαϊκή εθελοτύφλωση, αλλά θα το δούμε να συμβαίνει. Μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα, χρειάζεται/απαιτείται μεγάλη προσοχή και σοβαρότητα στο τι λέμε/ποιός είναι ο δημόσιος λόγος της Ελλάδας, ιδίως προς τα έξω. Αλλά και πώς λέμε ό,τι λέμε. Υπόδειγμα προς προβληματισμόν, όσα ήδη προ καιρού αλλά και πάλι ακούστηκαν με αφορμή τον Έλληνα υπουργό Εθνικής Αμύνης – “φρουρό των συνόρων της Ευρώπης”…. – ότι, άμα συνεχίζει η Ελλάδα και η Κυβέρνησή της να πιέζεται στις διαπραγματεύσεις του τωρινού μας Μνημονίου, κινδυνεύει να πάψει να λειτουργεί ως ανάχωμα για το προσφυγικό ρεύμα. Και, συνεπώς, να πλημμυρίσει η Ευρώπη τζιχαντιστές…
Με την σημερινή ένταση στην Ευρώπη, αυτού του είδους οι καφενειακοί αναστοχασμοί κινδυνεύουν να εκληφθούν ως απειλές. Με την μυρωδιά του αίματος νωπή, η ιδέα της απειλής δεν είναι και πολύ έξυπνη ιδέα.
Υπάρχει όμως και η άλλη διάσταση: η ιδέα να διεκδικείται χαλάρωση του Προγράμματος Προσαρμογής/Μνημονίου-3 με επίκληση του προσφυγικού. Εδώ θέλει διπλή προσοχή. Είναι αλήθεια – και έχει αναγνωριστεί συνολικά, από την “Ευρώπη” – ότι το προσφυγικό δημιουργεί δημοσιονομικές εντάσεις στις χώρες που επιβαρύνει. Ήδη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει δηλώσει ότι θα το λάβει υπόψη της, αυτό, στον υπολογισμό ελλειμμάτων κοκ. Όμως, όσο κι αν για μας το προσφυγικό έχει, και κινδυνεύει να έχει ακόμη μεγαλύτερο κόστος άμα μέρος του προσφυγικού ρεύματος αληθινά εγκλωβισθεί στην Ελλάδα, είναι πολύ προτιμότερο να διεκδικείται ευθέως οικονομική στήριξη, παρά να αξιοποιείται το προσφυγικό ως επιχείρημα για να ξαναγραφούν τα συμφωνημένα του Προγράμματος.
