Αγγίζουν πια τα όρια της έμμονής, αν όχι και της χυδαιότητας, οι συνεχιζόμενες επιθέσεις εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας, ακόμη και μετά την εκλογή της διαδόχου του.
Κάποιοι μάλιστα, δείχνοντας και προσωπικό μένος, τον «επιπλήττουν» επειδή δεν παραιτείται, πριν από τη λήξη της θητείας του. Υποτίθεται, κατά τους αχαλίνωτους σχολιογράφους, ότι αυτή η στάση υποδηλώνει προσκόλληση στο αξίωμα.
Το ότι μπορεί να σημαίνει προσκόλληση στο πνεύμα, αλλά και το γράμμα του Συντάγματος, τους έχει περάσει ποτέ από το μυαλό; Αλλά, προφανώς, η δική τους ενδιάθετη και απέραντη σοφία, δεν έχει ανάγκη από τη γνώση των σχετικών Συνταγματικών διατάξεων.
Να τους ενημερώσουμε λοιπόν ότι το Σύνταγμα, ορίζει ρητά στα σχετικά άρθρα, το χρόνο παραμονής του Προέδρου. Ειδικότερα στο άρθρο 32 παρ. 2 ορίζεται ρητά ότι «η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας γίνεται σε κάθε περίπτωση για πλήρη θητεία». Εννοεί πως αυτό ισχύει ακόμη και σε έκτακτες περιστάσεις, που προσδιορίζονται στην παρ. 1, δηλαδή σε περίπτωση θανάτου, παραίτησης ή έκπτωσης.
Ακριβώς δε σε εκπλήρωση της ρητής Συνταγματικής επιταγής, όλοι οι Πρόεδροι της περιόδου, μετά το 1974, εξάντλησαν τη θητεία τους, παρ` ότι είχε προηγηθεί, κατά λίγες ή περισσότερες ημέρες, η εκλογή του διαδόχου τους.
Η μοναδική «παραφωνία» σε αυτή τη συνταγματική πρακτική ήταν η περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 1985, που παραιτήθηκε πρόωρα «του υπολοίπου της θητείας» του, χολωμένος από την υπόδειξη ως διαδόχου του, του αρεοπαγίτη Χρήστου Σαρτζετάκη. Μόνο που αυτή η εξαίρεση έγινε σε συνθήκες πρωτοφανούς πολιτικής οξύτητας και θεσμικής έντασης, που συμπαρέσυρε και τον τότε πρόεδρο της Βουλής Γιάννη Αλευρά, που εκτελούσε και χρέη προσωρινού Προέδρου κατά το Σύνταγμα. Εξαιτίας ακριβώς του τελευταίου, αμφισβητήθηκε και η νομιμότητα της ψήφου του, στη σχετική ψηφοφορία, φτάνοντας στα ύψη την πολιτική αντιπαράθεση.
Αυτά ονειρεύονται κάποιοι και όχι μια ομαλή διαδοχή, σύμφωνα, επαναλαμβάνουμε, με το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος; Πως θα ερμήνευαν οι ίδιοι, μια τυχόν πρόωρη παραίτηση του Προέδρου; Δε θα την εκλάμβαναν, ευλόγως, ως έκφραση δυσαρέσκειας του, με ότι τούτο θα συνεπαγόταν;
