Οσοι, «ευρωλάγνοι»- ή όπως αλλιώς θα μπορούσαν να ονομαστούν- επιμένουν να προβάλουν μια «μαγική» εικόνα της σημερινής Ευρώπης, ως όασης δημοκρατικότητας και ανθρωπισμού, ας προσέξουν την είδηση που δημοσιεύτηκε στην «Kontranews».
Η κυβέρνηση της Ολλανδίας, σύμφωνα μ’ αυτήν, αποφάσισε να διακόψει την παροχή στέγης και τροφής, σε όσους εκ των προσφύγων, απορρίπτονταν οι αιτήσεις, για χορήγηση ασύλου! Επειδή, όμως, εδώ είναι Ευρώπη και όχι Τρίτος Κόσμος ή η υποσαχάρια Αφρική, η κυβέρνηση προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, προκειμένου να ελεγχθεί η νομιμότητα της απόφασης της. Και, ω του θαύματος, το Ανώτατο Δικαστήριο του Αμστερνταμ έκρινε νόμιμη την απόφαση, με το απίθανο σκεπτικό, ότι, από τη στιγμή που οι συγκεκριμένοι συνάνθρωποί μας, δεν έχουν την ιδιότητα του πρόσφυγα, στερούνται τα στοιχειώδη δικαιώματα, που περιέχονται στον Κοινωνικό Χάρτη του ΟΗΕ! Τι να απαντήσει, αλήθεια, κανείς, σε μια τέτοια απροσχημάτιστη επίδειξη κυνισμού και απαξίωσης στην ίδια την ανθρώπινη ζωή; Γιατί, αν η έλλειψη στέγης στερεί από κάποιον το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή διαβίωση, η στέρηση της τροφής τον οδηγεί σε βέβαιο θάνατο. Αναρωτιόμαστε αν, μετά απ` αυτό, θα τολμήσει κανείς να ασκήσει κριτική στον Ούγγρο πρωθυπουργό, Βίκτορ Ορμπαν, για τα τείχη που υψώνει και τα χημικά με τα οποία «υποδέχεται» τις «στρατιές» των προσφύγων, ή θα έχει να αντιτάξει κάτι, στη ξενοφοβική ρητορική της κ. Λεπέν και όχι μόνο.
Δεν υποστηρίζουμε την εφαρμογή μιας αφελούς και πρακτικά ανεφάρμοστης αντίληψης, περί «ανοιχτών συνόρων» και απεριόριστης, ανεξέλεγκτης ροής προσφυγικών ή μεταναστευτικών ροών. Προφανώς και πρέπει να υπάρχουν συνοριακοί έλεγχοι, όπως και μηχανισμοί και πρακτικές αποτροπής ή ανάσχεσης, όπως και διαδικασίες επαναπατρισμού, για όσους κρίνεται ότι δε δικαιούνται παροχής ασύλου. Άλλο όμως αυτό και άλλο η μετατροπή της Ευρώπης σε μια «ζούγκλα», που θα γυρίζει το «ρολόι της ιστορίας», πίσω από την εποχή του Διαφωτισμού, στην περίοδο της δουλοπαροικίας, όπου η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, είχαν περιαχθεί στην κατάσταση του «πράγματος» επί του οποίου είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου, οι φεουδάρχες της εποχής.
Τι μήνυμα στέλνουν, άραγε, οι εκπρόσωποι του σύγχρονου, ιδιότυπου «νεοφεουδαρχισμού», που, στην προκείμενη περίπτωση μάλιστα, ενδύθηκαν τη δικαστική τήβεννο; Ότι, αν κάποιος έχει, επί παραδείγματι, ανάγκη επείγουσας ιατρικής περίθαλψης, αυτή δε θα του χορηγείται, επειδή θα έχει απορριφθεί η αίτηση του, για παροχή ασύλου; Η, μήπως, θα ήταν προτιμότερη η προληπτική ευθανασία;
