Να μάθουμε να συνυπάρχουμε

Τόσο στην Ελλάδα όσο και σε πολλές χώρες διεθνώς, τα εμβόλια και η εκστρατεία μαζικού εμβολιασμού προβλήθηκαν ως πανάκεια. Κάπως έτσι, μέσα στην βαθιά επιθυμία όλων μας να δούμε αυτή την πανδημική κρίση να τελειώνει, οι περισσότεροι –και σίγουρα όσοι δεν διαθέτουμε εξειδικευμένες επιστημονικές γνώσεις επί του θέματος- ότι μόλις επιτυγχανόταν ο στόχος της συλλογικής ανοσίας, τότε θα αφήναμε πίσω μας την ζωή με μάσκες, με περιορισμούς, με τον φόβο για τον άγνωστο μέλλον.

Ωστόσο, ο καιρός περνά και σιγά σιγά όλα δείχνουν πως το να αφήσουμε πίσω μας τον κορωνοϊό δεν είναι μία τόσο απλή υπόθεση. Καταρχάς, όσο κι αν η Ελλάδα έχει αποτύχει πλήρως και βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Ε.Ε., η πραγματικότητα είναι πως σε πολλές χώρες το ποσοστό των ανεμβολίαστων είναι τέτοιο που καθιστά αδύνατη την επίτευξη συλλογικής ανοσίας –πολλώ δε μάλλον όταν οι μεταδοτικότερες μεταλλάξεις, όπως η περίφημη «Δ», έχουν ανεβάσει τον πήχη για το «τείχος ανοσίας», αλλά έχουν επίσης καταστήσει και τους εμβολιασμένους κανονικούς μεταδότες –αν όχι και υπερμεταδότες.
Στην χώρα μας, τα πράγματα είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση: ο αρμόδιος Γενικός Γραμματέας, Μάριος Θεμιστοκλέους, υπογράμμισε ότι στην Ελλάδα μόλις το 58% των πολιτών είναι πλήρως εμβολιασμένο –και το πολύ πολύ να φτάσει το 65% στα μέσα Οκτωβρίου, με τους δεδομένους ρυθμούς που κινείται το εμβολιαστικό πρόγραμμα.

Με άλλα λόγια, τους επόμενους –πολλούς- μήνες και κορωνοϊό θα έχουμε, αλλά και τόσο πολλούς ανεμβολίαστους που θα συνεχίσουμε να είμαστε έκθετοι στις διαθέσεις της πανδημίας: ταυτοχρόνως, όλα δείχνουν πως αυτή η κατάσταση δε θα κρατήσει απλώς ορισμένους μήνες. Σε απλά ελληνικά, έχουμε όλοι-ες ένα διπλό καθήκον: πρώτον, να μάθουμε να συνυπάρχουμε μεταξύ μας εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι. Προφανώς οι ανεμβολίαστοι δε θα μπορούν να ασκούν ορισμένα «ευαίσθητα» επαγγέλματα, προφανώς θα έχουν στη ζωή τους κάποιους περιορισμούς και επιπρόσθετα έξοδα (όπως τα τεστ που θα πρέπει να καλύπτουν ιδίοις εξόδοις), αλλά αυτά απορρέουν από την επιλογή τους να μην εμβολιαστούν και από την ανάγκη να προστατευθούμε στη συνύπαρξη μαζί τους εμείς οι εμβολιασμένοι. Όμως, δεν γίνεται να μην συνυπάρχει το 60 με το 40% του πληθυσμού. Και δεν γίνεται να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι ο κορωνοϊός ήρθε για να μείνει, με ό,τι αυτό σημαίνει για την επείγουσα ανάγκη ενίσχυσης του ΕΣΥ –και μιλάμε για ενίσχυση ουσιαστική, όχι για ολιγόμηνα «μπαλώματα».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ