Να δούμε/να δούνε πώς θα τα μαζέψουν τώρα

Η βαθιά διχαστικότητα που εξαπλώνεται στον δημόσιο βίο, με βάθρο την πολιτική σκηνή, καταλαμβάνει πλέον και την Δικαιοσύνη. Την κατέλαβε ήδη: για όποιον τυχόν αμφιβάλλει, αρκεί η άνευ προηγουμένου ματαίωση της διάσκεψης του Συμβούλιου της Επικρατείας, το οποίο προχωρούσε (όπως ο κάβουρας, πλαγίως) στην απόφανσή του επί του θέματος του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες. “Αρκεί” ανεξαρτήτως του αν η εν λόγω ματαίωση κατέστη αναγκαία μετά την εξέγερση μελών της διάσκεψης κατά της “γυμνασιαρχικής” εισαγωγής του Προέδρου του ΣτΕ Νίκου Σακελλαρίου, ανεξαρτήτως του αν είχαν “μετρηθεί” τα κουκιά και έβγαιναν παράξενα, ανεξαρτήτως του πότε θα επαναληφθεί η γκαστρωμένη διάσκεψη. Α, ναι, και ανεξαρτήτως του τι θα γεννήσει εν τέλει ως απόφαση. (Απορούμε πώς δεν ανεσύρθη ως “διέξοδος” μια τέτοια ανάγνωση της συνταγματικότητας που να εμπλέκει Κοινοτικό Δίκαιο. ώστε νάχουμε μια προδικαστική παραπομπή στο Λουξεμβούργο να πορευόμαστε…).

Εκείνα που ήδη ακούγονται – και δεν μιλούμε για την δημοσιογραφική πιάτσα, ή για τον πολιτικό κόσμο: αμφότερα λειτουργούν ως οπαδικά καφενεία! – για την κρίση του ΣτΕ τραυματίζουν, τραυματίζουν άσχημα και το Συμβούλιο και τους ανθρώπους που λειτουργούν εκεί (μεταξύ των οποίων, αληθινά κορυφαίοι νομικοί και ακέραιοι χαρακτήρες. αλλά “εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται“;). Προκειμένου να διασωθεί το αύριο, γιατί αύριο θα υπάρξει, στην χώρα και όχι μονο στο τηλεοπτικό τοπίο, προτείνουμε προς κάθε έντιμο πολίτη μια προκαταβολική συμφωνία: όποια, μ όποια!, απόφαση βγει σ’ αυτήν την υπόθεση ειδικά, να την αναγνωρίσουμε και να την σεβαστούμε βαθύτερα. Όχι να την “αποδεχθούμε” όπως λέγουν ορισμένοι: η αποδοχή είναι υποχρεωτική ως εκ της εννόμου τάξεως, του Συντάγματος, κοκ. Αλλά να την αναγνωρίσουμε και να την σεβαστούμε, ανεξαρτήτως της κριτικής που θα σηκώσει.

Λέμε “να συμφωνήσουμε προκαταβολικά” επειδή άμα βγει η απόφαση – όταν και όπως… – υποστηρικτική της συνταγματικότητας (όπως γνωμοδότησε με το κύρος του αποφοίτου πολιτικού μηχανικού ΕΜΠ, και εν συνεχεία Πρωθυπουργού, ο Αλέξης Τσίπρας), βουίζουν ήδη τα αυτιά μας με το “ασκήθηκαν πιέσεις”, αν μη “εξαγοράσθηκαν [με την μεταφορική έννοια του όρου] συνειδήσεις”, ή πάλι “λειτούργησε το κύκλωμα”. Άμα πάλι βγει η απόφαση – όταν και όπως… – με την ρομφαία της αντισυνταγματικότητας, όπως προηγήθηκε χρονικά η γνωμοδότηση (με το κύρος του απόφοιτου Stanford και Harvard Business School, και εν συνεχεία αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Κυριάκου Μητσοτάκη), ακούμε την αντίστροφη βουή “ασκήθηκαν [αντίρροπες] πιέσεις”, αν μη “είδαν νάρχεται η αυριανή εξουσία και πιάνουν στασίδι”, ή πάλι “λειτούργησε το  [άλλο] κύκλωμα”.

Είτε η μια, είτε η άλλη κατάληξη συνεπώς απειλεί όχι μόνο το κύρος των δικαστών του ΣτΕ – για τους οποίους , ουκ ολίγους ειλικρινά θεωρούμε ότι αληθεύει αυτό που ήδη αναφέραμε – αλλά και το συνολικό κύρος της Δικαιοσύνης. Δεν κάνουν καλό, αυτά τα πράγματα όταν μένουν πίσω.