Συνέντευξη στον Χρήστο Κυμπιζή στην Κυριακάτικη Kontra News
Το ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη «στρέφει τεχνηέντως την προσοχή στην ασφάλεια, ακόμη και εις βάρος της ελευθερίας και των συνταγματικών επιταγών» τονίζει ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Ξυδάκης στην Κυριακάτικη Kontranews και σημειώνει πως την ώρα που ο κόσμος ζητά «δουλειές και αξιοπρέπεια», η κυβέρνηση προσφέρει «το θέαμα της βίας ― μαύρους πάνθηρες και ξεγυμνώματα στους δρόμους». Τονίζει πως η κυβέρνηση «δεν αντελήφθη εγκαίρως τη σφοδρότητα των εξωτερικών θεμάτων» και χαρακτηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών ως το μεγαλύτερο πολιτικό γεγονός του 2019 σε εθνικό επίπεδο. Τέλος, με αφορμή την επιχειρούμενη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει πως δεν θα δεχόταν να συμπαραταχθεί με «ταμίες και αριβίστες».
Ανησυχείτε από την τουρκική προκλητικότητα και την πιθανότητα ενός θερμού επεισοδίου; Πώς κρίνετε την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης;
Η τουρκική προκλητικότητα απαιτεί εγρήγορση και ετοιμότητα εκ μέρους μας. Και βέβαια όχι μόνο στρατιωτική, που είναι αυτονόητη, αλλά κυρίως πολιτική και διπλωματική. Καταρχάς πρέπει να μελετούμε την Τουρκία, ψυχρά και σε βάθος, να διαβάζουμε τις κινήσεις της ηγεσίας της. Κατόπιν να αντιληφθούμε ότι η Τουρκία διανύει μια παρατεταμένη φάση αναθεωρητισμού, με ένταση που δεν βλέπαμε τις παρελθούσες δεκαετίες, και μια γεωπολιτική διαστολή, ιδιαίτερα στα νότια σύνορά της στη Μέση Ανατολή, στα πεδία πολέμου της Συρίας, όπου επιζητεί ηγεμονικό ρόλο μαζί με τις μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις, αλλά και έλεγχο εδάφους ― και φαίνεται ότι τα καταφέρνει λίγο-πολύ. Καθίσταται σαφές ότι οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί σήμερα διαφέρουν ριζικά από το ‘74, ή τις δεκαετίες ‘80 και ‘90, όταν είχαμε πόλεμο και ελληνοτουρκικές κρίσεις, άρα και η προσέγγισή μας χρειάζεται προσαρμογή. Η ελληνική εξωτερική πολιτική επηρεάζεται άμεσα από τα πεδία υδρογονανθράκων στη Ν/Α Μεσόγειο και τους ενεργειακούς και γεωοικονομικούς σχεδιασμούς όλων των δρώντων στην περιοχή.
Η κυβέρνηση φάνηκε να διάγει παρατεταμένη περίοδο μέλιτος και επικοινωνιακής ευφορίας, αφιερώνοντας όλες τις δυνάμεις της στην επιβολή μιας ατζέντας εσωτερικού. Δεν αντελήφθη εγκαίρως τη σφοδρότητα των εξωτερικών θεμάτων, φάνηκε αιφνιδιασμένη και στο προσφυγικό και στο ελληνοτουρκικό.
Ασκείτε σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση για το δόγμα «νόμου και τάξης» που ακολουθεί. Τι απαντάτε όμως σε αυτούς που σας κατηγορούν ότι δείχνατε ανοχή στην παραβατικότητα;
Η μικροπαραβατικότητα συνιστά πρόβλημα, αλλά η Ελλάδα γενικά δεν χαρακτηρίζεται από ανασφάλεια και εγκληματικότητα, το αντίθετο. Η αγωνία του Έλληνα πολίτη μετά τη δεκαετή κρίση και τη χρεοκοπία, δεν πηγάζει από μια κατάληψη ή το πανεπιστημιακό άσυλο, η αγωνία του είναι υπαρξιακή, αφορά τους όρους επιβίωσης και κοινωνικής αναπαραγωγής. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στρέφει τεχνηέντως την προσοχή στην ασφάλεια, ακόμη και εις βάρος της ελευθερίας και των συνταγματικών επιταγών, για να καλύψει τα στρατηγικά της ελλείμματα ως προς την ανάταξη των τερατωδών ανισοτήτων και αδικιών που παρόξυνε η κρίση. Ο κόσμος ζητά δουλειές και αξιοπρέπεια, και η κυβέρνηση αντιπροσφέρει το θέαμα της βίας ― μαύρους πάνθηρες και ξεγυμνώματα στους δρόμους.
Πώς βλέπετε τις προτάσεις Μητσοτάκη για τις διαδηλώσεις και τις απεργίες;
Εντάσσονται στην ίδια ατζέντα αντιπερισπασμού από τα μείζονα και ουσιώδη, με επικίνδυνες προεκτάσεις. Στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος εξαιτίας της χρεοκοπίας, η συντηρητική ελίτ απαντά με περιστολή πολιτικών ελευθεριών. Για τη χρεοκοπία του κράτους και την πτώχευση των πολιτών φταίνε οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις; Οι διαδηλωτές χάραζαν δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική πολιτική τις περασμένες δεκαετίες; Η κυβέρνηση εμφορείται προς το παρόν από μια παράδοξη αλαζονεία, ότι θα ηγεμονεύσει με μια υπερσυντηρητική ή και αντιδραστική ατζέντα, ακόμη και αναθεωρώντας ενοχλητικές «στιγμές» της πρόσφατης ιστορίας, όπως ο αντιδικτατορικός αγώνας και το Πολυτεχνείο, ενάντια στις ισχυρές δημοκρατικές παραδόσεις του ελληνικού 20ού αιώνα. Η παρ’ ημίν Δεξιά αντλεί ιδέες από τον πιο ωμό και μισάνθρωπο νεοφιλελευθερισμό, συνδυασμένο με τις παραδόσεις του εγχώριου παρακράτους και την άνοδο της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού στην Ευρώπη
Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο πολιτικό γεγονός του 2019;
Σε εθνικό επίπεδο, ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών. Θωράκισε τα βόρεια σύνορα με ειρηνικό τρόπο, σε μια κρίσιμη στιγμή ― την αξία της τη βλέπουμε τώρα με την ελληνοτουρκική κρίση. Έβγαλε τη χώρα από μια παρατεταμένη περίοδο διπλωματικής αδράνειας και φοβίας. Και συνέβαλε στη σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων.
Τι λέτε στα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ που φοβούνται την «πασοκοποίηση» λόγω της επιχειρούμενης διεύρυνσης; Με ποιους ανθρώπους δεν θα μπορούσατε να συνυπάρξετε στο ίδιο κόμμα;
Η πασοκοποίηση που γνωρίζουν οι Έλληνες είναι αυτή που αναπτύχθηκε τα χρόνια της διαπλοκής και της διαφθοράς, τα χρόνια της φούσκας του Χρηματιστηρίου και της Ολυμπιακής ευφορίας ― και της εγκληματικής ραστώνης που ακολούθησε. Κάμποσοι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής βρέθηκαν κατάδικοι, υπόδικοι και ερευνώμενοι. Αυτή την πασοκοποίηση δεν την επιθυμεί κανένας αριστερός και προοδευτικός. Δεν την επιθυμούν ούτε οι έντιμοι προοδευτικοί πασοκογενείς, οι οποίοι μετοίκησαν εκλογικά ή πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ αποδοκιμάζοντας τον καθεστωτισμό των προεστών και τη διαπλοκή των νταβατζήδων. Φυσικά συμμερίζομαι αυτή την έγνοια των έντιμων σοσιαλιστών και την έγνοια των αριστερών· δεν θα δεχόμουν να συμπαραταχθώ με «ταμίες» και αριβίστες.
Η διεύρυνση πρέπει να γίνει, αλλά όχι μόνο με οργανωτικούς όρους και με συνάθροιση πολιτικών αστέγων που δεν εκπροσωπούν τίποτε πάρεξ του εαυτού τους. Η αγωνία για την ψήφο των λεγόμενων κεντρώων είναι θεμιτή για ένα κόμμα εξουσίας, αλλά δεν πρέπει να το οδηγήσει σε αποχρωματισμό και απονεύρωση. Σκέφτομαι επίσης ότι η κρίσιμη μάζα που μετακινήθηκε το καλοκαίρι, και εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 24% στο 32%, ήταν κυρίως νέοι ψηφοφόροι και αριστεροί εκλογείς, σίγουρα αντιδεξιοί· αυτοί ήσαν κριτικοί ή και επικριτικοί έναντι του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ, και μετακινήθηκαν λόγω της Συμφωνίας των Πρεσπών και της επέλασης της σκληρής Δεξιάς.
Νομίζω ότι δεν έχει γίνει συστηματική και εν τω βάθει χαρτογράφηση των πολιτικών και ψυχοκοινωνικών τάσεων μετά την πολυετή κρίση, που αποδιάρθρωσε τα μικρομεσαία στρώματα, τους αφαίρεσε βίαια την αυτοεικόνα, την αυτοπεποίθηση, ή και τις αυταπάτες, και τα βύθισε στην επισφάλεια. Μα αυτός είναι ο προνομιακός χώρος της σύγχρονης Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να κερδίσει εκλογικά τίποτε από τον φοβισμένο κεντρώο ή τον ακροκεντρώο που ψωνίζει δόγμα αστυνομοκρατίας και μισανθρωπίας, και ρατσισμό μεταμφιεσμένο σε identity politics. Αντιθέτως ο λόγος του, λόγος κοινωνικής και πολιτειακής αναγέννησης, οφείλει να συνεγείρει ελευθεριακά και ελπιδοφόρα τη μεγάλη δημοκρατική πλειοψηφία.
