Της Μαρίας Απατζίδη από την Κυριακάτικη Kontranews
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να αλλάξει ολοκληρωτικά τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης με μία σειρά από νομοθετήματα που κορυφώθηκαν αυτήν την εβδομάδα με την ψήφιση νόμου για την αναβάθμιση του σχολείου.
Το τρίπτυχο της λογικής αυτών των νομοθετημάτων είναι: 1) Δώρα προς τους σχολάρχες των ιδιωτικών σχολείων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τους ιδιοκτήτες ιδιωτικών κολλεγίων στην τριτοβάθμια. 2) Επιβολή και στη δημόσια εκπαίδευση ενός κάθετου και αυταρχικού ιεραρχικού συστήματος. 3) Καθιέρωση μιας λογικής μάνατζερ. Ως προς τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αυτό σημαίνει ένα διευθυντοκεντρικό σχολείο, όπου ο διευθυντής θα είναι ο μάνατζερ και οι υφιστάμενοί του θα αξιολογούνται πάνω στη βάση του πόσο προωθούν αυτή τη λογική.
Πρόκειται, λοιπόν, για μία «αναβάθμιση» του σχολείου, που αποτελεί στην πραγματικότητα υποβάθμιση έως κατάργηση της δημοκρατικής ισότητας, και μετατροπή του σε σχολείο πολλών ταχυτήτων, όπου η αγοραστική δύναμη των γονιών θα αποφασίζει για την εκπαίδευση των παιδιών με τελική συνέπεια την έξοδο προς τα ιδιωτικά σχολεία.
Μεταφέρεται και στο σχολείο η λογική που εφήρμοσε η κυβέρνηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Λίγες μέρες πιο πριν, η κυβέρνηση είχε μειώσει δραματικά τους εισακτέους στα πανεπιστήμια και μάλιστα εν μέσω πανδημίας στη χειρότερη εκπαιδευτική χρονιά, προκειμένου η απελπισία να ωθήσει τους απόφοιτους στα ιδιωτικά κολλέγια. Σε αυτό συντελούν άλλωστε η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και η εξίσωση των διπλωμάτων από τα ιδιωτικά κολλέγια με αυτά του δημόσιου πανεπιστημίου. Αλλά και εντός των δημοσίων Α.Ε.Ι., η κυβέρνηση προωθεί την άρση του ασύλου και την πανεπιστημιακή αστυνομία σε ένα κρεσέντο αυταρχισμού.
Τώρα, λοιπόν, η κυβέρνηση μεταφέρει τον ίδιο ακριβώς καταστροφικό συνδυασμό και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η μία διάσταση είναι ο αυταρχισμός με τις υπερεξουσίες του διευθυντή και την εκ των άνω αξιολόγηση. Η δεύτερη διάσταση είναι μία νέα ταξικότητα με την αγοραστική δύναμη της οικογένειας του μαθητή και τη δυνατότητα απεύθυνσης σε ιδιωτικό σχολείο των σχολαρχών φίλων της κυβέρνησης.
Η αξιολόγηση που επαγγέλλεται η κυβέρνηση είναι μονόπλευρη από τα πάνω προς τα κάτω. Πρόκειται μάλλον για κάτι σαν συμμόρφωση ενός εκπαιδευτικού-προλετάριου προς τις απαιτήσεις του επόπτη του εκπαιδευτικού εργοστασίου. Αυτή η μονόδρομη αξιολόγηση θα σημάνει αναγκαστικά μία κατάπνιξη προοδευτικών πρωτοβουλιών των εκπαιδευτικών στις παιδαγωγικές μεθόδους τους ή αλλού. Γιατί μονόδρομη αξιολόγηση σημαίνει ιδεολογικό έλεγχο και χειραγώγηση, καταστολή της πρωτοτυπίας και της ετεροδοξίας. Και βεβαίως αυτή η μονόδρομη αξιολόγηση είναι τιμωρητική, με ποινές όποιου δεν τη δέχεται, τόσο στο μισθολογικό επίπεδο, όσο και στη στέρηση της δυνατότητάς του να εξελιχθεί ως στέλεχος. Από την άλλη, ο ρόλος του διευθυντή ενισχύεται με αύξηση της θητείας και της ευθύνης του. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για όσα στελέχη δεν έχουν χωρέσει στο υδροκέφαλο επιτελικό κράτος και θα μπορούσαν τώρα να γίνουν διευθυντές-μάνατζερ του σχολείου της νέας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Το σχολείο, όμως, οφείλει να είναι μία μικρογραφία του δημοκρατικού πολιτικού σώματος που θα μαθαίνει στα παιδιά τη δημοκρατική διαβούλευση με ισότητα και παρρησία. Ενώ το σχολείο που προωθεί η κυβέρνηση είναι μάλλον ένας «εκπαιδευτικός» προθάλαμος για τη νεοφιλελεύθερη ανταγωνιστική κοινωνία της ανισότητας στην οποία θα πρέπει να εθίζονται από μικρά τα παιδιά μέσα από ένα σχολείο πολλών ταχυτήτων, με τον διευθυντή ως αυταρχικό επιστάτη της συμμόρφωσης.
* Βουλευτής Ανατολικής Αττικής με το ΜέΡΑ25
