Υπάρχει ακόμη στις προθήκες βιβλιοπωλείων, το εμβληματικό βιβλίο της ιστορικού Μάργκαρετ Μακμίλαν, υπό τον τίτλο «Οι υπνοβάτες».
Στο βιβλίο περιγράφονται, έτσι, οι μοιραίες ηγεσίες, στην περίοδο πριν τον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο, η αμεριμνησία ή ανεπάρκεια των οποίων, οδήγησε σ` εκείνη, την πρώτη παγκόσμια αναμέτρηση. Θα μπορούσε κανείς, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, να αποδώσει ανάλογες «ιδιότητες» και στις αντίστοιχες ηγεσίες, στο Δυτικό κόσμο που, με τις αυταπάτες τους, ότι η πολιτική διαρκούς κατευνασμού, απέναντι στον Χίτλερ, θα απέτρεπε τη νέα παγκόσμια ανάφλεξη, αποθράσυναν τον υπερφίαλο δικτάτορα. Δυστυχώς, βλέπουμε, σήμερα, στην εγχώρια σκηνή, να πλεονάζουν οι «υπνοβάτες». Είναι αυτοί, που… σαν τον ηλίθιο που κοιτάζει το δάχτυλο αντί για το φεγγάρι, ασχολούνται με τους τρεις νεαρούς, τη στιγμή που η Τουρκία, περνάει από την αμφισβήτηση, τμημάτων του Αιγαίου, στην ανοιχτή διεκδίκηση τους. Είναι αυτοί που, ως δημοδιδάσκαλοι της δεκαετίας του `50, «διυλίζουν» δηλώσεις του υπουργού Άμυνας (εσχάτως και του αναπληρωτή υπουργού), αλλά «καταπίνουν» αμάσητη, τη, λόγω ή και έργω, προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένων, που θα κατοχυρώνουν ντε φάκτο, το «κυριαρχικό δικαίωμα» τους, σε απροσδιόριστο αριθμό νησίδων και βραχονησίδων. Ήδη, από τις επίμαχες δηλώσεις προκύπτει η παραδοχή, ότι στο επεισόδιο της Ρω, είχαμε υπερπτήση του τουρκικού ελικοπτέρου, στον εναέριο χώρο μας. Την ώρα δε, που η επίσημη Τουρκία, επικυρώνει την «αναβάθμιση» του αναθεωρητισμού της, ισχυριζόμενη ανερυθρίαστα, ότι πραγματοποίησε καταδρομική επιχείρηση σε εθνικό μας έδαφος, οι ημέτεροι «υπνοβάτες» εξαντλούν την όποια φαιά ουσία τους, για να μας πείσουν, γιατί δεν πρέπει να ασκείται εξωτερική πολιτική από ιδιώτες!
Όταν δε, επικουρικά, ασχολούνται και με την άλλη πλευρά, είτε επιχειρούν ακατανόητους συμψηφισμούς (αλήθεια, ποιες διεκδικήσεις προβάλλονται από τη δική μας πλευρά;), είτε ερμηνεύουν την κλιμάκωση των προκλήσεων, από την Τουρκία, ως ένα προσωπικό επικοινωνιακό παιχνίδι του κ. Ερντογάν! Δεν τους προβληματίζει καν, ότι σε αυτό το κρεσέντο επιθετικότητας και αναθεωρητικού διεκδικητισμού, πλειοδοτεί η κεμαλική αντιπολίτευση.… Όσο για τις ιστορικές αναγωγές, αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως η χώρα πέτυχε τους μεγάλους εθνικούς της στόχους, στην περίοδο των Βαλκανικών πολέμων, ή ανέτρεψε όλα τα δεδομένα, απέναντι στην Ιταλία, με απόψεις, όπως αυτές που διακινούν οι σύγχρονοι «υπνοβάτες», επισείοντας μεταξύ άλλων και το επικείμενο τουριστικό ρεύμα. Να θυμίσουμε δε ότι της Μικρασιατικής καταστροφής, προηγήθηκε η επικράτηση της πολιτικής του «οίκαδε»…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
