Αναρωτιομαστε αν, όντως, οι Αμερικανοί, πρωτίστως, αλλά και οι ισχυροί της Ευρώπης, ως μέρος του ευρύτερου δυτικού μπλοκ, έχουν πραγματική βούληση, για την εξόντωση του τρομοκρατικού φαινομένου που ακούει στο όνομα ISIS;
Μπορεί να φαίνεται προκλητικό το ερώτημα, αλλά πως αλλιώς να κρίνουμε την επίσημη στάση της Ουάσιγκτον, που, επιμένει να στέκεται αρωγός της Τουρκίας, αρνούμενη τη βασιμότητα των στοιχείων που παρουσιάστηκαν από τη Ρωσία; Δηλαδή, στην Ουάσιγκτον, δε θεωρούν επαρκή τα φωτογραφικά ντοκουμέντα, που παρουσιάστηκαν και τα οποία δείχνουν φορτηγά, κατάφορτα με πετρέλαιο, προερχόμενο από τις περιοχές που ελέγχουν οι τζιχαντιστές, να εισέρχονται στο τουρκικό έδαφος; Αραγε, ήταν πιο αξιόπιστα τα «στοιχεία» που είχε παρουσιάσει η κυβέρνηση Μπους, για να αποδείξει ότι το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν, διέθετε επικίνδυνα χημικά όπλα; Εκείνο που προκαλεί εντύπωση, είναι το γεγονός ότι πριν «αλέκτωρ λαλήσει», έσπευσε η αμερικανική κυβέρνηση να απορρίψει τη βασιμότητα των στοιχείων, αποφαινόμενη με απόλυτη βεβαιότητα, ότι καμιά ανάμιξη δεν έχει η Τουρκία, με το λαθρεμπόριο πετρελαίου που, όπως έχει επισημανθεί, αποτελεί την κύρια πηγή «χρηματοδότησης» των τρομοκρατών του Χαλιφάτου.
Από πού προκύπτει, άραγε, αυτή η βεβαιότητα; Διεξήγαγαν δική τους, ανεξάρτητη έρευνα οι Αμερικανοί και αν ναι, γιατί δε μας ενημέρωσαν εγκαίρως και γιατί δεν έδωσαν στη δημοσιότητα το «πόρισμα» τους; Η, μήπως, ο κος. Ομπάμα και οι συνεργάτες τους, έχουν «τυφλή εμπιστοσύνη» στο καθεστώς Ερντογάν-Νταβούτογλου και πιστεύουν χωρίς «δεύτερη κουβέντα» τις διαβεβαιώσεις τους; Ούτε καν για την ανάμιξη του γιου, του Τούρκου προέδρου, δεν έχουν ακούσει τίποτα, στην πέραν του Ατλαντικού όχθη; Πως, μετά ταύτα, να μην επιχειρούνται «δεύτερες σκέψεις», για τα όσα προηγήθηκαν; Για την ανάπτυξη και γιγάντωση του «Ισλαμικού Χαλιφάτου», εξαιτίας λαθών και παραλείψεων, το λιγότερο, κυρίως της αμερικανικής πλευράς, αλλά και για την, τουλάχιστον, χλιαρή αντιμετώπιση, μετά την εκδήλωση της εγκληματικής και τρομοκρατικής φύσης, των τζιχαντιστών. Αποτελεί κοινό τόπο, σε όλη τη διεθνή κοινότητα, πως, μόνο μετά τη δυναμική παρέμβαση της Ρωσίας, στο μέτωπο της Συρίας, καταφέρθηκαν αποφασιστικά πλήγματα, στην υποδομή των τρομοκρατών και, ιδιαίτερα, στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, που αποτελούν την κύρια πηγή της δύναμης τους, κάτι σαν τα «μαλλιά του Σαμψών». Αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και η Γαλλία, φαίνεται, ακόμη και τώρα, να θέτουν ως πρώτιστο μέλημα τους, την ανατροπή του Ασαντ και όχι την εξόντωση του ISIS…
