Το κατά πόσον η – με ομοφωνία – απόφαση του ΚΑΣ να κηρύξει αρχαιολογικό χώρο 280 (συγκεκριμένα) στρέμματα από τα 6.200τόσα του Ελληνικού και χωρίς περιορισμούς δόμησης, με εφαρμογή κατά τα άλλα του Μνημονίου Συναντίληψης ΥΠΠΟ/Ελληνικό ΑΕ/Hellinikon Global (Lamda Development/Fosun/Al Maabar) θα αποδειχθεί επαρκής για “να προχωρήσει η επένδυση”, αυτό θα το δούμε σχετικά σύντομα. Με την τοποθέτηση του επενδυτικού σχήματος επί του τι κάνει η απόφαση στην δομή της επένδυσης όπως αυτή έχει σχεδιαστεί (εδώ ας σημειωθεί ήδη ότι ο επενδυτικός όμιλος για το Ελληνικό δεν είναι κάτι περισσότερο από “προτιμώμενος επενδυτής”: βέβαια στην τελική φάση του διαγωνισμού το 2014, άλλη πρόταση δεν υπεβλήθη, με τους Ισραηλινούς της Elbit να αποσύρονται “στο νήμα”). Α, ναι, μένει και η ολοκλήρωση των υπολοιπόμενων, όχι ασήμαντων, προϋποθέσεων όπως η προκήρυξη και διεξαγωγή διαγωνισμού για άδεια Καζίνο. (Όχι, δεν θεωρούμε ότι το ζήτημα δασικότητας θα αποδειχθεί κάτι περισσότερο από παρέλκυση).
Προσέξτε, όμως, τώρα: η μετά από θέατρο ύψιστης προβολής και τρεις-τέσσερεις ανεπιτυχείς προσπάθειες με αναβολές και διακοπές συνεδριάσεων και τα συναφή, η ομόφωνη απόφαση στο ΚΑΣ δείχνει κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον: οι εναλλακτικές εκείνες εισηγήσεις που μιλούσαν για κήρυξη αρχαιολογικού χώρου σε κοντά 700 στρέμματα, ή άλλη (της Εφορείας Αρχαιοτήτων) για ανάλογη κήρυξη της μισής έκτασης, είτε έκαναν τζάμπα μαξιμαλισμό είτε ασκούσαν την – γνώριμη – ιδιοκτησιακή λογική του “πάγωσέ τα τώρα, και βλέπουμε με το καλό”!. Ενώ στα πέντε χιλιόμετρα παραπέρα, στο Δέλτα όπου το σκάψιμο του Ιδρύματος Νιάρχου απεκάλυψε το μεγάλο νεκροταφείο/εύρημα Ευρωπαϊκής αν μη παγκόσμιας σημασίας, είχε γίνει υποδειγματική εφαρμογή του πράγματος που ονομάζεται “rule of reason”. Συγγνώμην για το ξενόγλωσσο αλλά η ίδια η έννοια της λογικής είναι απόβλητη στην Ελλάδα – και αυτό δεν αποτελεί πολιτική διαπίστωση.
Να σημειωθεί ότι και στην άλλη, “καυτή” υπόθεση των ημερών, εκείνη της Eldorado/Ελληνικός Χρυσός για την τριπλή επένδυση της Χαλκιδικής, αποδείχθηκε ότι το κατακόρυφο ανέβασμα των τόνων δεν ήταν και τόσο απαραίτητο από την πλευρά της εταιρείας, αλά και η χρονοτριβή/το στήλωμα των ποδιών από το ΥΠΕΚΑ ως προς ορισμένες αδειοδοτήσεις ούτε κι αυτό ήταν αναγκαίο.
Και δεν θέλουμε να ανοίξουμε την συζήτηση στα άλλα προηγούμενα -εκείνο του ΟΣΕ/Ferrovie dello Stato ή των Περιφερειακών Αεροδρομίων/Fraport, που σε κάθε στροφή “αναφλέγονται”: την μια με την απεργιακή κινητοποίηση αλλά και τροποποίηση του οργανογράμματος με αύξηση των θέσεων ευθύνης για υποδοχή την νέων ιδιοκτητών στον ΟΣΕ, την άλλη με το κράξιμο της Fraport από το ΥΠΜΕ με “απάντηση” την διεκδίκηση 70 εκατομμυρίων από το Ελληνικό Δημόσιο εκ μέρους της Fraport…
…Ούτε βέβαια να σταθούμε στο εντελώς φρέσκο σώου της νομοθέτησης με απαγορευτική λογική που πήγαινε να παγώσει την λειτουργία της Taxibeat/Beat και που πήγε πίσω ταχύτατα, αν και κατά βάθος- βάθος κάποια βάση είχε (π.χ. η δυνατότητα του πελάτη να διαλέγει οδηγό όχι με βάση την εγγύτητα στον τόπο όπου βρίσκεται ή έχω την “βαθμολογία” των ταξί από προηγούμενους πελάτες, αλλά με βάση την…. φωτογραφία του οδηγού).
Και εδώ, αν κάποια λογική, κάποια rule of reason είχε ακολουθηθεί, θα είχε αποφευχθεί ένα ακόμη γλίστρημα. Αλλά είπαμε, η ίδια η έννοια της λογικής είναι απόβλητη. Η προβολή ισχύος (ειδικά τώρα που δεν υπάρχει!) είναι το παν στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
