Αν θα ξεχωρίζαμε κάποια Πρωτοχρονιά, που να άφησε ένα ιδιαίτερο στίγμα, με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους, αυτή θα ήταν η Πρωτοχρονιά του 1966.
Όταν το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου, με το εμπρηστικό και άκρως διχαστικό και μισαλλόδοξο περιεχόμενό του, λειτούργησε σαν «σπίρτο» που έπεφτε σε ήδη «εύφλεκτο» έδαφος. Σε μια κοινωνία και ένα σώμα πολιτών, που βρισκόταν σε «σημείο βρασμού», μετά τα όσα είχαν προηγηθεί, με πρωταρχική ευθύνη του τότε Ανώτατου Άρχοντα, με το βασιλικό πραξικόπημα και την αποστασία.
Σε αυτό το τοπίο, ο τότε βασιλιάς, αντί να συναισθανθεί τη μέγιστη ευθύνη του και να λειτουργήσει κατευναστικά, χρησιμοποίησε την ευκαιρία, του πρωτοχρονιάτικου διαγγέλματός του, για να διαχωρίσει τους Έλληνες, σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα», όπου ως τελευταία λογίζονταν, όχι μόνο όσοι ασπάζονταν την κομμουνιστική ιδεολογία, αλλά και οποιοσδήποτε λογιζόταν ως συμπαθών ή «συνοδοιπόρος», κατά την ορολογία της εποχής.
Ήταν τόσο βαθιά διχαστικό και μισαλλόδοξο το βασιλικό κήρυγμα, σε μια τόσο άκαιρη στιγμή, ώστε προκάλεσε τη καταδίκη σύσσωμου του τότε πολιτικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της δεξιάς ΕΡΕ, έστω και σε κάπως πιο διακριτικούς τόνους, σε μια σπάνια στιγμή ομοψυχίας, σε μια εποχή έντονης οξύτητας και κάθετων διαιρέσεων.
Σε πλήρη αντίθεση, σε μια άλλη Πρωτοχρονιά, του 1995, το μήνυμα του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε «ζήσει στο πετσί» του, τις συνέπειες της άμετρης οξύτητας, έστελνε ένα μήνυμα ενότητας, ανακοινώνοντας την κίνηση διαδικασίας παροχής αμνηστίας, για υποθέσεις που αφορούσαν τον προκάτοχο του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
