Και μια ζωὴ ἐλπίδες, ποὺ ἐξελίχθηκαν σὲ λεπίδες ἀγωνίας. Εἴμαστε παιδιὰ, ὅταν διαδηλώναμε γιὰ τὴν Ἕνωση. Ὁ ἐνθουσιασμὸς τῆς κυπριακῆς νεολαίας μᾶς εἶχε συνεπάρει. Ξεχάσαμε καὶ τὰ ἐμφύλια πάθη. Τότε συντελέστηκε κάτι τρανό: Ψυχική ἕνωση τῶν νέων τῆς Ἑλλάδος. Παραμερίστηκαν γιὰ μερικὰ χρόνια τὰ «Δεξιὸς» καὶ «Ἀριστερὸς». Ὅλοι εἴμαστε ἐνωτικοί. Τότε ἦταν ποὺ, ἀνεβασμένος στὴ μαρμάρινη σκάλα τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης, ἀπάγγελνα μὲ στεντόρεια φωνή τοὺς στίχους ἀπὸ τὴν «Κυπριακὴ Συμφωνία» τοῦ Θεοδόση Πιερίδη:
«Στῆς Μεσόγειος τὶ θέτε τὴ γλυκιὰ γαλανάδα;
Ἐμεῖς εἴμαστε Κύπρος, ἐμεῖς εἴμαστ’ Ἑλλάδα!
Ὅθεν ἤρθατε πᾶτε, φοβεροί Ἀμερικάνοι,
ἡ πατρίδα σας εἶναι κάπου ἀλλοῦ – καὶ σᾶς φτάνει!».
Καὶ τὸ ξύλο ἔπεφτε στὰ κεφάλια καὶ στὶς πλάτες μας σὰν χαλάζι ἀπὸ τοὺς ραβδούχους τῆς καραμανλικῆς ἀστυνομίας ποὺ τελοῦσε ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Βαγγέλη Καλατζῆ. Ἡ συνθήκη τῆς Γενεύης μᾶς ἔκανε νὰ προσγειωθοῦμε στὰ χαμηλὰ. Ὡστόσο, μέσα μας κρυφόκαιγε ἡ ἐλπίδα ὅτι δὲν εἶχε σβήσει ἡ φλόγα τῆς Ἑνώσεως. Ὅταν τὴν ἄνοιξη τοῦ 1967 τὸ πρῶτο τάγμα, τὸ 504 Τ.Π., ὅπου εἶχα τὴν τιμὴ νὰ ὑπηρετῶ, ἀποβιβάστηκε κρυφὰ στὴν Κύπρο ὑπὸ τὴ διεύθυνση τοῦ τότε ἀειμνήστου ἀντ/χη Μεν. Δόλγυρα, ἦταν διάχυτη ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ ἔνωση δὲν ἀργεῖ. Στὰ μετέπειτα ταξίδια μου στὸ Νησί καὶ στὶς ἐπισκέψεις στὶς ἑλληνικὲς μονάδες διαπίστωνα ὅτι ἔπνεε φρόνημα νίκης. Σχεδὸν κάθε βράδυ τολμηροὶ Ἕλληνες στρατιῶτες εἰσχωροῦσαν στὰ τουρκικὰ στρατόπεδα καὶ τοὺς ἔπαιρναν τὴ σημαία. Τὸ ἴδιο γινόταν καὶ στὰ τουρκικὰ φυλάκια. Μέχρι ποὺ ἦλθε ἡ Χούντα καὶ τὰ ἔκανε κουλουβάχατα! Μιὰ ἀπόβαση ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποκρουστεῖ ἀπὸ ἕνα καλὰ ὀργανωμένο καὶ ἀποφασισμένο τάγμα, ἔφερε τὴν τουρκικὴ κατοχὴ ποὺ συνεχίζεται μέχρι σήμερα στὸ βόρειο μέρος καὶ στὴ μύτη τοῦ νησιοῦ. Μιὰ τέτοια ἐπιτυχία οἱ Τοῦρκοι δὲν ἔβλεπαν οὔτε στὰ ὄνειρὰ τους. Βρῆκαν ὅμως τοὺς Ἕλληνες νὰ μάχονται ἐναντίον Ἑλλήνων, μιὰ ἑλληνικὴ κυβέρνηση ὑπὸ παραλυσία καὶ μιὰ στρατιωτικὴ ἡγεσία ὑπὸ τὸ κράτος δειλίας – ἄν ὄχι προδοσίας. Ἄν ἀνοιχτεῖ κάποτε ὁ φάκελος Κύπρου ὁ τόπος θὰ μυρίσει σὰν νὰ ἔχει ἀνοίξει ὀχετὸς!
Τώρα ποὺ γράφονται οἱ γραμμὲς αὐτὲς ἔχουν ἀρχίσει νέες διαπραγματεύσεις. Τὸ «ἀμπεμπαμπλόμ» συνεχίζεται. Ἄς προσέξουμε νὰ μὴν ἔχουμε κάποιο καινούργιο «μπλούμ». Δὲν ξέρω ἀκόμη τὶ ἀπεφάσισαν ὁ πρόεδρος τῆς Κύπρου καὶ ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς. Φοβᾶμαι, ὅμως, διότι οὔτε ὁ ἕνας οὔτε ὁ ἄλλος εἶναι διαμόνιος Ταλλεϋράνδος. Πολύ περισσότερο δὲν εἶναι καὶ ὁ ὑπουργὸς μας ἐπὶ τῶν ἐξωτερικῶν. Ἡ Τουρκία εἶναι σὰν μιὰ σαρκοβόρο σαύρα ποὺ, ὅ,τι δαγκώσει, δὲν θὰ τὸ ἀφήσει ἀκόμη καὶ ἄν τὴ σκοτώσεις. Καὶ ἄν κάτι δώσει, θὰ τὸ κάνει γιὰ νὰ πάρει περισσότερα. Τολμῶ νὰ διακηρύξω ὅτι δὲν εἶναι ὥρα γιὰ νὰ δοθεῖ λύση στὸ Κυπριακό. Ἄπειρες φορὲς ἔχω γράψει ὅτι τὸ διακηρυσσόμενο «ὁ χρόνος δουλεύει ὑπέρ τῆς Τουρκίας» εἶναι λάθος. Ὁ χρόνος δουλεύει ἐναντίον τῆς Τουρκίας. Ἡ θέση τοῦ Ἐρντογὰν εἶναι ἐπισφαλὴς. Τὸ ἔδαφος κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του τρέμει. Κινδυνεύει καὶ ἀπὸ τοὺς σωματοφύλακές του. Θέλει νὰ ἔχει μιὰ ἐπιτυχία στὸ Κυπριακό γιὰ νὰ σταθεροποιήσει τὴ θέση του. Τὸ «χαρτὶ» τῆς Εὐρώπης ἔχει καεῖ. Θὰ κινηθεῖ ἀνάμεσα στὸν Πούτιν καὶ στόν Τράμπ. Ὅμως οἱ Ρῶσοι δὲν δίνουν τίποτα, ἄν δὲν πάρουν κάτι ἄλλο στὸ πολλαπλάσιο. Ἄς θυμηθοῦμε τὴ δημοκρατικὴ κυβέρνηση τῆς Μαδρίτης κατὰ τὸν ἱσπανικό Ἐμφύλιο Πόλεμο. Γιὰ νὰ στείλει ὁ Στάλιν ὅπλα καὶ πολεμοφόδια, ρούφηξε ὅλο σχεδὸν τὸν ἱσπανικὸ χρυσό. Ὅπως μοῦ ἔλεγε συνεργάτης τοῦ Ζαχαριάδη –μακαρίτης τώρα– «κι ἐμεῖς στὸ Γράμμο θὰ εἴχαμε καλύτερα ὅπλα, ἄν μπορούσαμε νὰ πληρώσουμε τὸν Στάλιν μὲ χρυσάφι»! Ὅσο γιὰ τὸν Τράμπ, πρὸς τὸ παρὸν τραμπαλίζεται. Ἴσως νὰ μὴν μακροημερεύσει. Ἀπέναντί του ἔχει τὴν Σί Ἄι Ἔι (CIA), ποὺ θὰ τὸν ὑπονομεύσει. Ἐνδέχεται μιὰ νέου τύπου δολοφονία νὰ εἶναι στὰ προσεχῶς. Συνεπῶς, μιὰ ἐπιτυχία τοῦ Ἐρντογὰν στὸ Κυπριακό θὰ εἶναι χρυσός. Γιὰ μᾶς θὰ εἶναι «ἄνθρακες ὁ θησαυρὸς». Ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση ἄς λάβει ὑπόψη της ἀκόμη καὶ τοῦτο: Ἐνδέχεται ἕνα νέο πραξικόπημα ἐναντίον τοῦ «σουλτάνου» νὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὴν Κύπρο. Περίσκεψη, λοιπόν. Ὄχι βιασύνη.
www.sarantoskargakos.gr
