Οπως προαναφέρθηκε, η νίκη του Κώστα Καραμανλή και της ΝΔ, στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007, που ήρθαν με έναν απρόσμενο τρόπο στη σημερινή συζήτηση, αποδείχθηκε πύρρειος. Κατ’ αρχήν να διευκρινίσουμε ότι δεν οφειλόταν στα τριχίλιαρα που μοιράστηκαν στην Ηλεία, σε έναν περιορισμένο έτσι κι αλλιώς κύκλο ανθρώπων. Αλλωστε η συγκεκριμένη περιφέρεια ήταν από τις λίγες που έδωσε προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ με 46% έναντι 42% της ΝΔ.
Η νίκη και οριακή αυτοδυναμία εξασφαλίστηκε, σύμφωνα με έγκυρες αναλύσεις της περιόδου, χάρη στο δίλημμα που την τελευταία στιγμή έθεσε ο τότε πρωθυπουργός, περί σταθερότητας ή ακυβερνησίας.
Στις συνθήκες της συγκεκριμένης, όχι πολύ μακρινής, εποχής, το δίλημμα εισπράχθηκε ως υπαρκτό, από τους πολίτες. Ομως, οι συνέπειες από τις καταστρεπτικές πυρκαγιές και τις αδυναμίες που έδειξε για μία ακόμη φορά η κρατική μηχανή σε συνδυασμό με μία μεγαλύτερη του αναμενόμενου φθορά, περιόρισαν τα όρια της νίκης, κυρίως δε της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, σε μόλις 152 βουλευτές.
Ως προς τις φωτιές πάντως, που ειδικά στην περίπτωση της Ηλείας προσέλαβαν τις διαστάσεις εθνικής τραγωδίας (σωστά το έθεσε η Ντόρα Μπακογιάννη, τότε υπουργός Εξωτερικών), όπου απειλήθηκε μέχρι και ο ιερός χώρος της Αρχαίας Ολυμπίας, θα πρέπει να αναφέρουμε, χάριν της ιστορικής ακρίβειας και δικαιοσύνης, ότι η αντίδραση της πολιτείας, στο επίπεδο της κυβέρνησης και του επικεφαλής της, υπήρξε μεν καθυστερημένη, αλλά από ένα σημείο και μετά, επιδείχθηκαν αντανακλαστικά.
Η επί τόπου μετάβαση του Κώστα Καραμανλή, επικεφαλής υπουργικού κλιμακίου, ήταν ένα στοιχείο, σε συμβολικό κυρίως επίπεδο. Στο πιο ουσιαστικό επίπεδο, της διαχείρισης, η καθοριστική κίνηση ήταν η απόφαση του πρωθυπουργού, να αναθέσει τον επικοινωνιακό, αλλά και εν τοις πράγμασι συντονισμό στον έμπιστο του Θεόδωρο Ρουσόπουλο, υπουργό Τύπου και Κυβερνητικό Εκπρόσωπο.
Για τον σκοπό αυτό, αποφασίστηκε η απόσυρση της υποψηφιότητάς του από το τότε υπόλοιπο Αττικής, όπου είχε ξεκινήσει προεκλογική εκστρατεία, και η τοποθέτησή του, σε εκλόγιμη εννοείται θέση, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, καθώς θα ήταν αδύνατο, υπό αυτές τις περιστάσεις, να διεξάγει προεκλογική εκστρατεία. Κατά πολλούς, εκείνη η κίνηση αποδείχθηκε καθοριστική για την όποια αναστροφή του κλίματος, περισσότερο και από τα τριχίλιαρα.
Κι αυτό σίγουρα πιστώθηκε στον Θεόδωρο Ρουσόπουλο, του οποίου η γνώμη για όσα συνέβησαν τότε, θα παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ομως, αυτό το 152, στον αριθμό εδρών του κυβερνώντος κόμματος, μετρίαζε τη χαρά των νικητών, ξυπνώντας μνήμες, μάλλον εφιαλτικές, από την περίοδο 1990-93. Οι ανησυχίες, για επανάληψη της Ιστορίας, έμελλε άλλωστε να επαληθευτούν, πολύ σύντομα. Η αρχή πάντως ήταν μάλλον ελπιδοφόρα.
