Ο τύπος χαμογέλασε πλατιά και δυο σειρές ολόισια κάτασπρα δόντια λαμποκόπησαν… «Μεγάλε», μου λέει ο τύπος, «είσαι και ο πρώτος! Καλά τους τα ’πες απόψε» «Ευχαριστώ πολύ», απάντησα συγκαταβατικά. «Εγώ ότι λέω το εννοώ», συμπλήρωσε χαμογελώντας και με χτύπησε στην πλάτη. Βαρύ χέρι… Ακόμα νοιώθω την παλάμη του στην πλάτη μου. «Θέλετε αυτόγραφο;», τον ρωτάω. «Όχι», μου λέει, «αλλά επειδή σε πάω με χίλια, θα σου δείξω φωτογραφία υπουργού σε γνωστό στέκι στην Μύκονο που τη βρίσκει με κάτι ξεβράκωτες τίγκα στην κόκα και στη μαριχουάνα…». «Δε με ενδιαφέρει», του λέω ψυχρά μπας και του κόψω τη φόρα, αλλά ο τύπος συνέχισε απτόητος. «Έχω και μεγάλο πρόσωπο του επιχειρηματικού κόσμου γυμνό στο κρεβάτι, δεμένο πόδια χέρια και την ερωμένη του να τον μαστιγώνει. Θα γίνει χοντρός τζερτζελές έτσι και ρίξεις το σλάιτ εκεί που λες στη σκηνή τα ωραία σου». «Χάρηκα πολύ κύριε», του είπα απότομα και τον έβγαλα όσο γινόταν πιο διακριτικά απ’ το καμαρίνι. Με ξαναχτύπησε στην πλάτη και μου είπε φεύγοντας, «Μάρκος… Αν με χρειαστείς, χτύπα τηλέφωνο». Μου ’δωσε την κάρτα του και έφυγε. Όταν έφτασα στο σπίτι άνοιξα στην τηλεόραση κι έπεσα πάνω σε ένα τσούρμο από ημίγυμνες καλλονές να χτυπιούνται πάνω στα τραπέζια ενός πασίγνωστου μπαρ της Μυκόνου. Ο σχολιασμός του παρουσιαστή μ’ έκανε και να ανατριχιάσω… «Σεισμός στην Μύκονο… Κοσμικοί και stars χάνουν τον ύπνο τους από το τσουνάμι των αποκαλύψεων. Πολιτικός στην παρέα της κόκας». Θυμήθηκα τον τύπο που ήρθε στο καμαρίνι και το μάτι μου έπεσε στο ράφι με τα άλμπουμ. Όλοι έχουμε άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες. Καθόμαστε καμιά φορά και τις χαζεύουμε. Νεανικές φωτογραφίες, φωτογραφίες από το στρατό, φίλοι, συγγενείς, γάμοι, βαφτίσια και άλλα οικογενειακά… Κατέβασα τα άλμπουμ και για πρώτη φορά άρχισα να τα βλέπω με άλλη ματιά, λες και ζητούσα αγωνιωδώς να βρω ποιοι άλλοι εκτός από ’μας υπήρχαν στις φωτογραφίες. 1968: Καναδάς… Με την Χαρίκλεια σε μια πολυσύχναστη πλατεία στο Μόντρεαλ ταΐζουμε κάτι περιστέρια. Δίπλα μας ένας Έλληνας με κασκέτο που πουλάει χοτ ντογκ… Μ’ έπιασε πανικός. Κι αν ο Έλληνας με τα χοτ ντογκ δεν είναι αυτό που δείχνει; Αποκλείεται να ήταν πράκτορας της χούντας; Αποκλείεται να έχει γυρίσει κι αυτός στην Ελλάδα και να είναι σήμερα « βαρόνος του τζόγου; » Αν τώρα που μιλάμε, έχει δικιά του εφημερίδα και τηλεοπτικό σταθμό; Σταγόνες κρύου ιδρώτα άρχισαν να σχηματίζονται στο μέτωπό μου… 1984: Αθήνα… Εγώ και η Χαρίκλεια στα πρώτα καθίσματα της Λυρικής. Στη διπλανή θέση ένα κοντός τύπος με πλατύ χαμόγελο και πρόσωπο γεμάτο ελιές… Δεν αμφέβαλα ούτε στιγμή, ήταν εκείνος που το 1994 έγινε πρωθυπουργός! Μ’ έκοψε κρύος ιδρώτας. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ και έψαξα όλες τις φωτογραφίες. Όλες είχαν και κάτι ύποπτο… Άρχισα να φωνάζω. «Χαρίκλεια, φέρε κούτες». «Γιατί;», με ρώτησε εκείνη παραξενεμένη. « Οι φωτογραφίες, Χαρίκλεια». «Τί οι φωτογραφίες;» «Οι φωτογραφίες είναι όλες ύποπτες!» «Είσαι στα καλά σου, χριστιανέ μου;», μου είπε εκείνη ταραγμένη. «Μπορείς να μου πεις τί σ’ έχει πιάσει βραδιάτικα;» «Που να σου εξηγώ τώρα…», μουρμούρισα και πέταξα βιαστικά τα άλμπουμ μέσα στις κούτες. «Βοήθησέ με, σε παρακαλώ, να τις πετάξω στα σκουπίδια» = = = Όλο το παρελθόν μου στον κάδο του Δήμου… Όλοι είμαστε ύποπτοι… «Χαρίκλεια, το παρελθόν μας πρέπει να σβήσει…» Βγήκα στο μπαλκόνι και άρχισα να φωνάζω. «Δεν έχω φωτογραφίες… Δεν έχω παρελθόν… Δεν είμαι ελέφαντας…» Μια παρέα ξενύχτηδων που περνούσε κάτω από το μπαλκόνι κοντοστάθηκε για λίγο. «Πες τα, μεγάλε», ακούστηκε μια φωνή… Και η παρέα ξέσπασε σε χάχανα και γέλια…
Χάρρυ Κλυνν
