Η προχθεσινή εκδήλωση – παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτικής Συμμαχίας δεν ήταν απλά η αφετηρία της εκλογικής μάχης για τις κάλπες της 7ης Ιουλίου. Ήταν το ξεκίνημα ενός αγώνα που δεν έχει καταληκτική ημερομηνία την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου του 2019. Πρόκειται για έναν αγώνα με ευρύτερη στόχευση. Έναν αγώνα για την ιδεολογική κυριαρχία σε μια κοινωνία που πλέον κάνει τα πρώτα της βήματα μετά από την περίοδο της περιορισμένης οικονομικής κυριαρχίας και της επιτροπείας, στην οποία είχαν οδηγήσει τα μνημόνια. Μνημόνια που επιβλήθηκαν από τους δανειστές της χώρας λόγω χρεοκοπίας της, στην οποία οδήγησαν οι πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ – πολιτικές που ταυτίστηκαν με την περίοδο κίβδηλης ανάπτυξης και την κρίση των αντιπροσωπευτικών θεσμών.
Σήμερα πλέον ο τόπος βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.
Τα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, με τις όποιες αδυναμίες και αδεξιότητες (η τελευταία περιπέτεια των μετατάξεων στη Βουλή ήταν ενδεικτική), σκιαγράφησαν μια εναλλακτική απόπειρα διακυβέρνησης, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, μέσα σε μια στενάχωρη διεθνή συγκυρία. Τέσσερα χρόνια, τα οποία «σκιάστηκαν» από τις διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς» προκειμένου να φθάσουμε πέρσι τον Αύγουστο στο τέλος των μνημονίων και της επιτροπείας, όχι βέβαια σε κάποια «νέα εποχή», που ως δια μαγείας θα ξεπηδήσει από το πουθενά. Αλλά στο ξεκίνημα μιας νέας πορείας. Αυτό είναι και το ζητούμενο – όχι μόνο της αναμέτρησης της 7ης Ιουλίου. Αλλά ευρύτερα, της κατεύθυνσης του τόπου τα επόμενα χρόνια. Αν αυτή η κατεύθυνση θα έχει τα χαρακτηριστικά που πρεσβεύει πραγματικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης (την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, της κοινωνικής ασφάλισης, την μείωση των μισθών και των συντάξεων που θεωρούνται ‘βαρίδια’ στο μοντέλο ανάπτυξης που υποστηρίζει, την κατάργηση του κοινωνικού κράτους, κλπ). Μια κατεύθυνση δηλαδή με σαφές ταξικό πρόσημο: εκείνο των λίγων, των επιχειρηματιών π.χ. που επιλέγουν να επιχειρούν, χωρίς να ρισκάρουν δικά τους χρήματα αλλά χρήματα του… δημοσίου – safe επενδύσεις όπως έκαναν τόσες και τόσες δεκαετίες, στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου παρασιτικού καπιταλισμού… παρά τω δημοσίω, με… «νεροκουβαλητές» τα μόνιμα υποζύγια, τους μισθωτούς.
Από την άλλη, η στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι σαφής. Η απεύθυνση να αφορά εκείνους ακριβώς που βρίσκονται απέναντι στις πολιτικές της ΝΔ, έστω κι αν κάποιοι έχουν παρασυρθεί από τη μαζική προπαγανδιστική προσπάθεια σπίλωσης της προοδευτικής παράταξης γενικά και του Τσίπρα ειδικότερα («ψεύτης» κ.α.). Να αφορά τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, κ.α.. Η εκδήλωση της Δευτέρας δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει αυτή την πορεία, με συγκεκριμένο προγραμματικό λόγο. Πρόγραμμα που είναι το μόνο που μπορεί να φέρει τον τόπο σε τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης, με όρους κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης. Μια πορεία που ναι μεν ένα μέρος της κρίνεται στις 7 Ιουλίου, όχι όμως η κατάληξή της.
Της Ελένης Τσερεζόλε
