Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των εκλογών, η παρούσα κυβέρνηση κληροδοτεί στην επόμενη –είτε είναι ο… εαυτός της, είτε η ΝΔ- μία διπλή «ασπίδα» για την «επόμενη μέρα»: πρώτον, το περίφημο «μαξιλαράκι» των σχεδόν 34 δισεκατομμυρίων ευρώ, που διασφαλίζει τη χώρα από μελλοντικές αναταράξεις και κύματα στο αβέβαιο πέλαγος των διεθνών αγορών. Και, δεύτερον, μία διαπραγματευτική κατάκτηση, που λύνει τα χέρια της όποιας κυβέρνησης για τα επόμενα χρόνια, προκειμένου να μπορέσει ευκολότερα να ασκήσει τη δική της πολιτική. Ο λόγος για τον περίφημο Ειδικό Λογαριασμό όπου είναι κατατεθειμένα τα 5,55 δισεκατομμύρια ευρώ, μέσω των οποίων η Ελλάδα έχει καταφέρει να μειώσει de facto τους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων κατά 1% ετησίως. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα έχει κατατεθειμένα σε αυτό τον λογαριασμό τα χρήματα που ισοδυναμούν σε 3% του ΑΕΠ, 1% για κάθε έτος, προκειμένου εφεξής η κυβέρνηση να μπορεί να σχεδιάζει την οικονομική πολιτική της λογαριάζοντας στόχο πλεονάσματος 2,5%.
Βεβαίως, επισήμως αυτός ο μηχανισμός μείωσης του στόχου για πλεονάσματα δεν έχει επικυρωθεί από κάποιο Eurogroup. Ανεπισήμως, ωστόσο, ουδείς έχει πει κουβέντα –και δεν μπορεί κιόλας. Ποιος μπορεί να πει κουβέντα σε μία χώρα που βάζει σε έναν λογαριασμό προκαταβολικά μέρος των στόχων που πρέπει να πιάσει για τα… επόμενα τρία χρόνια;
Ας έρθουμε, όμως, πάλι στο σήμερα: είναι κατανοητό ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να πει «μπράβο» στην κυβέρνηση για την σύλληψη και την εκτέλεση της ιδέας του Ειδικού Λογαριασμού. Ωστόσο, αυτό αποτελεί μία κατάκτηση για τη χώρα και η ΝΔ θα μπορούσε τουλάχιστον να δείξει ότι μπορεί να «πατήσει» σε αυτό για να ξεδιπλώσει το πρόγραμμά της. Κι όμως, από τον επίσημο προγραμματικό λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη απουσιάζει απολύτως έστω ως σενάριο η μείωση του πλεονάσματος στο 2,5% του ΑΕΠ. Αντιθέτως, η ΝΔ επιμένει ότι θα προβεί σε ένα «επιθετικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων» προκειμένου «να πείσει τους εταίρους» να αναθεωρήσουν τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος. Ενώ, δηλαδή, της λείπει –βάσει των δικών της υπολογισμών- μόλις 0,5% για να εφαρμόσει όσα λέει, εκείνη επιμένει να πετά στον κάλαθο των αχρήστων την διαπραγματευτική κατάκτηση του Ειδικού Λογαριασμού και ξεκινά από το μηδέν: για την ακρίβεια, από το 3,5% που θέλει να μειώσει κάνοντας –κύριος οίδε τί είδους- «επιθετικές μεταρρυθμίσεις». Πώς, λοιπόν, μετά να μην μιλά κανείς για «κρυφή ατζέντα»;
