Μια άλλη ισορροπία

Έχει δίκιο ο Νίκος Χατζηνικολάου, απαντώντας  στους «εραστές» της ευκολίας, των απλουστευτικών σχημάτων.

  Προφανώς, ο Εμανουέλ Μακρόν δεν έχει, σε καμιά περίπτωση, την πρόθεση να συγκρουστεί με το Βερολίνο και, προσωπικά, με την Άνγκελα Μέρκελ, της οποίας η επανεκλογή, σε δυο εβδομάδες από τώρα, θεωρείται βέβαιη, όπως δεν είχαν και οι προκάτοχοι του άλλωστε. Είναι φανερό όμως-και από όσα είπε κατά τη βραχεία παραμονή του στην Αθήνα-πως θα επιδιώξει  μια άλλου είδους ισορροπία, που θα δίνει, αν μη τι άλλο, μεγαλύτερο χώρο στην Γαλλία, στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων και το βαθμό επιρροής της, στα ευρωπαϊκά πράγματα. Τηρουμένων των αναλογιών, η λογική του είναι πιο κοντά σ` αυτή του Νικολά Σαρκοζί, που, ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς επιλογές του, ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης, είχε καταφέρει να έχει ένα βαθμό αυτονομίας, αντίστοιχο, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε, του ειδικού βάρους της χώρας του. Θα προσθέταμε δε και αντίστοιχο εκείνου που προσδοκούν, όχι μόνο οι Γάλλοι, αλλά και οι Ευρωπαίοι πολίτες. Αυτή η, σχετική έστω,  ισορροπία, έπαψε να υπάρχει, στη διάρκεια της θητείας του Φρανσουά Ολάντ, καθώς ο τελευταίος, παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες του και τις ριζοσπαστικές του διακηρύξεις, αποδείχθηκε πολύ αδύναμος για να σταθεί, έστω και κάπως εξισορροπητικά, απέναντι στην ηγεμονία του Βερολίνου.

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, ούτε ο κ. Σαρκοζί κατάφερε να αποτρέψει την πλήρη επιβολή του γερμανικού μοντέλου, σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας. Γιατί να πιστεύει κανείς ότι ο κ. Μακρόν θα καταφέρει, έστω να γίνει ένας «νέος Ντράγκι», από τη στιγμή, μάλιστα, που και ο ίδιος δεν έχει κρύψει, ότι ασπάζεται τις θεμελιώδεις αρχές του νεοφιλελεύθερου δόγματος; Ίσως, για τον ίδιο λόγο που το έπραξε ο, εξίσου οπαδός της νεοφιλελεύθερης σχολής, κος. Ντράγκι. Για λόγους, δηλαδή, αυτοσυντήρησης, του ίδιου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας έχει και ένα λόγο παραπάνω: Η υιοθέτηση μιας άλλης, πιο ισορροπημένης και πιο φιλικής προς τους ευρωπαϊκούς λαούς, ατζέντας, είναι όρος και για τη δική του πολιτική επιβίωση, εντός της Γαλλίας. Το γνωρίζει πολύ καλά και ο ίδιος, όπως το έδειξε με την επινίκια ομιλία του, όταν απευθύνθηκε στη μισή Γαλλία, που όχι μόνο δεν τον ψήφισε, αλλά και απείχε επιδεικτικά, από την εκλογική διαδικασία.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ