Αν οι συμβολισμοί έχουν κάποια σημασία, το ότι η άτυπη Σύνοδος των ηγετών, των τεσσάρων πιο σημαντικών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πραγματοποιήθηκε στις Βερσαλλίες, γεννά αναπόφευκτους συνειρμούς.
Αρνητικούς, ειδικά για τη Γερμανία, αφού θυμίζει την ταπεινωτική συνθηκολόγησή της, μετά την ήττα της στον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και για όλη την Ευρώπη, αφού είναι ιστορικά καταγεγραμμένο, πως οι όροι που επέβαλαν οι νικητές, σ` εκείνη τη Συνθήκη, αποτέλεσαν το υπόβαθρο για την έκρηξη του Β` Παγκόσμιου Πολέμου. Επί της ουσίας, η απόφαση, ουσιαστικά, για τη δημιουργία μιας νέας Ευρώπης «πολλών ταχυτήτων», δικαιώνει την πάγια θέση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, που, όπως αποκάλυψε και ο παλαίμαχος συνάδελφος Αθανάσιος Παπανδρόπουλος (στο lykavitos.gr) είχε πάντα αυτή την άποψη, ειδικά για την Ευρωζώνη. Το ερώτημα ή και ο φόβος είναι αν οι τέσσερις ηγέτες εννοούν ότι και ο κ. Σόιμπλε, καθώς το τοπίο είναι ακόμη θολό και δεν επιτρέπει παρά, μόνο, εικασίες. Έχουν δίκιο, βέβαια, όσοι υπενθυμίζουν ότι και σήμερα έχουμε διαφοροποιήσεις και αποκλίσεις. Διαφορετικά θεσμικά επίπεδα, όπως η ίδια η Ευρωζώνη, ή η Συνθήκη Σένγκεν, αλλά και διαφορές στο επίπεδο διαβίωσης (μισθοί, συντάξεις). Προφανώς, όμως, οι τέσσερις ηγέτες δεν αναφέρονται σ` αυτό ή, ακριβέστερα, δεν πραγματοποίησαν μια τέτοια συνάντηση, με τους πολλαπλούς συμβολισμούς, απλώς για να διαπιστώσουν και επικυρώσουν μια υφιστάμενη πραγματικότητα. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές, πως εννοούν, είτε τη θεσμοποίηση υφιστάμενων καταστάσεων, είτε, το πιθανότερο, τη θεσμοθέτηση νέων δομών, που θα καθιστούν ευκρινές αυτό που, οι ίδιοι ονομάζουν «πολλαπλές ταχύτητες» ή στο παρελθόν έχει πάρει διάφορες ονομασίες, όπως «ομόκεντροι κύκλοι» ή «μεταβλητή γεωμετρία». Όπως αντιλαμβάνεστε, πρόκειται για μια παλιά συζήτηση, που ξεκίνησε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που, τώρα, όμως, αποκτά άλλη διάσταση, με το ευρωπαϊκό οικοδόμημα να απειλείται, ακόμη και με διάλυση.
Όπως δε επισημαίνεται, από βαθύτατους γνώστες του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, το κρίσιμο στοιχείο είναι, πριν από το «δια ταύτα», το πώς θα προκύψει αυτή η «νέα Ευρώπη». Αν θα είναι, δηλαδή, αποτέλεσμα μιας συλλογικής διαβούλευσης, με τη συμμετοχή και συναπόφαση όλων των κρατών-μελών ή, επί της ουσίας, θα επιβληθεί από το άτυπο «διευθυντήριο των Βερσαλλιών». Ο τρόπος με τον οποίο άνοιξε η συζήτηση, δυστυχώς δεν αφήνει πολλά περιθώρια, να πιστέψει κανείς, ότι δε θα συμβεί το δεύτερο…
