Θα πρεπει να αναγνωρίσουμε ότι η «εξαγγελία» του Γιάνη Βαρουφάκη, πέρα από την «αίσθηση μεγαλείου» του ανδρός, που αναδίδει, για τη δημιουργία «πανευρωπαϊκού κόμματος», προφανώς υπό την αιγίδα του, δε στερείται λογικής βάσης.Εχει δίκιο ο πρώην υπουργός Οικονομικών, όταν υποστηρίζει ότι μόνο σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, μπορεί να διαμορφωθούν οι όροι για μια ριζική αλλαγή του συντηρητικού υποδείγματος, που έχει βυθίσει τη «Γηραιά Ηπειρο», στη χειρότερη ύφεση μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και τους λαούς της στην πλήρη εξαθλίωση. Εχει δίκιο, επίσης, ο κ. Βαρουφάκης, όταν διαπιστώνει πως καμιά χώρα, ασφαλώς και η Ελλάδα, δε μπορεί μόνη της να ανατρέψει τους καταθλιπτικούς συσχετισμούς, αλλά μόνο αν συμπαραταχθεί με άλλες δυνάμεις, στον Ευρωπαϊκό Νότο.
Μας κόστισε, βέβαια, ακριβά, ο χρόνος που χάθηκε, μέχρι να φτάσουμε στην όψιμη διαπίστωση, αλλά «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Πράγματι, τα «σημάδια» των αλλαγών είναι πολλά και δεν εξαντλούνται στον Ευρωπαϊκό Νότο, όπου μετά την Πορτογαλία και η Ισπανία εισέρχεται σε τροχιά αμφισβήτησης του κυρίαρχου μοντέλου. Αξιοσημείωτα είναι και όσα συμβαίνουν στην Πολωνία, μια χώρα που η ιστορία, το μέγεθος και η γεωγραφική της θέση, της προσδίδουν ιδιάζουσα σημασία. Η διαχείριση της κατάστασης, στη συγκεκριμένη χώρα, καθίσταται ακόμη πιο δυσχερής και περίπλοκη, καθώς η, απροσδιόριστης ιδεολογικής σύστασης («εθνικολαϊκιστική» κατά την έκφραση του συρμού) νέα κυβέρνηση , έχοντας μεγαλύτερο πεδίο ελευθερίας, αμφισβητεί την ίδια την αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, αν όχι της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η υφέρπουσα φημολογία, για φιλοαμερικανισμό-ή και κάτι παραπάνω-της νέας πολωνικής κυβέρνησης, καθώς και το γεγονός ότι και η Προεδρία της Δημοκρατίας ελέγχεται από τον ίδιο συνασπισμό εξουσίας, δικαιολογούν την τολμηρή εκτίμηση, ότι μπορεί… να μας έρθει απ` εκεί που δεν το περιμένουμε. Ποιος θα το περίμενε, άλλωστε, ότι στη Φιλανδία, χώρα του «ψυχρού Βορρά», που θεωρούνταν, μέχρι πρότινος, δεδομένος «δορυφόρος» του Βερολίνου, αναπτύσσεται ισχυρό ρεύμα αντίδρασης στη λιτότητα, ενώ ακούγονται και πιο «προχωρημένες» φωνές.
Σε αυτό το ρευστό σκηνικό, κρίσιμος αναδεικνύεται ο ρόλος της Ιταλίας, καθώς ο πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, επικαλούμενος τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά και νιώθοντας την «καυτή ανάσα» του «αντιευρωπαϊστή» Μπέπε Γκρίλο, δε διστάζει να επιτίθεται ευθέως εναντίον της κας.
Μέρκελ. Συμπέρασμα: Μια άλλη Ευρώπη φαίνεται πως είναι πια εφικτή και σ` αυτή την, ανηφορική, πορεία αλλαγής μπορούμε και πρέπει να συμμετέχουμε. Να μη ξεχνάμε, βέβαια, πως «συν Αθηνά και χείρα κίνει»….
