Μια ακόμη νάρκη

Απο την άλλη, μάλλον είναι καλύτερα που το θέμα “ανέβηκε” τώρα: το να μείνει θαμμένο σαν νάρκη και να εκδηλωθεί αμέσως μετά π.χ. τον σχηματισμό μετεκλογικής Κυβέρνησης, θα οδηγούσε σε ακόμη πιο εκρηκτικές καταστάσεις.
Μια ψύχραιμη – δύσκολα πράγματα, εκεί που βρισκόμαστε! – περιγραφή του τι έχει συμβεί, δείχνει το μέγεθος της νάρκης. Το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους, στον ΟΗΕ, έχει τεθεί με μια λογική χωρών του Τρίτου Κόσμου. Και οι “Βασικές Αρχές” είναι εμπνευσμένες απο την ίδια λογική καταγγελτικής έκκλησης (προσοχή στην λέξη: έκκληση γίνεται προς τους δανειστές, δηλαδή τις πλούσιες χώρες και προς το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα – για το τι σημαίνουν σε αποτελεσματικότητα τα Ψηφίσματα του ΟΗΕ, ας θυμηθεί κανείς το πολύ πιο “βαρύ” θέμα εισβολής/κατοχής στο Κυπριακό την μοίρα τεσσάρων δεκαετιών σχεδόν ομόφωνων Ψηφισμάτων, με “μόνον” ΗΠΑ και Ισραήλ κατά) υπέρ μηχανισμών σημαντικής απομείωσης ή διαγραφής του χρέους. Μια εκδοχή της “λογικής Τουσσαίν” και της Επιτροπής Χρέους της Ζωής, με άλλα λόγια.
Σ’ αυτήν την φάση των πραγμάτων, το μείζον επίτευγμα – ναι, επίτευγμα! – του ΣΥΡΙΖΑ και της διαπραγμάτευσής του με τους “εταίρους” τους 7 τελευταίους μήνες ήταν ότι βρίσκεται στο κατώφλι μιας αληθινής (;) συνεννόησης με τους συγκεκριμένους δανειστές. Όχι αφηρημένα και χαλαρά με το διεθνές σύστημα. Μιας συνεννόησης που συμπίπτει  με την αλλαγή δόγματος στο διεθνές χρηματοπιστωτικό περιβάλλον, από την “βιωσιμότητα” στην “εξυπηρετισμότητα” του χρέους. Αυτή η ωρίμανση εχει -ΕΧΕΙ – σχέση με τις ζυμώσεις στον ΟΗΕ, όμως… είναι κοιταγμένη από την ματιά των πλούσιων χωρών. Των δανειστών, δηλαδή.
Το δίλημμα είναι, δυστυχώς, και πάλι απλό! Διαμαρτυρία και συμπαράταξη με τους κατατρεγμένους, ώστε να προσδοκούμε πώς θα δημιουργηθεί μια διεθνής δυναμική που θα συμπαρασύρει όλη την υπόθεση του χρέους; Ή διαπραγματευμένη συμπόρευση με τον σκληρό πυρήνα των δανειστών, ώστε να λυθεί τελικά(;) το θέμα της ασφυξίας χρέους;
Η απόφαση Μολυβιάτη για αποχή – δηλαδή για συνέχιση της θέσεως που τηρούν οι χώρες της ΕΕ στον ΟΗΕ – με βάση την εκτίμηση Χουλιαράκη (και την εισήγηση της ΟΔΔΗΧ που κουβαλάει το Ελληνικό χρέος) ήταν προς την δεύτερη κατεύθυνση. Η διαμαρτυρία Νίκου Κοτζιά (που υπήρξε ΥΠΕΞ με ισχυρή αίσθηση της κόντρας και της αποικοδόμησης των προηγούμενων) και Ζωής (μια είναι η Ζωή!) ήταν προς την πρώτη κατεύθυνση.
Κακιά νάρκη αυτή. Αλλά η αποναρκοθέτηση είναι καλύτερη από το να ανακαλυφθεί η νάρκη όταν την πατήσουμε και κάνει “κλικ”.