Με τον Μάθιου Νίμιτς στην Αθήνα και εν συνεχεία στα Σκόπια – εδώ μια υπενθύμιση: ο Νίμιτς είναι ειδικός εκπρόσωπος του Γ.Γ. του ΟΗΕ, είναι διαμεσολαβητής, και όχι όπως στιγμές-στιγμές εκλαμβάνεται διαπραγματευτής με λόγο στην κυρίως διαδικασία των μερών – αλλά και με τον επί ημέρες σε εκκωφαντική σιωπή Βαγγέλη Βενιζέλο να λαμβάνει τον λόγο με καίριες επισημάνσεις/εκτιμήσεις ότι το όποιο αλυτρωτικό κλπ. περιεχόμενο του Συντάγματος της πΓΔΜ (που έχει συγκεντρώσει τόσο το ενδιαφέρον της Ν.Δ. όσο και της Κυβέρνησης, βαθμιαία) έχει ήδη τεθεί εκποδών με τις πρόνοιες της Ενδιάμεσης Συμφωνίας που «απλώς» πρέπει να καταστεί Οριστική, εύλογο είναι το ενδιαφέρον να μονοπωλείται από αυτήν την θεματική.
Άλλωστε έχουμε, διάβολε!, και ένα συλλαλητήριο με καθοδηγητικό ρόλο να του αποδίδεται, ευτυχώς όμως χωρίς επίσημη συμμετοχή των κομμάτων. Όμως…
…Όμως, όπως και να το κάνουμε, δεν θάρπεπε να εξαντλούνται τα πάντα στην υπόθεση αυτή που – πάλι – κατάφερε να ανεβάσει στα ουράνια την διχαστική ροπή της Ελληνικής πολιτικής ζωής. Με έναν κόμπο στην φωνή, δε, θα αποτολμήσουμε να ψελλίσουμε ότι δεν είναι εδώ, στο Μακεδονικό, που διαμορφώνεται το πιο καίριο μέτωπο. Δεν είναι στον Βορρά, είναι στα Ανατολικά. Και οι μέρες που πέρασαν το δείχνουν αυτό – αγριωπά! Ως λάιτ μοτίφ το επαναφέρει ο Αμερικανός Πρέσβυς Τζέφρυ Πάϊατ: «Όσο έχετε αυτά τα επικίνδυνα/lethal πολεμικά συστήματα να λειτουργούν σε μικρή απόσταση το ένα απο το άλλο, υπάρχει φοβερός κίνδυνος ατυχήματος”.
Όποιαν ανάγνωση κι αν κάνει κανείς του επεισοδίου (ή: παρολίγον επεισοδίου) περί τα Υμια, όπου, η φέρουσα τον Έλληνα ΥΕΘΑ και τον Α/ΓΕΝ κανονιοφόρος «Νικηφόρος» παρεμποδίστηκε (ή: πήγε να παρεμποδιστεί) από Τουρκικό περιπολικό του Π.Ν., ακταιωρoύς και ελικόπτερο όταν θέλησε να ρίξει στεφάνι μνήμης εκεί όπου κατέπεσε το 2006 το ελικόπτερο των Βλαχάκη/Καραθανάση/Γιαλοψού, κάτι δείχνει για το κλίμα στο Αιγαίο. Λίγο νωρίτερα, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναβάθμισε την κόντρα του με τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, όχι απλώς υιοθετώντας την προσέγγιση του τελευταίου περί «νησιών υπό Ελληνική κατοχή», αλλά και πλειοδοτώντας προαναγγέλλοντας την ετοιμασία «φακέλου με ιστορικά στοιχεία» που θα δείχνουν ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Καλιτσντάρογλου (διάδοχο του Ατατουρκισμού) χρεώνεται την κατά Ερντογάν ήττα της Συνθήκης της Λωζάννης ως προς το καθεστώς των νησιών…
Και όλα αυτά θα μπορούσαν να παραμερισθούν με τον ισχυρισμό ότι πρόκειται για σκιαμαχίες – ή, όπως θάλεγαν και οι φλεγματικοί Άγγλοι, για «storm in a teacup/καταιγίδα μέσα σ’ ένα φλυτζάνι του τσαγιού, αν… Αν η ίδια Τουρκία, στην ίδια περίοδο, δεν επιχειρούσε με πραγματικά/πραγματικότατα πυρά στο Αφριν της Συρίας, περιοχή από όπου Κούρδοι/YPG είχαν απωθήσει ισλαμιστές αντάρτες. Σημειωτέον ότι οι εκεί Κουρδικές δυνάμεις είχαν όχι απλώς την στήριξη σε εξοπλισμό, αλλά και «κάτι περισσότερο» (πληροφορίες; τεχνική βοήθεια;) από τους Αμερικανούς. Σημειωτέον επίσης ότι η Τουρκική επιχείρηση ξεκίνησε σε συντονισμό με Συριακές δυνάμεις.
Και (για να βαρύνει ακόμη το κλίμα, κοιταγμένο από Ελληνικά σκοπιά) η επιχείρηση αυτή που η Τουρκία ονομάτισε «Κλάδο Ελαίας» επικαλούμενη το ότι οι Κούρδοι είχαν βομβαρδίσει Τουρκικά εδάφη, αλλά και ότι πρόσφυγες από την περιοχή έχουν καταφύγει σε τουρκικές περιοχές ως πρόσφυγες, έλαβε κάτι σαν ευλογία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, με επιστολή του που (κατά την αγγλική έκδοση της «Χουριέτ»: προσοχή) συνεχίζει την «παράδοση της Εκκλησίας να προσεύχεται πάντα για το κράτος, την υγεία των ηγετών». Και με κατάληξη την στήριξη στην «αποφασιστική στάση του Ερντογάν» και την διαβεβαίωση ότι το Πατριαρχείο «προσεύχεται» για τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.
Αλλά και κρίθηκε η επιχείρηση αναπόφευκτη από τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακκιντζή – τον οποίο είχαμε να ακούσουμε από την εποχή του Crans-Montana.
Το ξαναλέμε: δεν – ΔΕΝ – είναι το Μακεδονικό το πιο σημαντικό μέτωπο που έχουμε μπροστά μας.
