Τέτοιες μέρες του Γενάρη, το 1996, συνέβαιναν γεγονότα που αποτέλεσαν σταθμό, στην ιστορία της μεταχουντικής Ελλάδας. Τις ημέρες εκείνες ορκιζόταν και ανελάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας, η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που δεν είχε επικεφαλής τον Ανδρέα Παπανδρέου . Ο ιδρυτής του Κινήματος, είχε υποβάλει την παραίτησή του από την πρωθυπουργία, αντιλαμβανόμενος και ο ίδιος ότι η κατάσταση της υγείας του, οδηγούσε σε ένα «δρόμο χωρίς γυρισμό» και σε καμιά περίπτωση δεν του επέτρεπε να ασκεί τα υψηλά του καθήκοντα.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του τότε κυβερνώντος κόμματος, καλούνταν να εκλέξει τον νέο πρωθυπουργό. Η επιλογή στο πρόσωπο του Κώστα Σημίτη, ενός στελέχους που και πρόσφατα είχε έρθει σε δημόσια σύγκρουση με τον ιδρυτή του Κινήματος, αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη για πολλούς.
Η εκλογή ενός ανθρώπου, με απόψεις που αμφισβητούσαν βασικές συντεταγμένες του ιδεολογικού και αξιακού φορτίου του Κινήματος, ιδιαίτερα στα εθνικά θέματα, αλλά όχι μόνο, ριζικά διαφορετικού ακόμη και στο χαρακτήρα, με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, προσέδιδε στο γεγονός χαρακτηριστικά μίας μείζονος κυβερνητικής και πολιτικής μεταβολής, σχεδόν μίας αλλαγής υποδείγματος. Ενδεικτικό των ανωτέρω υπήρξε το γεγονός ότι ο νέος πρωθυπουργός και αργότερα και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, είχε περισσότερες συμπάθειες και μεγαλύτερη αποδοχή των απόψεων, εκτός του κομματικού κορμού. Ισως γι’ αυτό, από έναν εκ των «εξωχώριων» υποστηρικτών του, η εκλογή του χαρακτηρίστηκε ως «νέα μεταπολίτευση». Η πορεία, μέχρι τις αρχές του 2004, όταν έληξε η «περίοδος Σημίτη», κατά κάποιο τρόπο επιβεβαίωσε τα ανωτέρω.
