Μετά τον Μπαράκ Ομπάμα: κοιτάζοντας στον διπλό καθρέφτη

Αφήσαμε συνειδητά να σβήσει ο αχός από την παρουσία, στην Αθήνα του 2016 την οποία επέμενε να συνδέει με το παρελθόν της – το βαθύτερο και το πιο πρόσφατο, από την αρχαιότητα και μέχρι την Επανάσταση του 1821 που περίπου συνέπεσε με την Αμερικανική, από την συμμετοχή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες – του πλανητικού σταρ Μπαράκ Ομπάμα. Χρησιμοποιούμε τον όρο “σταρ” πρώτα-πρώτα επειδή ο Ομπάμα αυτό ακριβώς απέδειξε ότι είναι: ένα από τα σπάνια πλέον αστέρια ενός θαμπού στερεώματος με ηγετική λάμψη που ξεπερνάει εκείνη της – μεγάλης, ούτως ή άλλως – χώρας του, η οποία μετά τον Τζων Κέννεντυ και τον Ρόναλντ Ρέηγκαν (στον αντίποδα ο ένας του άλλου, αλλά ηγέτες…) δεν έδωσε άλλη τέτοια φιγούρα (και ο μέντορας του Ομπάμα, ο Μπιλ Κλίντον, δεν “έγραψε” ως ηγέτης). Αλλά και επειδή το ύφος, η στάση, η προβολή μαγνητισμού του Ομπαμα έδειξε κάτι που αρχίζει να ξεχνιέται.

Αφήσαμε συνειδητά να περάσει ο αχός της επίσκεψης, για να δούμε τι αληθινά υπήρξε, τι σήμανε, σαν τι άφησε πίσω της. Λοιπόν: πέρα από το να τοποθετήσει και παλι την Ελλάδα, την χώρα, τις εικόνες της, τις συμπαραδηλωσεις της στο παγκόσμιο στερέωμα, η επίσκεψη Ομπάμα λειτούργησε σαν ένα διπλό φόντο.

Για τον ίδιο τον Μπαράκ Ομπάμα, η Ελλάδα – γενέτειρα της Δημοκρατίας, με την Ακρόπολη  στο φόντο: πράγματα που εμείς θεωρούμε δεδομένα ή/και τα σνομπάρουμε, αλλ’ εκεί, έξω, στον μεγάλο κόσμο τα αξιολογούν και τα σέβονται – ήταν τo βέλτιστο φόντο προκειμένου να φιλοξενήσει τα τελευταία του βήματα προς την έξοδο, προς την πρόσβαση στην Ιστορία. Πρόσβαση που, μετά την διπλή θητεία του και ανεξάρτητα από την αποτυχία να έχει ως διάδοχό του την Χίλλαρυ Κλίντον αλλά κλήρωσε τον Ντόναλντ Τραμπ, την δικαιούται – και αυτό του φάνηκε!

Για την Κυβέρνηση που τον κάλεσε και τον φιλοξένησε εν ονόματι του λαού και της χώρας, η παρουσία Ομπάμα ήταν μια υπόμνηση των κοινών προσπαθειών να μην αφεθεί να προσαράξει – η χώρα, η οικονομία και οι άνθρωποί της – στα βράχια λόγω της εμμονικότητας των Eυρωπαίων “εταίρων” της, αλλά και του διεθνούς ενδιαφέροντος να μην αφεθεί η Ελλάδα να αποδώσει συστημικό σοκ αντίστοιχο με την Lehmann. Ο Ομπάμα είπε όλα τα σωστά και έδωσε στις σωστές διαβεβαιώσεις για τις σωστές προθέσεις: τι θα βγει, άλλη υπόθεση!

Όμως, δυο φόντα που περιγράψαμε λειτούργησαν και σαν καθρέφτες. Οπου ο κάθε συντελεστής έβλεπε να προβάλλεται ο εαυτός του. Τι είδε ο ίδιος ο Ομπαμα, θα το μάθουμε αργότερα – άλλωστε μονον έμμεσα ενδιαφέρει/μας αφορά. Εμείς όμως, με κάθε καλή διάθεση, δεν φαίνεται να είδαμε και πολύ ωραία πράγματα. Ενας Αλέξης Τσίπρας κουρασμένος, με ένα στοιχείο παραίτησης. ένας Προκόπης κάπως στερεότυπος, για να μην πούμε γυμνασιαρχικός. τεχνική κάλυψη μέτρια. επικοινωνιακή κάλυψη που θύμιζε σχολική παράσταση – κρίμα για την χαμένη ευκαιρία, τείνουμε να πούμε.