Με κίνδυνο να τους ενοχλήσουμε και τους δυο (ή, μάλλον, με την προσδοκία να τους ενοχλήσουμε καθώς μάλλον αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου), θα ξεκινήσουμε μιαν επισήμανση που αφορά – εντέλει – την τελετουργία της παρουσίας του Πρωθυπουργού στην ΔΕΘ. Με ό,τι κουβαλάει σε προσδοκίες/προοπτικές οικονομικής πολιτικής, τώρα που η φρικαλέα εκείνη έννοια των «παροχών» (που προσέβαλε ανέκαθεν, χωρίς κανείς να το σημειώνει: λες και κάποιος άρχοντας άνοιγε το πουγκί και μοίραζε στους κολλήγους δώρα…) έχει πάει πίσω, λόγω Τρόικας, Μνημονίων και όλων των συναφών.
Λοιπόν: η παρουσία Τσίπρα στα εγκαίνια και ακόμη περισσότερο οι τοποθετήσεις του στην συνέντευξη Τύπου είχαν περισσότερα από τα αναμενόμενα κοινά στοιχεία με την παρουσία… Γιάννη Στουρνάρα στην πρώτη σειρά της δημοσιότητας. (Αυτοί είναι οι δυο που θα θέλαμε να ενοχλήσουμε. Εμπρακτα). Προσπαθώντας ο Τσίπρας να εγκαταστήσει την έννοια του «προσπεράσαμε» , με την αποδοχή της πραγματικότητας ώστε «να βγει η Ελλάδα από την σκληρή επιτροπεία», πού επιχείρησε να αρυσθεί επιχείρημα ουσίας; Στην «υπεραπόδοση στόχων» στην δημοσιονομική διαχείριση, ιδίως του 2016 – την οποία μάλιστα στο δεύτερο πέρασμα του λόγου του φρόντισε να χαρακτηρίσει «εκπληκτική υπεραπόδοση». Πάτε για μια στιγμή στον Γιάννη Στουρνάρα, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ίδιας μέρας της πρωθυπουργικής παρουσίας στην ΔΕΘ: «πρωτοφανής για τα χρονικά της ΕΕ, αλλά και του ΟΟΣΑ, διόρθωση των μακροοικονομικών ισορροπιών».
Υπάρχει όμως και η άλλη τοποθέτηση Τσίπρα, που κι αυτή κουβαλάει μια συνήχηση με την πρόσφατη παρουσία Στουρνάρα στο προσκήνιο. Χτίζοντας πάνω στο εύρημα – επικοινωνιακό, αυτό! – του «Ήταν δίκαιο και έγινε»/ «Είναι δίκαιο και θα γίνει» ως κατάλοιπο της παλιάς εποχής «παροχών», ο Πρωθυπουργός μίλησε για το «δημοσιονομικό περιθώριο που δημιουργείται» και που, με την λογική των μετά το 2019 αντιμέτρων, θα δώσει περιθώρια κοινωνικής πολιτικής. Ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, εισφέροντας τις προτάσεις της ΤτΕ για «ήπια αναδιάρθρωση του χρέους» π.χ. με την μετάθεση της μεσοσταθμικής διάρκειας αποπληρωμής τόκων προς EFSF (κατά 8,5 χρόνια), συν μια προσαρμογή/εκλογίκευση των πρωτογενών πλεονασμάτων (να πάει ο στόχος του 3,5% του ΑΕΠ πίσω, από το 2022, στο 2020, και ύστερα στο 2%…) «υπόσχεται» ακριβώς δημοσιονομικό περιθώριο.
Να πάμε όμως και στο τρίτο; Είχε μιλήσει πρόσφατα – στο ΒΗΜΑ, αυτό – ο Γιάννης Στουρνάρας σχεδόν απαξιωτικά για τον ρόλο του ΔΝΤ στην Ελληνική υπόθεση, εφεξής: «Το ΔΝΤ αν θέλει να φύγει, ας φύγει. Δεν τους χρειαζόμαστε». Πήρε εδώ την σκυτάλη στην συνέντευξη Τύπου στην ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας, λέγοντας «μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς το ΔΝΤ, μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτό». Δίνοντας μάλιστα ενός είδους προθεσμία «να γίνουν και οι Γερμανικές εκλογές, να το δούμε μέχρι το τέλος του χρόνου». Οπότε, παραπέμποντας και σε λίγην επίσκεψη Μακρόν και – έμμεσα – στις δικές του επιφυλάξεις για τον ρόλο του ΔΝΤ, άνοιξε και αυτήν την προοπτική: επαναφοράς της αντι-ΔΝΤ βουλγκάτας, της μετάβασης σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο – τα γνωστά.
Θαρρούμε ότι χρειάζεται να επανέλθουμε στην παρουσία Τσίπρα. Τουλάχιστον όσον αφορά τον «αριστερό ευρωπαϊσμό». Αλλά και στο «ο φόβος απέναντι στην υπογραφή» που αποτύπωσε με ιδιαίτερη ενάργεια την πραγματικότητα της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης και της πολιτικής στην ωραία μας πατρίδα…
