Εκτιμώ ότι η πρόταση του κ. Πιτσιόρλα έχει καιροσκοπικό επικοινωνιακό χαρακτήρα και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι φορείς κοινωνικής ασφάλισης (ΙΚΑ,ΟΓΑ, κ.ά.) έχουν τεράστια ελλείμματα, τα οποία κατά την περίοδο 2008-2015 σε ετήσια βάση κατά μέσο όρο υπερβαίνουν τα 10 δις ευρώ (€). Η χρηματοδότηση των ελλειμμάτων αυτών γίνεται με επιχορηγήσεις του κρατικού προϋπολογισμού και με την προσφυγή των ασφαλιστικών οργανισμών σε εγχώριο δανεισμό με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Την περίοδο 2008-2015, το συνολικό έλλειμμα του κοινωνικοασφαλιστικού μας συστήματος στον λογαριασμό του “αποτελέσματος εκμετάλλευσης” ξεπέρασε τα 100 δις €, πιστοποιώντας την δραματική οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων.
Το 2016 τα έσοδα του ΤΑΙΠΕΔ προβλέπονται σε 3,2 δις €. Αν το 25% των εσόδων του ΤΑΙΠΕΔ του 2016, δηλαδή 0,82 δις €, προοριζόταν για την κάλυψη των ζημιών (ελλειμμάτων) των ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΝΑΤ και των υπόλοιπων ζημιογόνων ασφαλιστικών οργανισμών, προκύπτει ότι θα χρηματοδοτείτο μόλις το 6% του ετήσιου ελλείμματός τους. Σε συνθήκες εντεινόμενης και διαιωνιζόμενης οικονομικής κρίσης, τα ελλείμματα και τα χρέη των φορέων κοινωνικής ασφάλισης ολοένα και περισσότερο θα διογκώνονται. Η παρατεταμένη κρίση συντελεί στην αύξηση του απόλυτου αριθμού των ανέργων και στην ελάττωση του αριθμού των ασφαλισμένων, επιφέροντας έτσι τη συνεχή μείωση των χρηματικών πόρων των ασφαλιστικών ταμείων. Σε καθεστώς δραματικής δημοσιονομικής-οικονομικής κρίσης, τα χρέη και τα ελλείμματα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος θα αυξάνονται με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Η λύση είναι η ανάπτυξη. Αν η εθνική οικονομία δεν εισέλθει σε φάση αναπτυξιακής πορείας, τα χρηματοοικονομικά προβλήματα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος συνεχώς θα επιδεινώνονται. Η αναπτυξιακή διαδικασία είναι αυτή που δημιουργεί τους απαιτούμενους οικονομικούς πόρους για την χρηματοδότηση των δαπανών σε συντάξεις, φάρμακα, επιδόματα ανεργίας, παροχές υγείας, κ.λπ.
Ουδέποτε στη χώρα μας υπήρξε συνεπής και μεθοδική κυβερνητική πολιτική για την εξυγίανση και διασφάλιση της βιωσιμότητας του κοινωνικοασφαλιστικού μας συστήματος. Η αύξηση των ελλειμμάτων στο σύνολο του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης άρχισε μετά το 1980 και πήρε διαστάσεις χιονοστιβάδας μετά το 1990. Λάθη επί λαθών από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, που αντί να αντιμετωπίσουν στη ρίζα του το πρόβλημα, απεναντίας με τις ανεγκέφαλες και ψηφοθηρικές πολιτικές τους οδήγησαν το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο. Η τρομακτική άνοδος της ανεργίας, η συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού, η υπερμεγέθης παραοικονομία και η παρατεταμένη ύφεση που μετά το 2008 σφυροκοπεί την ελληνική οικονομία, προκάλεσαν το πρωτοφανές για τα παγκόσμια δεδομένα φαινόμενο, σε έναν συνταξιούχο να αναλογεί σχεδόν ένας ασφαλισμένος. Φτάσαμε στο θλιβερό σημείο οι δαπάνες να είναι πολλαπλάσιες των εσόδων από ασφαλιστικές εισφορές, δημιουργώντας τα τρομακτικά ελλείμματα και τη συσσώρευση τεράστιων χρεών στους κοινωνικοασφαλιστικούς οργανισμούς. Αναπόφευκτα το διανεμητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης χρεοκόπησε και ουδείς γνωρίζει τι θα συμβεί από εδώ και πέρα. Αναμφίβολα σε ορισμένες κυβερνήσεις, σε κάποιους πολιτικούς, που μετά το 1980 είχαν τις τύχες της εθνικής οικονομίας στα χέρια τους, οι ευθύνες που τους αναλογούν είναι μειοδοτικές.
