Είναι μια μορφή “αγοράς χρόνου”, είναι μια μετάθεση “μέχρι να ωριμάσουν τα πράγματα”. Στον νου ή στην διάθεση εκείνου που κάνει αυτήν την επιλογή.
Το αποτέλεσμα εξαρτάται – κάθε φορά! – από την συνέχεια. Μπορεί μια τέτοια στάση όντως να βοηθήσει στο να βελτιωθούν οι συνθήκες για να προκύψει κάτι πιο εποικοδομητικό. μπορεί να αποτελέσει μεθόδευση για αναβολή μέχρις ότου το θέμα δεν έχει πλέον νόημα. μπορεί να λειτουργήσει σαν επιλογή να αφεθεί η υπόθεση να σαπίσει, “κι όπου μας βγάλει”.
Ε, λοιπόν, η πρακτική που βλέπουμε να εφαρμόζεται στην παραπομπή του Ασφαλιστικού για τις “αρχές του 2016” – σημαντική λεπτομέρεια: με πλήρη συμφωνία Τρόικας/Κουαρτέττου. άλλη λεπτομέρεια: ενώ νομιζόταν ότι το Ασφαλιστικό θα σπάσει στα δυο, ας μη στα τρία, τώρα φαίνεται ότι πάει το όλο πακέτο, για αργότερα-, η ίδια πρακτική που έστειλε “στο “μέλλον” την φορολόγηση των αγροτών, αν μη και το Ταμείο-μετά-το-ΤΑΙΠΕΔ, μάλλον αντιστοιχεί στο “κι όπου μας βγάλει”. (Δηλαδή… όπου οδηγήσουν τα πράγματα οι “εταίροι”, να συνεννοούμαστε!).
Η άλλη παροιμιακή έκφραση άδραξε την φαντασία του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα: είναι το αραβικό (το λένε και τουρκικό, αλλά αραβικό είναι, και το έχουν φέρει στην Δυτική χρήση οι Γάλλοι απο την επαφή τους με τους ανθρώπους της ερήμου, στο Μαγκρέμπ) les chiens aboient, la caravane passe, δηλαδή τα σκυλιά γαυγίζουν [άντε, ίσως “αλυχτάνε”], το καραβάνι προσπερνάει. Ο Αλέξης Τσίπρας, το “διόρθωσε” αυτό στο “τα σκυλιά ουρλιάζουν, αλλά το καραβάνι κλπ”. Τόχε πάει κάπου εκεί και παλιότερα, ενώ ο Νίκος Κοτζιάς είχε προτιμήσει κάτι απο τσακάλια ή ύαινες (αυτά ούτως ή άλλως εννοιολογικά δεν παίζουν, εδώ, γιατί ως ζώα αρκούνται στα ψοφίμια…). Όμως, η αναφορά στα καραβάνια, όπως την γνώρισαν οι Γάλλοι στον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα, κουβαλάει μέσα της την ειρήνη, το ατάραχο της ερήμου (όποιος έχει ακούσει την σιωπή της ερήμου την νύχτα, καταλαβαίνει). Αυτό είναι που είχε σαγηνεύσει και τον Andre Malraux, ιδιαίτερη φιγούρα των πολιτιστικών μιας Γαλλίας που ακόμη “υπήρχε”. Και γι αυτό την είχε χρησιμοποιήσει την έκφραση στους λόγους του Στρατηγού Ντε Γκωλ – του κατεξοχήν πολιτικού της αταραξίας!
Αυτή, κι όχι η νευρωτική αίσθηση του τσακωμού με τα σκυλιά που ουρλιάζουν (=την Αντιπολίτευση) και που το καραβάνι τα αψηφάει (=η Κυβέρνηση), είναι η αλήθεια της αραβικής έκφρασης.
