Και εδΩ, «δΑσκαλος» υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου! Ο οποίος έμπρακτα επέδειξε ότι ένας ανασχηματισμός – ακόμη καλύτερα: μια αναδόμηση, που ανακατεύει βαθύτερα την σούπα στο καζάνι! – έχει πολύπλευρη χρησιμότητα. Δείχνει, πρώτα-πρώτα, ότι η Κυβέρνηση “κινείται”. Δείχνει επιπλέον ότι ο επικεφαλής, ο Πρωθυπουργός, διαθέτει την κυριαρχία – που την έχει ούτως ή άλλως θεσμικά, αλλά διαφορετικό να έχεις μια δυνατότητα, άντε μια προνομία να στήνεις τους κυβερνητικούς συσχετισμούς, κι άλλο να την ασκείς. Ύστερα, δίνει την αίσθηση σε όσους δεν ασκούν κυβερνητικά καθήκοντα ενώ θεωρούν ότι θα μπορούσαν (και… ποιος δεν το θεωρεί!) ότι “υπάρχει ελπίς”. Ταυτόχρονα, σε όσους είναι μέσα στο κυβερνητικό σχήμα και έχουν την αίσθηση ότι κάπου πνίγονται, κάπου διαφωνούν, κάτι τους στεναχωρεί (και.. ποιος σε μια Κυβέρνηση, ιδίως σε δύσκολες φάσεις, δεν έχει τέτοια προβλήματα;) δίνεται ένα σινιάλο, ότι “μέσα είναι καλύτερα απ’ ό,τι έξω”.
Αυτή είναι η βαθύτερη – δυσάρεστη αλλά ουσιαστική – σοφία ενός ανασχηματισμού. Μαζί, βέβαια, με την αυτονόητη δυνατότητα διόρθωσης στοχεύσεων εκεί όπου έχουν φανεί/αναδειχθεί αληθινές αδυναμίες. Μαζί και με την ευκαιρία να ξαναγίνουν οι εσωτερικές ισορροπίες στο Κυβερνητικό σχήμα, να προσαρμοσθούν ενδεχομένως στις νέες καταστάσεις…
Από το τελευταίο αυτό σημείο ξεκίνησαν – προφανές είναι, αυτό – τα τωρινά μουρμουρητά περί ανασχηματισμού. Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι προχωράει και κλείνει (κάπως!) η αξιολόγηση του Προγράμματος Προσαρμογής, όπως εφαρμόζεται. Οπότε δημιουργείται νέα ανάγκη, αληθινή και γνήσια και πιεστική για εκείνο που ονομάζεται “εφαρμογή”. Οχι λόγια. Οχι απόψεις. Οχι διαξιφισμοί. Αλλά εφαρμογή.
Εκεί κάπου δημιουργήθηκε λοιπόν αίσθηση κενού στην διαχείριση του υπουργείου Οικονομίας/Ανάπτυξης – το κατεξοχήν υπουργείο δράσης και αποτελέσματος (το οποιο, επιπλέον, κουβαλάει και το πρόβλημα των “κόκκινων δανείων” όπου η πρακτική του “κλωτσάμε το ντενεκεδάκι παρακάτω στον δρόμο, να περνάει ο καιρός” δεν βγαίνει πέρα). Ομοίως σε εκείνο της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης/Περιβάλλοντος, όπου έχει λάμψει εξαρχής – από το πρώτο κυβερνητικό σχήμα – η αποτελεσματικότητα στην ανάσχεση δράσεων, στην αποφυγή πολιτικά ευαίσθητων θεμάτων (Ελληνικός Χρυσός, επενδύσεις στην παράκτια ζώνη της Αττικής), όμως απο ενδεχόμενο, έστω απόμακρο ενδεχόμενο επενδύσεων… Παρομοίως και με το Ναυτιλίας, όπου η εμπλοκή με το ζήτημα του ΟΛΠ υπόσχεται/απειλεί συνολική ανάσχεση με τους Κινέζους.
Η δημοσιογραφική συνήθεια να προσωποποιούνται τα πάντα θα οδηγούσε, εδώ, σε ad hominem σχόλια για Γιώργο Σταθάκη, Παν. Σκουρλέτη ή Θοδωρή Δρίτσα. Πέρα από το αυτονόητο όνομα του Γιώργου Κατρούγκαλου, ιδεώδους Ιφιγένειας! Όμως, το πράγμα δεν πάει έτσι: όπως δεν είναι ζήτημα ονοματολογίας ή/και επικοινωνιακής πρακτικής η συζήτηση για την μετακίνηση προς λειτουργικότερα πόστα του Νίκου Παππά ή η υπουργοποίηση του Κώστα Ζαχαριάδη (ή και η άλλη ιδέα, για ενσωμάτωση στο κυβερνητικό σχήμα του Στέργιου Πιτσιόρλα, που “έγραψε” στο ΤΑΙΠΕΔ). Με τέτοια βάση, σε τέτοια λογική αναζήτησης αποτελεσματικότητας, η ανασχηματισμολογία μπορεί ως και ουσιαστικό περιεχόμενο να έχει! Αλλιώς… άσε καλύτερα! (Εννοούμε δε και τα συμπαθέστατα ονόματα που κυκλοφόρησαν με λογική “διεύρυνσης” όπως της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου ή της Μιλένας Αποστολάκη. Ή την ξεκούδουνη επαναφορά του Φώτη Κουβέλη στο ανασχηματισμολογικό προσκήνιο).
