Η παροχή υπηρεσιών υγείας από το δημόσιο τομέα, είναι στα κάτω της, ειδικά τα τελευταία χρόνια, χωρίς να φαίνεται προοπτική ανάκαμψης στο εγγύς μέλλον, παρά τις όποιες προσπάθειες, δια μπαλωμάτων, που επιχειρούν να κάνουν οι αρμόδιοι, ώστε να περισώσουν ότι έχει απομείνει.
Αλλά ως γνωστών, με τα μπαλώματα, δε περισώζεις τίποτα, απλά παρατείνεις την ζωή της υφιστάμενης «τρύπας», η οποία δε θα στάζει για λίγο ακόμα!
Η τραγωδία που ζει το δημόσιο σύστημα Υγείας, και κατ επέκταση ο ασφαλισμένος δεν έχει επαρκώς κατανοηθεί γι αυτό και δεν υπάρχουν ουσιαστικές παρεμβάσεις που να δημιουργούν ελπίδες για ανάκαμψη, όχι βεβαίως αύριο το πρωί, αλλά κάποτε , τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον. Αλλάξανε πλέον οι συνθήκες λειτουργίας στου συστήματος και αναγκαστικά πρέπει να προσαρμοστεί στα σημερινά δεδομένα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί και όπως φαίνεται θα παραμείνουν για πολύ ακόμα. Όταν όλο το σύστημα, μαζί με τα λειτουργικά του έξοδα , τις σπατάλες και τις λαμογιές του, στοίχιζε τα «καλά» χρόνια 100 ευρώ και τώρα πρέπει να κινηθεί με 50, προσαρμόζεσαι στα πενήντα, περιορίζοντας, όχι τα ουσιαστικά λειτουργικά έξοδα, αλλά τις σπατάλες και τις λαμογιές. Προσαρμόζεις όλο το σύστημα για να μη μειώσεις την ποιότητα παροχής υπηρεσιών.
Δηλαδή δεν παίρνεις το μαχαίρι παριστάνοντας το χασάπη επί δικαίων και αδίκων.
Οι παρεμβάσεις πρέπει να είναι χειρουργικής ακρίβειας, για να προστατευθεί ο ασθενής. Τα στοιχεία που έχουμε δείχνουν καθίζηση του δημόσιου τομέα υγείας , τα τελευταία χρόνια, σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο εξαιτίας της μειωμένης χρηματοδότησης.
Ακόμα και η παροχή υπηρεσιών είναι λαβωμένη, παρά τις προσπάθειες των υγειονομικών οι οποίοι λειτουργούν κάτω από μεγάλη πίεση, λόγω των αντίξοων συνθηκών που έχει δημιουργήσει η κρίση.
Οπότε τι μένει; Ενας ανασχηματισμός ολόκληρου στου Υγειονομικού Συστήματος εκ του μηδενός. Να ξεκινήσει από τώρα ώστε την προσεχή 10 ετία να υπάρχει νέα τάξη πραγμάτων και πάντα με γνώμονα τις υπάρχουσες δυνατότητες, από οικονομικής κυρίως πλευράς.
