Γραφαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) σε όλες τις εκθέσεις για την ελληνική οικονομία του κατά την τελευταία τριακονταετία δεν περιοριζόταν σε διαπιστώσεις, προβλέψεις και προειδοποιήσεις, αλλά προχωρούσε και σε προτάσεις για την εφαρμογή των μέτρων στους ίδιους προβληματικούς τομείς.
Το ίδιο κάνει και στην τελευταία έκθεσή του. Και ρωτάμε (όπως ρωτούσαμε με τα άρθρα μας, τα σχόλιά μας και τις αναλύσεις συνεχώς τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες σε παρόμοιες περιπτώσεις:
Δεν έχει δίκιο το ΔΝΤ, όταν προτείνει τη διεύρυνση της φορολογική βάσης στη φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων και τον εξορθολογισμό των συνταξιοδοτικών δαπανών, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για στοχευμένη κοινωνική στήριξη προς ευπαθείς ομάδες με χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές;
Δεν έχει δίκιο το ΔΝΤ, όταν κάνει έκκληση για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και την αντιμετώπιση των υψηλών φορολογικών οφειλών;
Δεν έχει δίκιο το ΔΝΤ, όταν προτείνει να ενισχυθεί η απογοητευτική σε επιδόσεις φορολογική διοίκηση, να επικεντρωθούν στις προσπάθειες ελέγχου μεγάλων φορολογουμένων και να ενισχύσουν την εφαρμογή του πλαισίου κατά του ξεπλύματος χρήματος;
Δεν έχει δίκιο το ΔΝΤ, όταν προτείνει μια συνολική αναδιάρθρωση του συστήματος ρύθμισης οφειλών με βάση την ικανότητα των οφειλετών να πληρώσουν;
Δεν έχει δίκιο το ΔΝΤ, όταν τονίζει την ανάγκη για μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων για να υποστηριχτεί η πιστωτική επέκταση σε εκείνους που επιδιώκουν ανάπτυξη;
Δεν έχει δίκιο το ΔΝΤ, όταν προτείνει την ενίσχυση του νομικού πλαισίου για την αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους, συμπεριλαμβανομένων του εξωδικαστικού μηχανισμού επίλυσης διαφορών, και την πλήρη αξιοποίηση του εποπτικού πλαισίου, δίδοντας κίνητρα στις τράπεζες να θέσουν φιλόδοξους στόχους μείωσης των κόκκινων δανείων;
Δεν έχει δίκιο το ΔΝΤ, όταν υποστηρίζει την ταχύτερη δυνατή άρση των κεφαλαιακών περιορισμών για τη διασφάλιση παράλληλα της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας με την εξασφάλιση επαρκούς ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα;
Δεν έχει δίκιο το ΔΝΤ, όταν ενθαρρύνει τις ελληνικές αρχές να επιταχύνουν την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας;
Δεν έχει δίκιο το ΔΝΤ όταν αναγνωρίζει ότι το βάρος της προσαρμογής έχει πέσει δυσανάλογα στους μισθωτούς και υπογραμμίζει την ανάγκη να διατηρηθούν και να μην αντιστραφούν οι υφιστάμενες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, στο άνοιγμα των υπολοίπων κλειστών επαγγελμάτων, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και τη διευκόλυνση των επενδύσεων και των αποκρατικοποιήσεων;
Τι λέτε;
