Αν ένα πράγμα φαίνεται ότι επιδιώκει η Σύνοδος των ηγετών του Ευρωπαϊκού Νότου (την στιγμή που σύρονται οι γραμμές αυτές, δεν έχει ουσιαστικά προκύψει κάτι περισσότερο από την σκηνοθεσία, οπότε επί της ουσίας – που ελπίζουμε να υπάρξει! – επιφυλασσόμαστε), είναι ένα “άνοιγμα” της Ελλάδας. Που επί επικίνδυνα πολύν καιρό έμεινε κλεισμένη στον εαυτό της. στα προβλήματά της. με μεγαλην, είναι αλήθεια, έκθεση στο Ευρωπαϊκό και στο διεθνές, αλλά… μόνον μέσα απο τα προβλήματά της. Ετούτη την φορά φαίνεται – επαναλαμβάνουμε – ότι, πέρα από το αναπόδραστο επικοινωνιακό, και πέρα απο την προεξαγγελμένη προσπάθεια να δοθεί αίσθηση “μετώπου του Νότου” (αδέξιο, συνεχίζουμε να θεωρούμε, όμως… η πολιτική έχει τα δικά της), επιχειρείται να προσέλθει η Ελλάδα σε μιαν ευρύτερη σκηνή, με λόγο/με ρόλο όχι “στα δικά ” της μόνον αλλά και κάτι παραπέρα.
Τις ώρες που έμπαιναν οι τελευταίες πινελιές στο σκηνικό της Συνόδου του Νότου, έτυχε να βρεθούμε σε ένα πολύ πιο χαμηλότονο πλην ιδιαίτερα διδακτικό περιβάλλον. Πρόκειται για την Γενική Συνέλευση του EPLO/του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου, που και άλλη φορά έχουμε αναφερθεί στο παράδειγμα δραστηριοποίησης που δείχνει. Δραστηριοποίηση που πάει πολύ πιο μακριά απ’ ό,τι αφήνει να φανεί η επωνυμία του Οργανισμούυ αφού καλύπτει απο θέματα διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέχρι την διασύνδεση της Δικαιοσύνης με την ανάπτυξη (ναι, έχει σχέση και είναι κρίσιμη…), απο τα Ευρωπαϊκά και τα Μεσογειακά μέχρι και τα ζητήματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Γιατί το ξαναφέρνουμε; Διότι, πρώτα-πρώτα το υπόδειγμα του EPLO δείχνει πως το να στήσει κανείς ένα “άνοιγμα” διεθνώς – ο Οργανισμός συγκεντρώνει μια ντουζίνα χώρες-μέλη, αλλά στα 10 χρόνια λειτουργία του ως διεθνούς οργανισμού έχει προσδέσει κάπου 60 Πανεπιστήμια ή Ινστιτούτα. Συν έχει αποκτήσει status παρατηρητή/συνδεδεμένου με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας ή τον Παγκόσμιο Οργανισμό Πνευματικής Ιδιοκτησίας, αλλά και το ΔΝΤ την ΕΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης – πώς;
Με το συνεχές, ανελέητο θα έφθανε κανείς να πει follow-up που είναι χαρακτηριστικό του εμπνευστή του Καθηγητή Σπύρου Φλογαϊτη αλλά και επαλλήλων στρώσεων ανθρώπων που κινητοποιεί από Ελλάδα και το εξωτερικό. Με την αντίστοιχα αδιάκοπη αναζήτηση ευρύτερου πεδίου δράσης – δείτε τα τρία πιο πρόσφατα: Καθώς οι συνομιλίες για το Κυπριακό αγγίζουν (πάλι…) ένα καίριο σημείο, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αναθέτει ως φαίνεται σε Επιτροπή με τον Ιταλό πρώην Πρωθυπουργό Τζουλιάνο Αμάτο (με κομβική δραστηριοποίηση στον EPLO) την προετοιμασία Σχεδίου Συντάγματος που θα συσσωματώνει – αν/άμα κλείσουν οι συμφωνίες – τα συμφωνούμενα, αλλά με ισχυρή πλαισίωση Ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Ή πάλι, το EPLO θα βρεθεί αναμεμειγμένο τις εργασίες Ομάδας Μελέτης υψηλού επιπέδου για το Δημόσιο Χρέος, φέτος το φθινόπωρο, με πρωτοβουλία του Έλληνα Προέδρου – για υποβολή προτάσεων στο (πάλι, πάντα) καυτό αυτό θέμα.
Ή ακόμη, σε συνδυασμένη πρωτοβουλία με τον Περιφερειάρχη Κεντρικής Ελλάδας Κώστα Μπακογιάννη , πρωτοβουλία για το στήσιμο ενός Ινστιτούτου για την Διακυβέρνηση και Καινοτομία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση – μια πρωτοβουλία μελέτης βέλτιστων πρακτικών, κυρίως όμως υποβολής λειτουργικών προτάσεων πολιτικής σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης. (Οχι απο σύμπτωση, το ιστορικό κτίριο – έδρα του EPLO δίπλα στην Ρωμαϊκή Αγορά ανακαινίστηκε με στήριξη της Περιφέρειας Αττικής. Στην οποία ο Οργανισμός παρέχει συμβουλευτικό έργο αξιολόγησης των διαγωνιστικών διαδικασιών που χρησιμοποιεί).
Σταματάμε εδώ. Όμως… κάπως έτσι χτίζεται ένα “άνοιγμα”. Και διατηρείται.
