Κάθε μέρα που περνά, αυτό που ονομάζουμε «ανώμαλη προσγείωση» της κυβέρνησης στην πραγματικότητα του προσφυγικού οδηγεί και σε νέα μαθήματα το Μέγαρο Μαξίμου.
Στην αρχή, έφταιγαν τα «ανοιχτά σύνορα» και «η κυρία Τασία». Οι «γαλάζιοι» έχουν, ωστόσο –όσοι τουλάχιστον καταλαβαίνουν πέντε πράγματα από πολιτική- αρχίσει να αποσύρουν τη σχετική επιχειρηματολογία από τον δημόσιο λόγο τους, γιατί πλέον κυβερνούν χρόνο ικανό ώστε να φανεί ότι οι προσφυγικές ροές δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με την φύλαξη των συνόρων.
Μετά, αφού τους πήρε λίγο χρόνο, κατάλαβαν ότι η πολιτική μετεγκαταστάσεων των ευάλωτων ομάδων από τα νησιά στην ενδοχώρα, είναι μονόδρομος προκειμένου να μην παροξυνθεί μία ήδη επιβαρημένη κατάσταση στα «προσφυγονήσια».
Στη συνέχεια, οι περισσότεροι εκ των «γαλάζιων», όταν είδαν τις αντιδράσεις στην ηπειρωτική Ελλάδα να κλιμακώνονται, αντιλήφθηκαν ότι δεν μπορούν την ίδια ώρα να μιλούν για «εισβολή» και μετά να πρέπει να πείσουν τις τοπικές κοινωνίες να φιλοξενήσουν αυτούς τους «εισβολείς».
Τέλος, το Μαξίμου διαπίστωσε με καθυστέρηση ότι το να παρέχει κανείς πολιτική κάλυψη σε ρατσιστικές εκδηλώσεις ρίχνει απλώς κι άλλο λάδι στη φωτιά των αντιπροσφυγικών αντιδράσεων.
Προχθές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας στους βουλευτές του, παρουσίασε τις προτεραιότητές του επί του προσφυγικού και εγγυήθηκε ότι αυτή είναι η τελευταία φορά που διοργανώνεται μαζική μετεγκατάσταση προσφύγων από τα νησιά στην ενδοχώρα. Λες και μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθούν σε έναν μήνα ή την ερχόμενη Άνοιξη οι προσφυγικές ροές.
Συμπερασματικά: σιγά σιγά, η κυβέρνηση αρχίζει να μαθαίνει τα μαθήματά της από την διαχείριση του προσφυγικού. Ωστόσο, συνεχίζει να αγνοεί το σημαντικότερο: ότι κανείς δεν μπορεί να περιγράψει το θέμα με όρους ενός προβλήματος που λύνεται ή κόβεται. «Επιτυχία» στο προσφυγικό είναι η επαρκής καθημερινή διαχείρισή του. Κι αυτό διότι πρόκειται για διαρκείς ροές κατατετρεγμένων ανθρώπων και όχι για έναν Γόρδιο δεσμό.
