Της Έφης Μιχελάκη από την Κυριακάτικη Kontranews
Επηρεασμένη από την ομώνυμη ταινία που με στιγμάτισε από παιδί και θεωρήθηκε σταθμός για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα, καθώς άσκησε κριτική, ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο τις ιδεολογικές αγκυλώσεις αλλά και την εξάρτηση που παρουσίαζε η εκπαίδευση από αυτές. Τα μηνύματα που προσπάθησε να περάσει μοιάζουν περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ.
Θα καταθέσω την άποψή μου σαν εκπαιδευτικός με ειδικότητα την Πληροφορική, χαρακτηριζόμαστε κατά κάποιο τρόπο επίκαιροι αυτήν την περίοδο και με εμπλουτισμένες υποχρεώσεις, αλλά και σαν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία γιατί είμαι περήφανη που συμμετέχω στην προσπάθεια στήριξης της δημόσιας παιδείας η οποία μοιάζει σήμερα περισσότερο ευάλωτη παρά ποτέ. Δεν θα αναφερθώ στα χρόνια προβλήματα του κλάδου μας, αυτά είμαστε εδώ να τα διεκδικήσουμε αρκεί να έχουμε το πολυτιμότερο αγαθό που δεν είναι άλλο από την υγεία μας και υπόσχομαι να επιστρέψω. Πρόκειται αναμφίβολα για μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία που απαιτεί συνέπεια από όλους ανεξαιρέτως αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη από την πλευρά των εργαζομένων χωρίς καμία ανταπόκριση από το ίδιο το Κράτος.
Κυρίαρχο με όρους πανδημίας, ήταν το νομοσχέδιο που αύξησε τους μαθητές ανά τάξη σε εικοσιπέντε παρά τις μελέτες παγκοσμίως που προτείνουν έως δεκαεπτά ακόμα και σε κανονικές συνθήκες. Απόφαση που διατηρείται παρά τις ραγδαίες εξελίξεις στο θέμα του ιού. Σε αυτό το σημείο έρχεται να προστεθεί το επιπόλαιο άνοιγμα των σχολείων με δραματικά κενά και την απουσία των υπόλοιπων αυτονόητων μέτρων πρόληψης, όπως για παράδειγμα τα τεστ στους εκπαιδευτικούς αλλά και στους ίδιους τους μαθητές. Δυστυχώς οι μάσκες σεντόνια και τα παγουρίνο ευνόησαν μόνο τους επιχειρηματίες που τα παρήγαγαν και αποτέλεσαν μια κεκαλυμμένη επικοινωνιακή πολιτική για να αποφευχθεί η ευθύνη της πολιτείας προς τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Είναι οι ίδιοι όμως που καλούνται να αντιμετωπίσουν μια πραγματικότητα γεμάτη ευθύνες στις οποίες προσπαθούν να ανταποκριθούν με τα αποθέματα των δυνάμεων τους. Ακόμα και σήμερα με τα σχολεία κλειστά υπάρχει διάχυτη η ανασφάλεια για την έλλειψη σχεδίου ακόμα και στο καθεστώς της τηλεκπαίδευσης που ενώ θα μπορούσε να λειτουργεί ως βοηθητικό εργαλείο, απρόσμενα τροποποιεί το εκπαιδευτικό περιβάλλον σε μία κατάσταση εικονικής πραγματικότητας που λόγω της ανεπάρκειας των κυβερνώντων εκτυλίσσεται προβληματικά.
Έτσι λοιπόν, οι υπέρμαχοι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, εκτός από το χώρο της υγείας, έριξαν τα δίχτυα τους και στην εκπαίδευση που αποτελεί έναν από τους βασικότερους πυλώνες για την εξέλιξη των ατόμων που ζουν στο σύνολο μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Πριν την εμφάνιση της πανδημίας σταθήκαμε να παρατηρούμε νομοθετήματα, τα οποία το μόνο που κατάφεραν ήταν να δημιουργήσουν πληγές στο δημοκρατικό σώμα.
Ο νεοφιλελευθερισμός ανήγαγε σε κυρίαρχη πολιτική όχι μόνο τη δημιουργία ιδιωτικών θεσμών αλλά και την ιδιωτικοποίηση δημόσιων, γεγονός το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα σε αυτήν την τόσο δύσκολη συνθήκη, και παρουσιάζεται με τα κατάλληλα επικοινωνιακά τεχνάσματα ώστε όταν φτάσει στον πολίτη να φαίνεται ως δική του επιλογή. Τη στιγμή που ο φόβος και η ανασφάλεια κυριαρχεί και οτιδήποτε μέχρι χθες απλό και ανθρώπινο φαντάζει άπιαστο λόγω της συγκυρίας περιφέρονται νομοθεσίες και εγκύκλιοι απλά για να επιβάλλουν μια ολοένα και πιο δύσκολη καθημερινότητα, η οποία καταλήγει αφόρητη. Μπορούν βέβαια να χαρακτηριστούν και φανατικοί εραστές της επιβολής και ίσως αυτή να είναι η μόνη αλήθεια τους. Σε αυτό ήταν ειλικρινείς και οφείλουμε να τους το πιστώσουμε απλά αυτή η συμπεριφορά εκτός από την έλλειψη σεβασμού στη συγκυρία, δεν βοηθάει αυτονόητα και τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας.
Η προηγούμενη Κυβέρνηση, παρά τις ασφυκτικές οικονομικές δυσκολίες και τα εδραιωμένα προβλήματα όλων των ετών στο χώρο της Παιδείας, άσκησε κοινωνική πολιτική εφοδιάζοντας ένα σύστημα που εκτός των άλλων εμπεριείχε και ζητήματα ηθικής τάξης σε όλους τους τομείς, έτσι ώστε να μπορεί το σχολείο να αποτελεί μοχλό ουσιαστικής και υγιούς εξέλιξης για την ίδια την κοινωνία. Τοποθετήθηκαν με λίγα λόγια οι σωστές βάσεις, σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες σχεδιασμένες πάνω στη σημαντικότερη αρχή, τη δικαιοσύνη. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται ο στόχος που δεν είναι άλλος από την δημιουργία ενός δημόσιου σχολείου που θα σέβεται τους εκπαιδευτικούς προσφέροντας τους τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να μπορούν με τη σειρά τους να καλλιεργήσουν τη γνώση στα παιδιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εξαλείφοντας τις ανισότητες.
Μάθε παιδί μου γράμματα, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για να κατακτήσεις τα όνειρα σου είναι η έκφραση που κανείς μας δεν πρέπει να στερηθεί.
* Καθηγήτρια Πληροφορικής
Μέλος της Νομαρχιακής ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία Κοζάνης
