Σε μια ετοιμόρροπη τρώγλη…
Σε συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης, που δύσκολα χωρά ανθρώπινος νους, προσπαθεί να επιβιώσει μια πολύτεκνη οικογένεια στο Ηράκλειο της Κρήτης, στερούμενη ακόμη και τα αγαθά εκείνα που για τους περισσότερους από εμάς φαντάζουν δεδομένα.
Πρόκειται για ένα ανδρόγυνο με εννιά παιδιά, που ζουν όλοι μαζί σε ένα παράπηγμα στην περιοχή του Λάκκου, χωρίς νερό και ρεύμα.
Οι πόρτες είναι φθαρμένες και τα παράθυρα μισοσπασμένα, με αποτέλεσμα όταν βρέχει να μπάζει από παντού νερά, που τρέχουν πάνω από τα κρεβάτια των παιδιών.
Η άπορη μητέρα είναι αναγκασμένη να δανείζεται νερό από τα διπλανά σπίτια για να πλύνει και να μαγειρέψει, ενώ για να κάνει μπάνιο τα παιδιά της πρέπει να ζεστάνει το νερό στην ξυλόσομπα.
Ο πάμφτωχος πατέρας ψάχνει για ξύλα από εδώ και από εκεί για να τροφοδοτήσει τη σόμπα, που είναι η μοναδική τους ελπίδα απέναντι στο τσουχτερό κρύο του χειμώνα. Για καλοριφέρ ούτε λόγος ενώ και οι άλλες πηγές θέρμανσης αποκλείονται λόγω απουσίας ηλεκτροδότησης.
Οι νύχτες είναι ακόμη πιο δύσκολες αφού στην τρώγλη υπάρχουν μόνο τρία κρεβάτια, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα οκτώ μέλη της οικογένειας να κοιμούνται ακόμα και κάτω στο πάτωμα, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο για να ζεσταθούν.
Το ετοιμόρροπο κατάλυμα είναι σε μόνιμη βάση πια βυθισμένο στο σκοτάδι. Από τη στιγμή που δύει ο ήλιος
βγαίνουν οι λύχνοι και τα γκαζάκια για να υπάρχει λίγο φώς, όπως έκαναν παλιά οι παππούδες τους επί Κατοχής.
Το δράμα της οικογένειας κρατάει χρόνια…
Η 35χρονη μάνα Κατερίνα Δημοπούλου και ο συνομήλικος σύζυγός της είναι εδώ και αρκετό καιρό άνεργοι. Μοναδικό εισόδημα, με το οποίο, όμως, αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα, είναι το πενιχρό ένα επίδομα των 500 ευρώ που λαμβάνουν κάθε δίμηνο.
«Ας είναι καλά κάποιοι γείτονες και άνθρωποι που περνάνε τυχαία από την περιοχή, βλέπουν την κατάσταση και μας βοηθάνε, δίνοντάς μας ένα πιάτο φαΐ και κάτι για τα παιδιά μου, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Όσο και να ψάξαμε για δουλειά δε βρήκαμε τίποτα πουθενά, ούτε εγώ, ούτε ο άντρας μου. Και έτσι παλεύουμε καθημερινά με τη φτώχια μας και με το φόβο να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να μας πετάξουν έξω από το σπίτι, που μας παραχωρήθηκε προσωρινά» ανέφερε στην τοπική εφημερίδα «Νέα Κρήτη» η κα Δημοπούλου.
Σαν να μην έφτανε όλη αυτή η ανέχεια, σύντομα η άτυχη οικογένεια θα βρεθεί να κοιμάται στο δρόμο. Ο Δήμος τους έχει ενημερώσει ότι το παράπηγμά τους θα γκρεμιστεί, για να γίνει διάνοιξη του δρόμου.
Αν δε βρεθεί άμεσα για αυτούς μια στέγη – έστω τέσσερις τοίχοι με ένα κεραμίδι για να βάλουν τα κεφάλια τους από κάτω – οι άνθρωποι αυτοί θα μείνουν άστεγοι.
Παράλληλα, οι εξαθλιωμένοι γονείς βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο να τους αφαιρεθεί η επιμέλεια των παιδιών, λόγω της αδυναμίας τους να τους παρέχουν ακόμη και τα απολύτως απαραίτητα.
Κατά το παρελθόν τους είχαν επισκεφτεί υπάλληλοι από την Πρόνοια και βλέποντας τις συνθήκες ζωής της οικογένειας, τους ενημέρωσαν ότι κρίνουν σωστό να πάρουν τα παιδιά, προκειμένου να ζήσουν σε καλύτερο περιβάλλον.
«Εγώ όμως δε δίνω τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να τα αποχωριστώ. Τα γέννησα και τα θέλω κοντά μου» λέει 35χρονη μητέρα.
Τα παιδιά από την πλευρά τους δεν το βάζουν κάτω και παρά τις στερήσεις κάνουν όνειρα για ένα καλύτερο αύριο.
Όπως ο 10χρονος Φώτης που θέλει να γίνει αστροφυσικός ή ο 14χρονος Δημοσθένης που ονειρεύεται να γίνει ζωγράφος…
